Wakker van de wekker

Donderdag 8 september. Deze morgen word ik wakker van de wekker! Dat is ook wel eens lekker. Weliswaar gaat-ie al om 06:00 uur, maar goed. Ik ben goed bezig, want ik zit al voor zevenen aan het ontbijt. Vandaag is het tijd voor de wafels. En stiekem ook wat toast met een heel klein beetje scrambled eggs. Lekker hoor. Bart heb ik niet bij het ontbijt gezien. Hij zou vandaag naar Huron gaan en daarna naar huis. Waarschijnlijk is hij al wat eerder weggegaan. Na het ontbijt rijd ik langs Caribou Coffee voor de traditionele Large Espresso en daarna rijd ik op mijn gemak door naar kantoor. Dit ritme ga ik heel lang volhouden, denk ik. De ochtend verloopt wederom rimpelloos. Omdat Bart vandaag in Huron zit, zit ik alleen met Steve op de kamer. Verder geen commentaar. De lunch gebruik ik vandaag in de Shopping Mall. De hoodie die ik gisteren gekocht heb, blijkt toch een maatje te groot te zijn. Ik ga 'm dus ruilen tegen een Medium. Of toch een Small? Na even met Ellen overlegd te hebben, valt de keuze op de Medium. Ik heb trouwens mezelf ook nog even verwend met een paar nieuwe hardloopschoenen bij Dick's Sporting Goods. De keuze is gevallen op de Saucony Men's ProGrid Kinvara 2 Running Shoe. Mooi schoentje hoor. Lekker licht ook. Ik kan niet wachten om ze uit te proberen in de gym van het hotel. Voor de lunch ga ik bij Subway langs. Ik ben verslaafd aan Teriyaki, dus wordt het de Chicken Teriyaki. Het voordeel van de shopping mall is dat ik mooi even een Starbucks kan meepikken, want inmiddels is er wel weer koffie op kantoor, maar weer geen suiker. Het is wel een beetje behelpen zonder Gena. De middag verloopt verder net als de ochtend. Ik besluit om vandaag wat langer door te werken. Even gas geven en wat calls wegwerken, want de stapel is behoorlijk groot. Dan komt Martin op de Communicator of ik al plannen heb voor het avondeten. Uiteindelijk besluiten we samen met een of andere Canadees die Richard heet uit eten te gaan. Om 20:00 uur kap ik er mee en ga op weg om Martin en Richard op te pikken bij hun hotels. Op advies van Louise gaan we bij Shinto eten. Het is een Japans restaurant en we moeten zo lang rijden om er te komen dat ik bijna begin te vrezen dat het een restaurant in Los Angeles is. Maar uiteindelijk vinden we het toch en we krijgen een plaatsje aan een bakplaat. Het is niet druk in het restaurant, dus we hebben de bakplaat voor onszelf. We krijgen een echte Japanse kok en die begint een beetje te jongleren met z'n hulpmiddelen. Wat een flauwekul zeg. Van mij mag-ie gewoon gaan bakken, want ik heb inmiddels wel trek gekregen. Er wordt van alles gebakken op de bakplaat (fried rice, steak, kip, garnalen en groenten) en eerlijk is eerlijk, het smaakt voortreffelijk. Hij probeert ook nog even het trucje om bij een ieder van ons een stukje vlees in de mond te mikken, maar dat lukt alleen bij Martin. Het lukt 'm wel om een stukje vlees in mijn oog te schieten. Wat een sufferd, zeg. We besluiten om maar geen dessert te nemen, want we hebben meer dan genoeg gegeten. We rijden daarom terug en ik zet de heren bij hun hotels af. En zo zit er weer een dag op. In het hotel aangekomen heb ik weer eens zo'n klassiek "ik-ga-even-liggen"-momentje. Om 04:00 uur schrik ik wakker met de tv en alle lichten nog aan. Klassiek. Gelukkig val ik weer in slaap nadat ik alles uitgedaan heb.