New York - Amsterdam

We vertrekken precies op tijd en even voor 2'en landen we op JFK Aiport in New York. Ik zit precies aan de goede kant van het vliegtuig om de skyline van New York te zien. Indrukwekkend. De landing is perfect. Een van de beste landingen ooit. Ik ben gedurende de vlucht even ingedut, maar voor de rest heb ik voornamelijk Angry Birds zitten spelen. De vlucht is goed verlopen op een klein momentje behoorlijke turbulentie na. Dan merk je toch wel dat je in een klein vliegtuig zit. De vlucht naar Amsterdam vertrekt om 16:18 uur vanaf terminal 4. Ik ben geland bij terminal 2 en moet met de shuttlebus naar gate B20. In terminal 4 is echter geen businesslounge van Delta, dus ik ga in terminal 2 maar even naar 1 van de businesslounges. Ik heb precies weer de goeie uitgekozen, want deze is enorm druk. Ik moet echt even zoeken naar een stoel waar ik èn mijn weblog kan bijwerken èn naar de American Football game kan kijken. De dame van Delta heeft me geadviseerd om de shuttlebus van 15:00 uur te nemen, dus ik heb nog een kwartier. Ik ga even op zoek naar wat te eten, want ik heb nog niet geluncht. Later!

Naschrift: inmiddels is het alweer dinsdag 20 september en ben ik aan het bijkomen van alle jetlagproblemen die ik toch altijd weer heb. Erg jammer.
Nadat ik de businesslounge verlaten had, heb ik bij gate B20 even wat gegeten bij Panda Express. Wat rijst met crispy shrimps en iets van, vermoedelijk, varkensvlees. Het smaakt niet verkeerd. Als ik naar de gate loop, blijkt het boarden al begonnen te zijn. Wat wel heel vreemd is, is dat er bijna geen mensen zijn. En het boarden is pas begonnen, dus het kan niet zo zijn dat iedereen al aan boord is. Ik sta even te twijfelen, maar besluit toch maar aan boord te gaan. Het heeft niet veel zin om nog over de luchthaven te gaan dwalen, want zo veel is er in Terminal 4 ook weer niet te doen. Mijn stoel is 1G. De voorste rij aan de rechterkant bij het raam. Ik ben nog steeds aan het twijfelen of dit nou de beste rij is. Ik kan mijn benen niet helemaal kwijt als de stoel volledig "uitgeklapt" is en dan kan ik ze wel nog klem zetten tegen de wand voor me. Dat kan dus niet als ik in een van de middelste rijen zou zitten. Maar daar heb je wel meer een "gevoel" van ruimte. Ik ga de volgende keer eens een van de middelste rijen proberen. Ik krijg wat te drinken aangeboden en besluit eens een keer Prosecco te proberen. Niet verkeerd, maar ik ga er ook niet van juichen. We krijgen als appetizer soep en krabsalade, die beide erg smakelijk zijn en daarna een salade, waar ik van gegeten heb omdat ik vind dat ik wel wat vitaminen kan gebruiken. De keuze wat het hoofdmenu betreft, valt meer weer eens op de Beef. En ik moet zeggen, deze keer is-ie perfect. Heerlijk mals. De broccoli die erbij zit, smaakt daarentegen wel vreemd en over de rijst ben ik ook niet heel enthousiast. Het dessert is Chocolatecheescake en met een kopje koffie erbij, is dat een goeie combi.
Als we opgestegen zijn, besluit ik om eens niet meteen een film te gaan kijken, maar eerst eens naar wat muziek te gaan luisteren. Een erg goede keuze, want er zit best veel van mijn gading bij. Van Michael Buble tot Bon Jovi en van Sade to ACDC. Lekker gevarieerd dus. Uiteraard kijk ik ook nog een paar films: Fast Five (echt een film voor jongens: stoere kerels, mooie vrouwen, snelle auto's en een zeer onwaarschijnlijk verhaal vol actie. Lekker ongecompliceerd vermaak dus) en Just Go With It (tja, je moet wat. Wel gelachen (de scène met het schaap!), maar over het geheel genomen geen spectaculaire film). Als de laatste film afgelopen is, is het alweer tijd om te landen. Ik heb deze keer dus helemaal niet geslapen. Nou ja, we merken wel hoe het de rest van de dag gaat. Tijdens de landing komen we in een behoorlijke turbulentie terecht. Ik bespeur zelfs even een lichte paniek bij de bemanning, die met z'n drieën op een rij van 2 stoelen gaan zitten. Maar ook dit loopt weer met een sisser af en om even over 5'en landen we dan op Schiphol. Een uur eerder dan gepland! Zodra we geland zijn, SMS ik Ellen dat ik al geland ben. Maar ik heb daar verder geen verwachtingen van. Ik zou pas om 06:00 uur landen, dus ze zal nog wel lekker slapen. Bij de bagageband duurt het best wel lang voordat de koffer er is en daarna loop ik naar buiten en ga staan wachten totdat mijn "taxi" er is. Gelukkig duurt dat niet al te lang en kan ik eindelijk m'n schatje in mijn armen sluiten. Als we thuis komen, komt Lisa ook naar beneden om me even te knuffelen. Ze is wat ziekjes en is dus niet meegegaan naar Schiphol. Het is inmiddels bijna half 7 en we besluiten om toch nog even wat te gaan slapen. Ik ben toch wel moe en val vrijwel meteen in slaap. Het was weer een avontuur, maar ik ben wel blij dat ik weer thuis ben.

Cleveland - New York

Ik ben gisteravond wat laat in slaap gevallen en ik had de wekker op dezelfde tijd als doordeweeks laten staan. Ik dacht: dan kan ik rustig de tijd nemen om op mijn gemak wakker te worden. Maar nadat ik 'm uit gezet heb, val ik dus weer in slaap en word ik om 07:31 uur wakker. Nog net op tijd om op de afgesproken tijd van 08:00 uur aan het ontbijt te zitten. Pieter is al beneden. Omdat het mijn (voorlopig) laatste ontbijt hier is, mag ik de Eggs Benedict weer bestellen. Dat is het voordeel van de laatste dag. Na het ontbijt check ik uit en ga naar de kamer om de spullen te halen. Ik wil rond 9'en vertrekken om nog even langs de Mall te kunnen rijden voor de Uggs. Ik neem afscheid van Pieter, die nog een week blijft, en rijd naar de Mall. Ik heb van de week een beetje brandstof getankt om de rest van de week door te komen, maar als ik een blik op de brandstofmeter werp, gaat me dat niet lukken. En ja hoor, daar komt het berichtje "Low Fuel". Bij de Mall zijn een aantal tankstations en ik ga tanken bij Marathon. Na een aantal keren geprobeerd te hebben, blijk ik hier niet met mijn credit card aan de pomp te kunnen tanken. Dat lukte wel bij het tankstation tegenover het hotel, maar hier dus niet. Ik moet dus naar binnen om daar mijn credit card af te geven en dan kan ik eindelijk tanken. Ik ben te vroeg bij de Mall, want de winkels blijken pas om 10:00 uur open te gaan. Ik haal dus even een Latte Macchiato bij de Starbucks en neem plaats op een bank om de tijd tot 10:00 uur te overbruggen. Terwijl ik zo mijn tijdschema eens overdenk, kom ik erachter dat ik eigenlijk niet zoveel tijd heb als ik dacht. De vlucht gaat om 12:36 uur, ik wil een uur vantevoren op het vliegveld zijn, 11:30 uur, en dan moet ik ook nog de auto eerst wegbrengen en met de shuttle naar het vliegveld, 11:00 uur, en dan moet ik ook nog Uggs kopen en de kapotte oortelefoontjes van Lisa ruilen en dan naar de autoverhuur rijden. Kijk, daar hou ik dus niet van. Ik loop snel naar de winkel om de Uggs te kopen en rij dan naar de Best Buy om de oortelefoontjes terug te brengen. Helaas hebben ze daar precies deze dag uitgekozen om de Debiel van de Maand achter de klantenservice te zetten. Er is 1 iemand voor me en de hele balie ligt bezaaid met allerlei computerspullen, dus ik krijg al een wat onrustig gevoel. En het duurt en het duurt en het duurt maar. Op een gegeven moment ben ik het zat en vertrek ik maar weer. Hier kan ik niet op wachten. Even over 11'en ben ik bij de autoverhuur en gelukkig vertrekt de shuttlebus vrijwel meteen naar Cleveland Hopkins International Airport. Op het vliegveld aangekomen stop ik alle aankopen in mijn koffer. Gelukkig heb ik alles efficiënt ingepakt, dus het past allemaal makkelijk. Bij de balie van Delta begint de dame een heel verhaal over haar verblijf in Amsterdam, 3 weken geleden. Ze heeft heel veel patat gegeten en is naar de hoerenbuurt geweest en heeft ook heel veel gefietst. Leuk verhaal. En oh ja, ze is gevallen met de fiets toen ze met haar wiel in de rails van de tram terecht kwam. Ik ben dus niet de enige bij wie dat soort dingen gebeuren. ;-) Het is inmiddels 11:30 uur en ik zit nog steeds op schema. Dat is ook wel eens anders geweest. Ik besluit om maar meteen naar gate B2 te gaan en daar mijn weblog bij te werken. De dame van Delta roept net om dat we labeltjes voor de handbagage kunnen halen, want dit is weer zo'n heel klein vliegtuig met weinig ruimte in de bagagevakken. Laat ik er ook maar even 1 gaan halen. En dan is het op naar New York!

Het laatste loodje

Vrijdag. De laatste dag alweer. Het is snel gegaan. Ik word weer eens wakker van de wekker en heb moeite om mijn bed uit te komen. Toch zit ik weer voor zevenen met mijn krantje aan het ontbijt. 3 wafeltjes vandaag en wat fruit en yoghurt. Het is vandaag een koude dag. In de auto geeft de temperatuurmeter 50 graden aan. Van de week was het nog 80 graden. Een verschil van 30 graden. Dat is nogal wat. We rijden voor de laatste keer langs Caribou Coffee voor een Large Cappuccino en een Earl Grey Tea. Ook deze laatste dag op kantoor is het weer razend druk. We pakken daarom een snelle lunch bij Subway. Ik ga voor de Oven Crisp Chicken op, uiteraard, een 9-Grain Honey Oat Regular Footlong broodje. 's Middags hebben we het nog drukker dan 's morgens. Op een gegeven moment schrik ik me rot als de houder van een van de sprinklers uit het plafond valt. Aan het plakband om de houder te zien, is dat niet de eerste keer. Het gebouw begint langzaam in te storten. We hebben ook al een plaat in het plafond met een slangetje eraan dat naar een prullebak leidt. Vermoedelijk als oplossing voor een lekkage. Het is te hopen dat we de boel een beetje op orde kunnen krijgen, zodat ze eens een knap kantoor kunnen kopen. Eén met een koffiemachine, bijvoorbeeld. Meestal is de laatste dag wel een relaxte dag, maar vandaag is het dermate druk dat we pas om 19:30 uur weggaan. Wel grappig is dat we, als we wegrijden van de parkeerplaats, in de struiken een mannetjesree zien knabbelen aan een struik. Opmerkelijk. Middenin de min of meer bewoonde wereld. Ik rijd heel zachtjes weg om 'm zo min mogelijk te storen. Verderop zien we de rest van de reeënfamilie grazen. Ik hoop maar dat ze niet ineens de weg oversteken, maar iets zegt me dat ze hier niet voor het eerst komen. Pieter en ik komen er niet uit waar we vanavond zullen gaan eten en besluiten daarom maar in het hotel te gaan eten. Even lijkt het erop dat het restaurant vol is, zo druk is het, maar de ober weet nog een tafel te vinden. Ik neem de Sirloin Steak en Pieter houdt het bij een Calamari salade. Ongelooflijk dat hij nog steeds zo'n slechte trek heeft. Ik vertrouw het niks. Gelukkig heb ik daar geen last van en neem nog een dessert. Chocoladetaart. Bij de chocoladetaart zit ook een bolletje ijs. Een bolletje Geitenkaasijs. Getver. Ik proef een hapje, maar ik vind het geen succes. Pieter lust het wel en zo eet hij toch nog een beetje dessert. Na het eten buiken we nog wat uit en daarna ga ik m'n koffer inpakken. We spreken af om om 08:00 uur te gaan ontbijten. Lekker uitslapen. ;-) Ik wil om 09:00 uur vertrekken, want ik wil nog even naar de Mall en om 12:36 vertrekt mijn vlucht naar New York. Bovendien moet ik ook mijn auto nog inleveren. Vanuit NY vertrekt de vlucht naar Amsterdam om 16:15 en dan zal ik om 06:00 uur lokale tijd op Schiphol landen. Na het inpakken check ik in de lobby nog even in en print meteen mijn boardingpas. Tenminste, dat was ik van plan. Het inchecken lukt wel, maar het printen van mijn boardingpas dus niet. Tsjongejonge. De vorige keer had ik bij de terugreis ook al problemen. Nou ja, als het hierbij blijft, dan teken ik ervoor. Zo, nu ben ik helemaal klaar met de vrijdag. Laat de zaterdag maar komen.

Goede daad

Goede daad? Ja, een goede daad. Maar daarover straks meer. Vannacht word ik dus om 03:45 uur wakker met alle lichten nog aan en de tv ook. Ik doe alles uit en verwacht weer in slaap te vallen. Dat lukt dit keer dus niet. :-( Mmm, wat nu? Ik probeer het nog een paar keer, maar het lukt echt niet. Dan maar wat tv kijken. Gelukkig is er een ochtendshow en niet van die suffe fitnessreclames. Op een gegeven moment besluit ik mijn weblog maar eens bij te gaan werken, want ik heb nog een achterstand. Ik heb een mailtje van Ellen in mijn Inbox met de Uggs bestelling. Nu maar hopen dat ze ze nog hebben. Voor 7'en ben ik weer beneden en ga bij de receptie mijn beklag doen dat m'n VI verdwenen is. Niet dat het veel zal helpen, maar ik wil wel even dat ze het weten. Na het ontbijt neemt Pieter bij Caribou Coffee ook een cappuccino. Een kleintje weliswaar maar het is toch een goed teken. Op kantoor komt Helen bij ons op de kamer langs voor een status update. Het blijkt dat men denkt dat ik vandaag voor het laatst ben en dat ik morgen zal vertrekken. Ik kan ze dus de heugelijke mededeling doen dat ik zaterdag pas vertrek en morgen dus de hele dag in Strongsville zal zijn. Ik heb dus nog 2 dagen en we geven weer vol gas. De tijd begint nu wel een beetje te dringen, dus ik hoop dat we het gaan redden. Voor de lunch gaan we naar de KFC. Het is voor het eerst dat ik bij een KFC kom en het valt me niet tegen. Het is er niet druk, dus we zijn meteen aan de beurt en we zijn ook alweer snel weg. De middag gaat net zo snel als de ochtend en misschien nog wel sneller. Als ik op de klok kijk is het alweer 19:00 uur, dus tijd om af te taaien. De bestemming voor het avondeten is dit keer de Westfield SouthPark Shopping Mall. Voordat we gaan eten loop ik nog even bij de winkel met de Uggs naar binnen om te informeren naar de door m'n meisjes "bestelde" Uggs. Ik neem nog maar eens een paar goeie foto's van ze om er zeker van te zijn dat dit de Uggs zijn die ze willen. Ik wil het zeker weten, want is toch nog een hoop geld. Als we bij Ruby Thai Kitchen aankomen is de man die gisteren zo vriendelijk naar ons lachte er niet. Toch jammer. Maar als we staan te bestellen komt hij er toch aan en ik krijg meteen een hand van hem. Het kwebbelt wat en zegt op een gegeven moment "Mr. AkzoNobel". Heu? Hoe weet hij dat nou? Ik kan me niet herinneren dat we dat de vorige keer (in Mei!) gezegd hebben. Maar dat moet wel, want hoe weet hij dat anders? Wel grappig dat hij dat onthouden heeft. Hij vertelt dat zijn broer bij AkzoNobel in Atlanta gewerkt heeft. En 3x raden waarbij. Bij een SAP-implementatie! Het blijkt een Indonesiër te zijn, maar zijn naam komt me niet bekend voor. Mocht je overigens een keer bij Ruby Thai Kitchen gaan eten, dan is de Mango Chicken een absolute aanrader. Lekker hoor. Als we klaar zijn met eten gaat Pieter even bij een goochelaar kijken en ik ga maar weer eens shoppen. Vlak voor sluitingstijd kunnen we nog een paar Caramel Macchiato's op de kop tikken bij Starbucks en dan gaan we weer op weg naar het hotel. Als ik in de auto naar de brandstofmeter kijk, dan is de bodem al bijna in zicht. Het lichtje brandt weliswaar nog niet, maar bij het hotel aangekomen besluit ik toch maar even te gaan tanken bij het tankstation dat er tegenover ligt. Als ik klaar ben met tanken stopt er een auto achter me en stapt er een man uit, die een heel verhaal tegen me begint op te hangen. Ik kan het niet helemaal volgen, maar ik maak eruit op dat hij zijn portefeuille kwijt is en brandstof nodig heeft. Hij lijkt behoorlijk van z'n stuk en staat helemaal te trillen. Hij overvalt me er een beetje mee en even weet ik niet wat ik ermee aan moet. Het is een hele normale man en ik krijg echt de indruk dat hij oprecht is. Hij rijdt ook een behoorlijke auto en alhoewel dat natuurlijk niets zegt, draagt het toch bij aan het algehele plaatje. Pffff. Uiteindelijk besluit ik hem te helpen en rijd mijn auto naar een parkeerplaats. Als ik uitstap wijst hij me er nog op dat ik in alle consternatie vergeten ben om mijn benzinetank af te sluiten. Hij zegt dat hij voor $10 brandstof nodig heeft om naar huis te komen en ik tank dat voor hem. Hij is duidelijk opgelucht en blijft maar doorpraten over zijn portefeuille en dat hij de $10 aan een goed doel zal geven. Joh, ik vind het allemaal prima. Wat jij wil. Als ik klaar ben, krijg ik een hand van hem en nemen we afscheid. Ik ben nog steeds een beetje beduusd, maar heb er wel een goed gevoel over. Ik heb het er met Pieter over en hij zou hetzelfde gedaan hebben. Zelfs de Barmhartige Samartiaan komt in de conversatie nog even voorbij. Zijn we bijbelvast of niet? Op onze verdieping gekomen spreken we af om morgen weer om 07:00 uur te gaan ontbijten. En zo komt er een einde aan een dag die vreemd begon en ook vreemd eindigde.

Italian Day

Vandaag is het alweer woensdag en Ajax speelt vanavond thuis de eerste wedstrijd in de Champions League 2011/2012 tegen Olympique Lyon (uiteindelijke uitslag: 0-0) en ik zit alweer vroeg aan het ontbijt. Preston, een van de obers uit het hotel, blijkt een grote fan te zijn van Earth, Wind & Fire. Hij heeft de naam van de band onder zijn naam op zijn naamplaatje staan. "Now that was music", aldus Preston. En hij heeft natuurlijk gelijk. Ik zit vandaag al wat vroeger in het restaurant aan een bakkie koffie de USA Today te lezen. Ik ben benieuwd of Pieter vandaag naar beneden komt. We hebben gisteravond afgesproken dat, als hij om 07:10 uur nog niet beneden is, ik hem zal bellen. Hij is nog steeds niet lekker en de hoop is dat een goede nacht zal helpen. Nou, hij komt uiteindelijk wel naar beneden, maar de nacht was niet goed en heeft zeker niet geholpen. Ik zal jullie de details besparen, maar het gaat nog steeds niet goed. Bij Caribou Coffee houdt hij het dan ook bij een thee. Helaas ligt er veel werk op ons te wachten, dus we rijden toch maar naar kantoor. En vanaf het moment dat we binnen komen, geven we vol gas. Ik heb tenslotte nog maar 3 dagen te gaan. Voor de lunch zijn door het project weer pizza's geregeld, dus het wordt dit keer een korte lunch. 's Middags gaan we gewoon door met gasgeven en ik moet toegeven dat we veel werk verzetten als we zo met z'n tweetjes aan het knallen zijn. Maar voordat we het weten is het alweer 19:00 uur en dat is tegenwoordig het moment dat we er een eind aan breien. Als we buiten komen is het een stuk kouder dan gisteren, toen het nog een heerlijke zomeravond was. Eigenlijk is het nu gewoon koud. We hebben vandaag uitgeroepen tot Italian Day en gaan vanavond bij Olive Garden eten. Hier zijn we nog nooit geweest, maar het is ontzettend druk op de parkeerplaats dus het zal wel goed zitten. Binnen krijgen we te horen dat we 15 minuten op een tafel moeten wachten, maar daar hebben we dus geen zin in. We gaan akkoord met een plaats aan de bar en krijgen de menu's mee. Pieter houdt het bij een soepje en een voorgerecht en ik ga aan de Scampi's als voorgerecht (wel lekker) en Ravioli als hoofdgerecht (heerlijk). De Ravioli is voortreffelijk en doet me terugdenken aan de afgelopen zomervakantie in Italië. Ik krijg helemaal een vakantiegevoel. Het is wel een beetje jammer dat het wat aan de koude kant is in het restaurant, anders was het gevoel compleet geweest. Het nagerecht slaan we over en na het afrekenen gaan we weer door naar het hotel. Dat afrekenen gaat trouwens nog niet zo gemakkelijk. Ik zie de barman mijn credit card wel een stuk of 10, 15 keer door het apparaat halen. De probleem heb ik bij Sarku Japan ook steeds. Daar lossen ze het op door een kassabon om het pasje te doen en het dan door het apparaat te halen. En op de een of andere manier werkt dat dan wel. Best wel merkwaardig eigenlijk. Na lang volhouden gaat het hier uiteindelijk ook goed.
Als ik terug op mijn hotelkamer kom, vallen me 2 dingen op. Het eerste is dat ESPN(1) het niet doet en het tweede is dat een van mijn Voetbal Internationals weg is. Hij lag in de badkamer en is nergens meer te vinden. Mmm, vreemd. Wat moet iemand uit Amerika nou met een Nederlands tijdschrift? Nou ja, morgen maar even melden bij de receptie. Ik kan er nu toch niks meer aan doen. Het is een drukke dag geweest en ik val weer ouderwets in slaap met de lichten en de tv nog aan. Sommige dingen veranderen ook nooit, hè?

Dinsdag de 13e

Dinsdag 13 september. De eerste dag van Pieter. We gaan lekker vroeg ontbijten, maar niet voor iedereen is het lekker. Pieter voelde zich al niet helemaal 100 toen hij gisteren van huis vertrok en dat is vandaag nog steeds zo. Voor hem wordt het dus een licht ontbijtje, maar voor Andre niet, hoor. ;-) Na het ontbijt spreken we af bij 1 van de uitgangen naar de parkeerplaats en als ik beneden kom is Pieter er nog niet, dus ik ga zitten om op hem te wachten. Maar wie er ook beneden komt, geen Pieter. Tot ik ineens een SMS'je krijg of ik misschien in slaap ben gevallen. Blijkt mijnheer alvast buiten in het zonnetje te zijn gaan staan. Handige Harry. Voor we naar kantoor rijden, rijden we natuurlijk even langs Caribou Coffee voor wat cappuccino's. Ik vind 'm nog steeds prima, maar Pieter kan het niet zo bekoren. Hij vindt 'm te slap. Nou, dan moet-ie dat slootwater dat ze koffie noemen bij McDonalds eens proberen. De ochtend verloopt zonder incidenten en voor de lunch besluiten we naar The Brew Kettle te gaan. Ik ga voor een broodje kip en Pieter neemt een salade, maar het blijkt dat de salade iets groter is dan verwacht. :-) Het broodje kip is redelijk, maar verder niet bijzonder. Ook de middag verloopt gladjes en voor we het weten is het alweer 19:00 uur en tijd om te vertrekken. Voordat we gaan eten, gaan we eerst nog even langs Wal-Mart om wat inkopen te doen. Daarna gaan we naar de Mall om wat te eten. Bij de Mall parkeer ik de auto bij de hoofdingang en binnen komen we langs een winkel met Uggs in de etalage. Aangezien ik nog steeds niks gehoord heb van het thuisfront besluit ik maar een foto van de Uggs te nemen en deze naar de meisjes te mailen. Nu maar hopen dat er wat bij zit. Als we bij het Dining Court aankomen begint de man van Ruby Thai Kitchen al te lachen, maar ik moet hem teleurstellen: we eten vandaag bij Sarku Japan. Gisteren ben ik al bij hem geweest, dus vandaag is het tijd voor wat anders. Mijn bestelling zorgt wederom voor een lichte paniek bij de medewerker achter de kassa. Ik begrijp het niet. Hoe moeilijk kan het nou toch zijn? Chicken and Shrimp en dan nog wat Beef erbij. Ik begrijp het niet. Maar goed, ze komen eruit en het smaakt wederom prima. Pieter is nog steeds niet helemaal hersteld en eet ook nu zijn bordje niet helemaal leeg. Toch wel vervelend. Na het eten lopen we nog even naar Aeropostale om wat foto's te nemen die naar de meisjes gemaild kunnen worden, maar precies op dit cruciale moment is de batterij van mijn telefoon leeg. $#%#$^&^%#%%&%*#^$%@%#. Overigens heeft deze zaak een handige Wishlist op hun website. Als je je op de site registreert, kun je de produkten waar je geïnteresseerd in bent opslaan in een Wishlist. Het grappige aan deze Wishlist is dat-ie automatisch steeds kleiner wordt m.a.w. er verdwijnen af en toe zomaar produkten uit. Misschien maar even een Heat-call inschieten. Na een Caramel Macchiato gehaald te hebben bij Starbucks rijden we naar het hotel terug en komt er een einde aan de dinsdag.

The day after

Maandag dus. Ik ben gisteren vergeten de wekker op de juiste tijd te zetten en word dus iets later wakker dan normaal. Na het ontbijt verzamel ik het wasgoed, want is Maandag Wasdag. Onderweg naar de balie kom ik een behulpzame hotelmedewerker tegen, die het wasgoed van me overneemt. Vriendelijke man. Had ik het maar nooit gedaan, maar daarover later mee. Het is vandaag een prachtige dag. Strakblauwe lucht een een graad of 26. Gelukkig is het Maandag en mogen we weer lekker naar kantoor. Maar eerst naar Caribou Coffee voor de traditionele Large Cappuccino. De dag gaat verder redelijk snel voorbij. Dat komt ook doordat ik het vrij druk heb. Zo druk zelfs, dat ik de lunch vandaag oversla. Om 18:45 uur komt er dan toch een einde aan de werkdag en besluit ik om een laatste poging te ondernemen om nog wat inkopen voor de meisjes te doen. Maar voordat ik dat ga doen, ga ik eerst wat eten bij Ruby Thai Kitchen. Het is weer erg lekker. Het shoppen is weer geen succes en ik geef het op. Ik haal een Caramel Macchiato en rijd terug naar het hotel. Pieter is inmiddels ook gearriveerd en we gaan samen even wat drinken in de lobby. Voor hem is het natuurlijk al wat later dan voor mij, maar hij moet het nog even volhouden. Op die manier komt-ie sneller in het Strongsville-ritme. We maken het echter niet laat en spreken af om morgen om 07:00 uur te gaan ontbijten. Als ik terugkom op mijn kamer, valt het me ineens op dat mijn was er (nog) niet is. Dat is raar. Ik had het toch echt voor 08:30 uur ingeleverd en dan zou het dezelfde dag nog klaar zijn en op je kamer liggen/hangen. Het zal toch niet, he? Ik bel naar de receptie en daar blijkt gelukkig dat er wel wasgoed teruggebracht is, maar dat er geen naam op stond. Ik loop naar beneden en het blijkt inderdaad mijn was te zijn. Het blijkt dat ik zo handig ben geweest om wel de juiste aantallen te noteren, maar niet mijn kamernummer en naam. Tja, handigheid is niet te koop. Nu ik mijn hardloopspullen weer schoon terug heb, besluit ik ze meteen weer te gebruiken en begeef me richting de gym. Ik ga eens proberen of ik dit de rest van de week kan blijven volhouden. Maar nu ga ik naar bed. See y'all tomorrow.

Naschrift: al bladerend door mijn andere berichten, kom ik erachter dat ik onbewust een nieuwe traditie in het leven geroepen heb: de Maandag van de 2e week eet ik altijd bij Ruby Thai Kitchen. Toch grappig.

9/11

Ik had meerdere mogelijkheden voor een titel, maar ik heb het maar eenvoudig gehouden. Het is vandaag tenslotte 9/11 en overal in Amerika worden de vreselijke gebeurtenissen van 10 jaar geleden herdacht. Ik heb net nog zitten kijken naar de ceremonie voorafgaande aan de honkbalwedstrijd New York Mets - Chicago Cubs. Ik vond het een ontroerend mooie ceremonie. Dat kunnen ze toch wel goed hier. Ook bij de footballwedstrijd waar ik vandaag naartoe geweest ben, de Cleveland Browns tegen de Cincinnati Bengals, werd er herdacht. Ik had gehoord dat er ook fighter jets over het stadion zouden vliegen, maar dat gebeurde helaas niet. Dat had me wel indrukwekkend geleken.
De dag begon vandaag lekker laat. Ik kwam om 08:00 uur pas bij het ontbijt en Preston, de ober, keek al op zijn horloge en merkte op dat ik vandaag laat was. Aardige kerel. Hij gaf me na het ontbijt nog een koffie om mee naar het tailgaten te nemen. Om 09:00 uur word ik opgepikt door Louise en haar man Gary. Gary gaat ook mee naar de wedstrijd en Louise gaat met kleine Ruby naar de dierentuin. Als we bij het appartementencomplex aankomen waar Dennis woont, hebben we even een golden moment in de lift. We moeten naar de achtste verdieping, dus Gary drukt op de 8 en de lift vertrekt. Hij komt echter niet verder dan de 4e en gaat dan weer naar beneden. Heu? Weer op de 8 gedrukt en nu gaat de lift de 4e voorbij, maar de 8e ook en stopt dan bij de 10e. Ik kan me even niet meer herinneren of-ie daarna weer naar beneden ging, maar na een telefoontje naar Dennis blijkt dat we ons eerst bij de bewaker hadden moeten aanmelden. Nadat we dat gedaan hebben, lukt het ons eindelijk om wel op de 8e aan te komen. Iedereen is er al en niet veel later vertrekken we lopen naar de parkeerplaats waar we gaan tailgaten. Dennis was vandaag "pas" om 07:00 uur met zijn auto naar de parkeerplaats gereden en dat had tot gevolg dat we niet op de gebruikelijk parkeerplaats stonden. Die was namelijk al vol! Je moet het echt gezien hebben om te weten wat voor een enorme gebeurtenis dit is. Ik begreep dat sommige mensen vroeger al om 03:00 uur op zo'n parkeerplaats zaten, maar tegenwoordig mag je pas op z'n vroegst om 06:00 uur beginnen. Tailgaten draait in het kort om drank en barbecuen. De parkeerplaats staat dus helemaal vol met auto's waar mensen bij zitten met een rokende barbecue en een koelbox, gevuld met ijsblokjes en bier. Voor mezelf heb ik wat flesjes cola meegenomen, want ik drink natuurlijk geen bier. Dennis heeft voor de gelegenheid een nieuwe barbecue gekocht. Helaas heeft-ie 'm niet in elkaar gezet, dus dat mogen wij gaan doen. Zonder tekening, zonder gereedschap, zonder alles. Uiteindelijk lukt het wel, maar het zweet gutst van mijn hoofd en mijn polo is al doorweekt. En het is nog voor tienen! Pfff. Dat belooft nog wat voor de rest van de dag. Wat ook een traditie is, is het spelletje Cornhole. In het kort komt het erop neer dat er twee houten langwerpige borden met een gat erin tegenover elkaar op de grond liggen en het is de bedoeling dat je zakjes gevuld met zand in het gat gooit. Overal op de parkeerplaats wordt het gespeeld. Een beetje suf spelletje, maar dat zeg ik ook omdat ik de wedstrijd heb verloren. Ik speelde samen met Dennis tegen Gary en Dave en degene die het eerst bij 21 is wint. Maar goed, ik heb natuurlijk wel het excuus dat ik dit spel voor het eerst in mijn leven speel. In de loop van de ochten breekt de zon door en dan is het ineens wel erg warm. Ik ben af en toe maar even in de schaduw gaan staan, maar blijkbaar was ik de enige die er last van had. Rond een uur of 12 vertrekken we naar het stadion en daar wachten we nog even op een vriend van Dennis en daarna gaan we het stadion binnen. Uiteraard worden we gefouilleerd en binnen krijgt iedereen een Amerikaans vlaggetje en prompt klinkt overal "U.S.A., U.S.A., U.S.A., ...". Wat ook overal klinkt is de aanmoedigingskreet voor de Browns: "Let's go Brownies, Let's go" en als je dat hoort moet je antwoorden met "Wooh, wooh". Tja.
Zoals reeds eerder vermeld, begint de wedstrijd met een toespraak en uiteraard met het volkslied en daarna gaat het los. Ik begrijp in grote lijnen wel wat de bedoeling is, maar ik heb toch ook wel regelmatig een momentje dat, als iedereen begint te juichen, ik me afvraag wat er gebeurd is. We zitten hoog in het stadion, dus we kunnen het goed zien. Het is geen goede wedstrijd. Er zitten wel een paar aardige momenten in, maar het niveau is niet hoog. Ik had van verschillende kanten gehoord dat de Bengals een slecht team was en dat de Browns de wedstrijd met grote cijfers zou winnen. Nou, niet dus. Sterker nog, ze winnen de wedstrijd niet eens, maar gaan er met boter en suiker in: 17-27. Jammer. Gedurende de wedstrijd slaat het weer trouwens behoorlijk om. In het 3e kwart is er zelfs een bliksemflits en in het 4e kwart begint het behoorlijk te regenen. Gelukkig zitten wij droog.
Na de wedstrijd is het droog en lopen we terug naar het appartement van Dennis en daar pikt Louise Gary en mij weer op. Even voor 18:00 uur ben ik weer terug in het hotel. Het was een lange, maar leuke dag. Ik vond het echt een belevenis om eens zo'n typisch Amerikaanse dag mee te maken. Oh ja, en wat me ook nog opviel is dat de fans van de Bengals gewoon tussen de fans van de Browns zitten. Niks geen apart supportersvak zoals bij ons en niks geen vervelende incidenten. Op de parkeerplaats waren er 2 Browns fans wat vervelend tegen een Bengals mascotte, maar in het stadion zitten ze gewoon naast elkaar. Kijk, zo kan het dus ook.
Ik heb geen zin om in het restaurant te gaan eten, dus ik bestel maar weer roomservice en wat ik kan ik vandaag beter bestellen dan een New York Strip Steak? Dat dacht ik. En hij smaakt voortreffelijk. En zo komt er een einde aan een memorabel weekend.

Cedar Point

Zoals elke dag tot nu toe word ik vandaag vroeg wakker. Ik heb dus alle tijd om wakker te worden en me klaar te maken voor het Cedar Point avontuur. Het is bewolkt en ik zap langs de kanalen op zoek naar een weersvoorspelling. Met de temperatuur zit het wel goed vandaag, maar het kan gaan regenen en misschien zelfs gaan onweren. Dat is minder. Het is inderdaad niet koud als ik buiten kom. Schuin tegenover het hotel zit een McDonalds waar ik een ontbijtje nuttig. Hier maak ik de klassieke fout om er koffie bij te bestellen. Wat een bocht is dat toch. Slappe troep. Bah. Snel op zoek naar een Starbucks, want ik ben toch veel te vroeg voor het park. Ik heb een Early Entry kaartje en dat betekent vandaag dat ik om 11:00 uur naar binnen mag. Als ik vanaf de Starbucks naar het park rijd, begint het te regenen. Het is dan even na 10:00 uur, dus van mij mag het nu regenen. Hozen zelfs. Laat het maar storten uit de lucht. Als het over een uur maar droog is. En dat is het. Sterker nog, het blijft de hele dag droog en aan het einde van de dag breekt zelfs de zon door. Als ik bij het park aankom, ontdek ik nog een voordeel van een Early Entry kaartje: je auto staat helemaal vooraan op de parkeerplaats! Dat scheelt een wandeling en hij is ook nog eenvoudig terug te vinden. Ik loop een beetje rond totdat het hek opengaat en we het park in mogen. Dat denken we in ieder geval, maar iedereen wordt tegengehouden. En wat blijkt? Het is nog geen 11:00 uur en bovendien moeten we wachten tot het volkslied gespeeld is. En ja hoor, iedereen wordt verzocht hun pet af te zetten, richting de vlag te gaan staan en daar klinkt het volkslied. Kijk, dat maak je in de Efteling niet mee. Misschien wel een leuk idee. Hierna mogen we dan eindelijk het park in en ineens zie ik een aantal mensen dat begint te rennen. Op zoek naar het voorste karretje, denk ik. Ik vind het wel prima en wandel op m'n gemak naar de Millennium Force. Die ligt trouwens verder weg dan ik dacht. Ik had hier en daar op internet al gelezen dat er behoorlijk veel gewandeld moet worden in dit park en dat ondervind ik nu aan den lijve. Het is inmiddels toch wel aangenaam geworden, dus het zweet staat al op mijn rug. En dan heb ik mijn jas ook nog mee voor als het gaat regenen. Pfff. De Millennium Force blijkt een van de leukere roller coasters van het park te zijn. Vooral als je over de top gaat. Wow! De eerste keer dat ik deze neem zit ik nog ergens middenin, maar de 2e keer zit ik in het voorste karretje. Dat vind ik toch wel het leukst. Helemaal voorin. Dat is ook leuker voor het filmpje. Eerst mag het natuurlijk niet en moet ik mijn telefoon weer opbergen, maar als we naar boven "gehezen" worden, haal ik 'm toch maar weer tevoorschijn. Dit moet vastgelegd worden! Tussen de 1e en 2e keer Millennium Force zitten 2 ritjes met de Maverick. En de Maverick vind ik samen met de Top Thrill Dragster de leukste rollercoaster van het park. Als ik er aankom is er net een storing en het duurt best nog wel lang voordat het gefikst is. Daar gaat ons Early Entry voordeel. Ook hier rijd ik mijn eerste ritje ergens in het midden en mijn tweede ritje in het voorste karretje. Het duurt natuurlijk wel wat langer voordat je aan de beurt bent, maar het is echt meer dan de moeite waard. Vooral in de Maverick. Wat een gave roller coaster is dat. Beide ritjes heb ik gefilmd. Het laatste filmpje is het leukst. Inmiddels heb ik genoeg moed verzameld om richting de Top Thrill Dragster te gaan. En ja hoor, ook hier een storing. Tjongejonge. Dan maar naar de Magnum XL-200. Deze valt een beetje tegen. Het is wel een grote roller coaster, maar hij is al wat ouder (uit 1989) en je zit erin te schudden alsof je in het epicentrum van een aardbeving zit. Het filmpje dat ik hierin gemaakt heb, ziet er ook heel grappig uit. Als ik uit de Magnum kom, wil ik eigenlijk op weg gaan naar de Gemini. Maar ineens zie ik dat er actie is bij de Top Thrill Dragster, dus loop ik snel die kant op. Er staat een rij bij de ingang, dus hij is nog niet open, maar ik ga toch maar in de rij staan want veel langer zal het toch niet duren. Ze sturen steeds wat treintjes bij wijze van testrun over de baan en als je er zo dichtbij staat is dat tamelijk indrukwekkend. En daar gaat-ie open. Mmmm, nu gaat het toch gebeuren. Zoals ook bij de andere banen ga ik hier in het voorste karretje zitten. Mijn buurman is ook wat zenuwachtig en het duurt ook wel lang voordat er eindelijk beweging in komt. Bij de start staan van die stoplichten, zoals ook bij een echte dragrace. En als het licht dan eindelijk op groen springt, gebeurt er dus iets wat ik nog nooit meegemaakt heb. Wat een bizarre acceleratie. Ongelooflijk. Van 0 naar 120 mijl/uur in 4 seconden. Je moet het meegemaakt hebben om te weten waar ik het over heb. Daarna ga je min of meer loodrecht omhoog en meteen daarna met een draai erin naar beneden, waarna je weer met enorme snelheid door de finish flitst. Dat omhoog en omlaag en die finish is wel leuk, maar de start slaat werkelijk alles. Vanuit stilstand naar 120 mijl/uur in 4 seconden. Bizar. Naast de baan staat een tribune waar ik nog even ga kijken naar andere slachtoffers. Grappig gezicht. Ik film er ook nog een paar om een klein beetje indruk te krijgen van de enorme snelheid. Ik had natuurlijk het liefste mijn eigen rit gefilmd, maar met deze snelheden durfde ik het niet aan. Wat een rit. Ongelooflijk. Naast de Dragster staat de Corkscrew, maar dat is de grootste teleurstelling van de middag. 1 looping en 1 kurketrekker en dat is het. Wat? Zijn we er nu alweer? Waardeloos dus. En bij elke baan krijg je als je terug bent elke keer weer diezelfde vraag: "Hi riders, how was your ride?". En dan moet je een beetje zitten gillen en enthousiast doen. Maar bij de Corkscrew bleef het angstig stil. Snel vergeten maar. Hierna dan toch maar naar de Gemini. Een houten achtbaan met 2 treintjes naast elkaar. Wel aardig. Ook hier word je weer aardig door elkaar geschud. En daarna in de Mantis. Daar moet je staand in zitten en dat voelt wat ongemakkelijk, dus deze komt niet in mijn top 3. Door al die roller coasters ben ik helemaal de tijd vergeten en kom ik tot de ontdekking dat ik toch wel trek gekregen heb. Ik ga dus maar wat eten en daarna besluit ik dat ik er eigenlijk wel een beetje klaar mee ben. Het is een groot park en ik heb best veel gelopen en ook veel gewacht. Het is nu 16:00 uur en ik denk dat ik maar naar Strongsville terugga. Op weg naar de uitgang kom ik langs de Raptor, een roller coaster waarbij het treintje onder de baan hangt. Nou vooruit dan maar, deze dan nog en dan gaan we echt weg. Ik wil ook deze graag filmen, maar zit een beetje te klooien met mijn telefoon en plotseling krijg ik een oproep van Ellen binnen. Ik blijk haar per ongeluk gebeld te hebben. Maar ik moet het gesprek afbreken, want we zijn klaar met de aanloop en de rit gaat nu echt beginnen. Geen filmpje dus, maar wel een leuke rit. Even voor half 5 ga ik dan toch op weg naar Strongsville, maar niet voordat ik nog even een bakkie bij Starbucks gehaald heb. One for the road. Even voor zessen ben ik dan weer in het hotel, waar het een drukte van belang is. Er worden maar liefst 2 bruiloften in het hotel gevierd. Op mijn kamer kijk ik wat tv en besluit dan toch dat ik mijn nieuwe schoenen even uit moet proberen. Op naar de gym dus! Nou, het zijn bijzonder fijne schoenen, dus ik ben er blij mee. Morgen ga ik ze weer uitproberen, maar nu ga ik slapen, want morgen wacht eerst nog het volgende evenement: de Browns game! Go Brownies!

Sandusky

Na de onrustige nacht word ik om 06:00 uur gewekt door de wekker. Pfff, wat een nacht weer. Ik neem even de tijd om wakker te worden, maar desondanks zit ik net als gisteren weer op tijd bij het ontbijt. Het motto voor vandaag is: meer lol met cholesterol. Het is tenslote vrijdag. Op weg naar het werk besluit ik met een traditie te breken. Ik neem een Large Cappuccino i.p.v. een Large Espresso bij Caribou Coffee. Die smaakt zo goed, dat ik 'm meteen tot nieuwe traditie doop. Op kantoor is tot mijn grote verbazing Steve er ook al. Ik had hem nog niet verwacht, want hij is gisteren naar een concert van Elton John geweest. En dat zijn natuurlijk altijd geweldige feesten. Maar stiekem had ik zelf ook wel naar het concert gewild. Over deze vrijdag valt verder weinig te vertellen. Ik heb weer een geweldige mail gehad van Dennis over de wedstrijd van a.s. zondag ("T-minus 48 hours till I crack my first beer of the 2011-12 Cleveland Browns Championship run Season!!!"). Ik ben echt heel benieuwd hoe het allemaal zal gaan. We moeten om uiterlijk 09:30 uur bij hem zijn en dan gaan we los.
De lunch breng ik door bij Buffalo Wild Wings. Ik weet niet precies wat er aan de hand is, maar het duurt heel lang voordat mijn broodje kip doorkomt. Erg vervelend, maar wat doe je eraan? Als het tegen het einde van de middag loopt, vraagt Louise of ik mee ga bieren. Ik bedank vriendelijk. In de eerste plaats drink drink ik geen bier, maar bovendien heb ik andere plannen. Ik vertrek vanavond namelijk naar Sandusky om daar een nacht door te brengen in het Breakers Express hotel. Morgen ga ik namelijk naar Cedar Point! Roller Coaster Paradise! En er zijn een aantal voordelen als je in 1 van de resorts van het park overnacht. Om te beginnen krijg je korting op de toegangsprijs en is het parkeren bij het park gratis (samen scheelt dat bijna
$ 29), maar wat nog belangrijker is: je mag 1 uur eerder het park in dan het "gewone" publiek. En aangezien het park morgen pas om 12:00 uur open gaat (en om 22:00 uur weer dicht), kunnen we dat extra uurtje mooi gebruiken.
Ik ben van plan om vandaag tot 18:00 uur door te werken, maar om 17:00 uur vind ik het wel mooi geweest. Tijd voor het weekend! Voordat ik naar het hotel ga, ga ik eerst nog even bij Wal-Mart langs. We moeten zondag zelf ons drinken meenemen, dus ik haal maar wat cola. Voordat ik naar het hotel rijd besluit ik om bij Caribou Coffee langs te gaan en een Large Cappuccino mee te nemen. Die is me vanmorgen echt heel goed bevallen. Het avondeten hou ik eenvoudig en ik bestel een Marriott Burger bij de Roomservice. Daarna pak ik mijn handbagage in en vertrek om 20:00 uur richting Sandusky. Volgens Google Maps is het iets meer dan een uur rijden. Er zijn een aantal alternatieven, maar ik heb de route over de Ohio Turnpike gekozen omdat die me het eenvoudigst lijkt. Ik vind het hotel inderdaad gemakkelijk. Het laatste deel leek me het lastigst, maar dat werd goed met borden aangegeven. Het is een groot hotel en de kamer is prima voor 1 nacht. Nee hoor, ik ben echt niet verwend. Als ik de tv aanzet zijn er op veel zenders programma's over 9/11. Het is a.s. zondag natuurlijk alweer 10 jaar geleden en daar wordt uitgebreid bij stilgestaan. Ik heb al begrepen dat er tijdens of bij het begin van de wedstrijd fighter jets over het stadion zullen vliegen. Dat zal wel een indrukwekkend moment worden. Inmiddels is het alweer over half 11, dus tijd om de tandjes te poetsen en te gaan slapen. Morgen is het waarschijnlijk weer vroeg dag.

Wakker van de wekker

Donderdag 8 september. Deze morgen word ik wakker van de wekker! Dat is ook wel eens lekker. Weliswaar gaat-ie al om 06:00 uur, maar goed. Ik ben goed bezig, want ik zit al voor zevenen aan het ontbijt. Vandaag is het tijd voor de wafels. En stiekem ook wat toast met een heel klein beetje scrambled eggs. Lekker hoor. Bart heb ik niet bij het ontbijt gezien. Hij zou vandaag naar Huron gaan en daarna naar huis. Waarschijnlijk is hij al wat eerder weggegaan. Na het ontbijt rijd ik langs Caribou Coffee voor de traditionele Large Espresso en daarna rijd ik op mijn gemak door naar kantoor. Dit ritme ga ik heel lang volhouden, denk ik. De ochtend verloopt wederom rimpelloos. Omdat Bart vandaag in Huron zit, zit ik alleen met Steve op de kamer. Verder geen commentaar. De lunch gebruik ik vandaag in de Shopping Mall. De hoodie die ik gisteren gekocht heb, blijkt toch een maatje te groot te zijn. Ik ga 'm dus ruilen tegen een Medium. Of toch een Small? Na even met Ellen overlegd te hebben, valt de keuze op de Medium. Ik heb trouwens mezelf ook nog even verwend met een paar nieuwe hardloopschoenen bij Dick's Sporting Goods. De keuze is gevallen op de Saucony Men's ProGrid Kinvara 2 Running Shoe. Mooi schoentje hoor. Lekker licht ook. Ik kan niet wachten om ze uit te proberen in de gym van het hotel. Voor de lunch ga ik bij Subway langs. Ik ben verslaafd aan Teriyaki, dus wordt het de Chicken Teriyaki. Het voordeel van de shopping mall is dat ik mooi even een Starbucks kan meepikken, want inmiddels is er wel weer koffie op kantoor, maar weer geen suiker. Het is wel een beetje behelpen zonder Gena. De middag verloopt verder net als de ochtend. Ik besluit om vandaag wat langer door te werken. Even gas geven en wat calls wegwerken, want de stapel is behoorlijk groot. Dan komt Martin op de Communicator of ik al plannen heb voor het avondeten. Uiteindelijk besluiten we samen met een of andere Canadees die Richard heet uit eten te gaan. Om 20:00 uur kap ik er mee en ga op weg om Martin en Richard op te pikken bij hun hotels. Op advies van Louise gaan we bij Shinto eten. Het is een Japans restaurant en we moeten zo lang rijden om er te komen dat ik bijna begin te vrezen dat het een restaurant in Los Angeles is. Maar uiteindelijk vinden we het toch en we krijgen een plaatsje aan een bakplaat. Het is niet druk in het restaurant, dus we hebben de bakplaat voor onszelf. We krijgen een echte Japanse kok en die begint een beetje te jongleren met z'n hulpmiddelen. Wat een flauwekul zeg. Van mij mag-ie gewoon gaan bakken, want ik heb inmiddels wel trek gekregen. Er wordt van alles gebakken op de bakplaat (fried rice, steak, kip, garnalen en groenten) en eerlijk is eerlijk, het smaakt voortreffelijk. Hij probeert ook nog even het trucje om bij een ieder van ons een stukje vlees in de mond te mikken, maar dat lukt alleen bij Martin. Het lukt 'm wel om een stukje vlees in mijn oog te schieten. Wat een sufferd, zeg. We besluiten om maar geen dessert te nemen, want we hebben meer dan genoeg gegeten. We rijden daarom terug en ik zet de heren bij hun hotels af. En zo zit er weer een dag op. In het hotel aangekomen heb ik weer eens zo'n klassiek "ik-ga-even-liggen"-momentje. Om 04:00 uur schrik ik wakker met de tv en alle lichten nog aan. Klassiek. Gelukkig val ik weer in slaap nadat ik alles uitgedaan heb.