9/11

Ik had meerdere mogelijkheden voor een titel, maar ik heb het maar eenvoudig gehouden. Het is vandaag tenslotte 9/11 en overal in Amerika worden de vreselijke gebeurtenissen van 10 jaar geleden herdacht. Ik heb net nog zitten kijken naar de ceremonie voorafgaande aan de honkbalwedstrijd New York Mets - Chicago Cubs. Ik vond het een ontroerend mooie ceremonie. Dat kunnen ze toch wel goed hier. Ook bij de footballwedstrijd waar ik vandaag naartoe geweest ben, de Cleveland Browns tegen de Cincinnati Bengals, werd er herdacht. Ik had gehoord dat er ook fighter jets over het stadion zouden vliegen, maar dat gebeurde helaas niet. Dat had me wel indrukwekkend geleken.
De dag begon vandaag lekker laat. Ik kwam om 08:00 uur pas bij het ontbijt en Preston, de ober, keek al op zijn horloge en merkte op dat ik vandaag laat was. Aardige kerel. Hij gaf me na het ontbijt nog een koffie om mee naar het tailgaten te nemen. Om 09:00 uur word ik opgepikt door Louise en haar man Gary. Gary gaat ook mee naar de wedstrijd en Louise gaat met kleine Ruby naar de dierentuin. Als we bij het appartementencomplex aankomen waar Dennis woont, hebben we even een golden moment in de lift. We moeten naar de achtste verdieping, dus Gary drukt op de 8 en de lift vertrekt. Hij komt echter niet verder dan de 4e en gaat dan weer naar beneden. Heu? Weer op de 8 gedrukt en nu gaat de lift de 4e voorbij, maar de 8e ook en stopt dan bij de 10e. Ik kan me even niet meer herinneren of-ie daarna weer naar beneden ging, maar na een telefoontje naar Dennis blijkt dat we ons eerst bij de bewaker hadden moeten aanmelden. Nadat we dat gedaan hebben, lukt het ons eindelijk om wel op de 8e aan te komen. Iedereen is er al en niet veel later vertrekken we lopen naar de parkeerplaats waar we gaan tailgaten. Dennis was vandaag "pas" om 07:00 uur met zijn auto naar de parkeerplaats gereden en dat had tot gevolg dat we niet op de gebruikelijk parkeerplaats stonden. Die was namelijk al vol! Je moet het echt gezien hebben om te weten wat voor een enorme gebeurtenis dit is. Ik begreep dat sommige mensen vroeger al om 03:00 uur op zo'n parkeerplaats zaten, maar tegenwoordig mag je pas op z'n vroegst om 06:00 uur beginnen. Tailgaten draait in het kort om drank en barbecuen. De parkeerplaats staat dus helemaal vol met auto's waar mensen bij zitten met een rokende barbecue en een koelbox, gevuld met ijsblokjes en bier. Voor mezelf heb ik wat flesjes cola meegenomen, want ik drink natuurlijk geen bier. Dennis heeft voor de gelegenheid een nieuwe barbecue gekocht. Helaas heeft-ie 'm niet in elkaar gezet, dus dat mogen wij gaan doen. Zonder tekening, zonder gereedschap, zonder alles. Uiteindelijk lukt het wel, maar het zweet gutst van mijn hoofd en mijn polo is al doorweekt. En het is nog voor tienen! Pfff. Dat belooft nog wat voor de rest van de dag. Wat ook een traditie is, is het spelletje Cornhole. In het kort komt het erop neer dat er twee houten langwerpige borden met een gat erin tegenover elkaar op de grond liggen en het is de bedoeling dat je zakjes gevuld met zand in het gat gooit. Overal op de parkeerplaats wordt het gespeeld. Een beetje suf spelletje, maar dat zeg ik ook omdat ik de wedstrijd heb verloren. Ik speelde samen met Dennis tegen Gary en Dave en degene die het eerst bij 21 is wint. Maar goed, ik heb natuurlijk wel het excuus dat ik dit spel voor het eerst in mijn leven speel. In de loop van de ochten breekt de zon door en dan is het ineens wel erg warm. Ik ben af en toe maar even in de schaduw gaan staan, maar blijkbaar was ik de enige die er last van had. Rond een uur of 12 vertrekken we naar het stadion en daar wachten we nog even op een vriend van Dennis en daarna gaan we het stadion binnen. Uiteraard worden we gefouilleerd en binnen krijgt iedereen een Amerikaans vlaggetje en prompt klinkt overal "U.S.A., U.S.A., U.S.A., ...". Wat ook overal klinkt is de aanmoedigingskreet voor de Browns: "Let's go Brownies, Let's go" en als je dat hoort moet je antwoorden met "Wooh, wooh". Tja.
Zoals reeds eerder vermeld, begint de wedstrijd met een toespraak en uiteraard met het volkslied en daarna gaat het los. Ik begrijp in grote lijnen wel wat de bedoeling is, maar ik heb toch ook wel regelmatig een momentje dat, als iedereen begint te juichen, ik me afvraag wat er gebeurd is. We zitten hoog in het stadion, dus we kunnen het goed zien. Het is geen goede wedstrijd. Er zitten wel een paar aardige momenten in, maar het niveau is niet hoog. Ik had van verschillende kanten gehoord dat de Bengals een slecht team was en dat de Browns de wedstrijd met grote cijfers zou winnen. Nou, niet dus. Sterker nog, ze winnen de wedstrijd niet eens, maar gaan er met boter en suiker in: 17-27. Jammer. Gedurende de wedstrijd slaat het weer trouwens behoorlijk om. In het 3e kwart is er zelfs een bliksemflits en in het 4e kwart begint het behoorlijk te regenen. Gelukkig zitten wij droog.
Na de wedstrijd is het droog en lopen we terug naar het appartement van Dennis en daar pikt Louise Gary en mij weer op. Even voor 18:00 uur ben ik weer terug in het hotel. Het was een lange, maar leuke dag. Ik vond het echt een belevenis om eens zo'n typisch Amerikaanse dag mee te maken. Oh ja, en wat me ook nog opviel is dat de fans van de Bengals gewoon tussen de fans van de Browns zitten. Niks geen apart supportersvak zoals bij ons en niks geen vervelende incidenten. Op de parkeerplaats waren er 2 Browns fans wat vervelend tegen een Bengals mascotte, maar in het stadion zitten ze gewoon naast elkaar. Kijk, zo kan het dus ook.
Ik heb geen zin om in het restaurant te gaan eten, dus ik bestel maar weer roomservice en wat ik kan ik vandaag beter bestellen dan een New York Strip Steak? Dat dacht ik. En hij smaakt voortreffelijk. En zo komt er een einde aan een memorabel weekend.