De aller-aller-allerlaatste dag

Ik word weer eens vroeg wakker. De allerlaatste dag. Ik heb toch een beetje een raar gevoel. Achteraf zijn die 2,5 week omgevlogen. Het zijn uiteindelijk geweldig leuke weken geworden. We hebben misschien niet zoveel kunnen doen, maar wel enorm veel lol gehad en ook best wel veel gezien en gedaan. Ik sta op om me te douchen en nog wat dingen in mijn koffer te stoppen. Uiteindelijk past het precies. Ik hoop maar dat ze bij de controle van de koffer een beetje voorzichtig doen, want het zit allemaal als een puzzel in mekaar geschoven. Even voor zevenen ga ik naar beneden voor mijn laatste ontbijt. Jurgen en Theo zitten er al en Jurgen heeft zowaar een keer slecht geslapen, al was dat dan door een externe factor. Ik werk het laatste omeletje naar binnen en ga daarna naar boven om de laatste dingen in te pakken. Bij het uitchecken horen we dat ze vandaag in alle kamers van het hotel flatscreens gaan krijgen. Da's lekker. Zitten wij 2,5 week tegen zo'n jaren 70 tv aan te kijken en als beloning daarvoor krijgen we dit te horen. Het is even passen en meten, maar we krijgen alle koffers en passagiers in de auto. Gisteravond heb ik de auto al volgetankt bij het benzinestation naast het hotel, dus we kunnen in 1 streep door naar Starbucks. Onze laatste keer. En daarna vervolgen we onze laatste rit naar kantoor. Het stemt me weemoedig. Op kantoor zit Steve al op ons te wachten. Hij heeft het probleem niet kunnen verhelpen. Ik baal daar enorm van. Maar we kunnen er nu niks meer aan doen, dus ik ga maar gewoon verder met mijn andere werk. Om 11:00 uur taaien we dan toch definitief af en nemen we afscheid van Steve. Onze LE-consultant die ook een SD-consultant is. Het is vandaag een prachtige dag met een blauwe lucht en een zon die schijnt. Het verzacht de pijn. We rijden op ons gemak naar de autoverhuur en nadat we in de shuttlebus gestapt zijn, vertrekt deze al snel richting het vliegveld. Op het vliegveld komen we Nigel weer tegen, die verkeerd gereden was. Hij heeft dezelfde vlucht als wij. Het inchecken verloopt voorspoedig, maar bij de douane zijn er dit keer weer wat probleempjes. Niet bij Jurgen en mij, maar Pieter mag zijn (te grote) tube tandpasta inleveren en Toon moet een aantal keer door de scanner. Maar we mogen allemaal door en omdat we natuurlijk veel te vroeg zijn, gaan we met z'n vijven bij The Pub wat drinken. 3 Regular Coke en 2 Diet Coke. Ik denk dat ik toch maar aandelen Coca Cola ga kopen. Ik skype nog even met Ellen en dan wordt het toch tijd om naar de gate (B05) te gaan. Bij de gate aangekomen blijkt dat het boarden nog niet begonnen is. Vreemd. We zijn namelijk niet echt aan de vroege kant, dus (bijna) iedereen zou al aan boord moeten zijn. En al snel blijkt waarom iedereen nog zit te wachten. Er is weer eens een storing aan het vliegtuig. Dit is duidelijk niet goed voor de gemoedsrust van Toon. We zouden om 13:14 uur vertrekken, maar dat gaat nu al minimaal 14:00 uur worden. De medewerker van Delta geeft aan dat we ook dan nog tijd genoeg hebben om over te stappen en in het uiterste geval zou er nog een KLM-vlucht om 18:00 uur van JFK naar Schiphof vertrekken. We gaan maar weer zitten en wachten af of en wanneer we gaan vertrekken. Door het raam kunnen we zien dat ze met de motor bezig zijn. Het is de motor linksachter. Op een gegeven moment zien we dat ze alles weer dichtmaken. De storing is opgelost. We mogen aan boord en om 14:30 uur vertrekken we dan eindelijk naar JFK. Om 16:20 uur vertrekt ons vliegtuig naar Schiphol. Zullen we het gaan redden? De stoel naast Pieter, die op zijn beurt weer voor Jurgen en Toon zit, is nog vrij en ik vraag aan de purser of het goed is dat ik daar ga zitten en uiteraard is dat geen probleem. Gezellig. Als we op JFK geland zijn en de handbagage verzameld hebben, lopen we snel naar gate B19 waar we de bus moeten nemen naar Terminal 4. De 2 medewerkers overleggen even en besluiten dan dat de bus, die al staat te wachten, maar iets eerder moet vertrekken, zodat wij onze vlucht kunnen halen. Bij Terminal 4 spoeden we ons naar het vliegtuig en terwijl we erheen lopen, ziet Toon zijn (een grijze met een oranje band) en mijn (een gifgroene) koffer al bij het vliegtuig klaarliggen om ingeladen te worden. Dat hebben ze snel gedaan. Ik had me er al min of meer mee verzoend dat we de koffers niet mee zouden krijgen. Dus dat valt alweer mee. In de haast valt het dus niet op dat de koffer van Jurgen er niet bij zit. Aan boord zie ik dat Jurgen en Toon gezellig naast elkaar zitten. Pieter zit op rij 1 naast een hele dikke kerel. En ik zit op stoel 3G naast een kerel dit er af en toe één laat waaien in zijn slaap. Gelukkig duurt de vlucht maar 6 uur en 34 minuten. Het is weer een Delta-vlucht dus het personeel en het eten zijn weer van belabberde kwaliteit, als is het niet zo slecht als op de heenvlucht. Waar ik wel een beetje van baal is dat het filmaanbod maar niet ververst wordt. Uit arren moede kijk ik maar naar I don't know how she does it (matig) en Columbiana (redelijk). Verder luister ik wat naar muziek en dan landen we even over vijven op Schiphol. Ik ben 2 keer weggedommeld, maar heb verder niet geslapen. Toon sliep al na een minuut of 10 en ook Jurgen slaapt altijd en overal. Van Pieter weet ik het eigenlijk niet. Die zat natuurlijk op rij 1 en heb ik verder niet in de gaten kunnen houden. Bij de bagageband blijkt dan dat de koffers van Toon en van mij het wel gered hebben en die van Jurgen dus niet. Pieter heeft alleen handbagage, want die was natuurlijk maar 2,5 week van huis en die hebben we al naar huis gestuurd. Toon en ik moeten Jurgen ook helaas alleen laten, want onze "taxi's" staan buiten op ons te wachten. Uiteindelijk blijkt dat de koffer van Jurgen met de volgende vlucht mee zal komen. Hij moet dus nog even wachten en is uiteindelijk pas om 11:00 uur thuis. Dat is wel balen dus. Buiten staat Ellen al op me te wachten en na een emotionele begroeting rijden we naar huis. Ik word natuurlijk enthousiast begroet door Door. Ik kruip snel mijn bed in en val al snel in slaap. En zo komt er een einde aan mijn Strongsville avontuur. Ik vond het geweldig. Amerika is een prachtig land en de mensen zijn er uiterst vriendelijk. Ik zou er zomaar kunnen wonen!

Groeten en dank voor het lezen,
Andre