Homeward

En dus is het tijdstip van vertrekken alweer aangebroken. Het is toch snel gegaan, die 2 weken. En net als de vorige keren vond ik het heel erg leuk om hier te zijn, maar vind ik het zo mogelijk nog leuker om weer naar huis te gaan. Ik had het plan om lekker uit te slapen en dus ben ik voor 5'en alweer wakker. Dat heb ik weer. :-( Na even wat lichten uitgedaan te hebben, lukt het me blijkbaar om weer in slaap te vallen want ik word rond 08:45 weer wakker. Mijn vlucht gaat om 13:25 en ik moet alleen nog achter de Uggs voor Lisa aan. Op mijn gemak pak ik de koffer in en daarbij maak ik een onvergeeflijke blunder, maar daarover later meer. Ik sla het ontbijt vandaag over en ga even over 10'en op weg naar de "andere" mall. Ik heb niet heel veel tijd over, want ik moet de auto ook nog terugbrengen en na 2 zaken bezocht te hebben die geen Mini Uggs hebben, ga ik terug naar Dillard's en koop daar dan maar de Classic Short met de Bailey Button. Ik spreek af dat ik ze nog kan ruilen als ze niet goed blijken te zijn, maar dat is natuurlijk onzin want ik neem de doos toch niet mee naar huis. Dus ... fingers crossed. De auto lever ik zonder problemen af en ook het inchecken gaat voorspoedig. Bij het door douane gaan krijg ik ineens een vreemd voorgevoel. Ik realiseer me dat ik mijn koffers netjes en efficient ingepakt heb, maar dat ik er daarbij niet op gelet heb wat wel en niet in de handbagage mag. Ik overweeg nog even om de handbagage alsnog te checken, maar alles staat al op de band dus ik hoop er maar het beste van. En ja hoor, het gaat dus niet goed. De koffer wordt eruit gepikt en moet gecontroleerd worden. En wat blijkt onze Handige Harry gedaan te hebben? De toiletartikelen in zijn handbagage. Wat een ongelooflijke sufferd. Gelukkig doen ze niet zo moeilijk en mag ik terug om de koffer als ruimbagage in te checken of mijn andere koffer terug te laten halen en daar de toiletartikelen in te stoppen. Ik kies voor het eerste want mijn koffer zit al redelijk vol en bovendien zit er in de handbagage toch niks dat ik nodig heb. Nu ik er zo eens over nadenk vraag ik me af waarom ik dat eigenlijk niet altijd doe. Als Business Class reiziger mag je bij Delta 2 koffers gratis inchecken. Nu loop ik altijd maar te "sjouwen" met een koffer waar toch niks in zit wat ik nodig heb. Kijk, zo heeft elk nadeel ook z'n voordeel. Als ik voor de 2e keer door de douane ben gekomen, ga ik naar The Pub. Ik heb al een redelijke trek gekregen en het is inmddels al na 12'en. Ik ga voor een burger, die ik weer niet helemaal op krijg. Ik denk dat mijn lichaam geen burgers meer kan verdragen en dat het stiekem in opstand is gekomen. Het skypen met Ellen lukt om de een of andere manier niet, dus ik besluit maar naar de gate te gaan. Daar aangekomen duurt het niet lang of we mogen aan boord. Stoel 9D blijkt zich redelijk ver achterin het vliegtuig te bevinden. Dat maakt niet zoveel uit, want ik heb tijd genoeg om over te stappen. Het is een korte vlucht en de vlucht naar Amsterdam vertrekt pas om 16:00 uur. Van de vlucht zelf krijg ik niet veel mee, want kort nadat we opgestegen zijn val ik in slaap. Ik schrik pas wakker als het landingsgestel uit gaat. Ik zit nu in de lounge van Delta mijn weblog bij te werken, terwijl ik op tv naar de American Football wedstrijd tussen Michigan en Nebraska kijk. Schuin tegenover me ligt een Chinees te snurken. Het is tien over half 3 en mijn vlucht gaat zoals gezegd pas om 16:00 uur. Ik ga nog een colaatje pakken.
Om 15:15 uur ga ik maar eens onderweg naar de gate waar het boarden al begonnen is. Gelukkig vlieg ik Business Class, dus mag ik in de Business Class rij. Scheelt toch. Bij de ingang naar de slurf blijkt ineens allemaal politie te staan die graag de paspoorten willen bekijken van alle niet-blanken. Dus ook van mij. Sterker nog, niet alleen de agent bij de ingang wil 'm zien, maar ook een agent die even verder staat. Die gaat vervolgens ook nog allemaal semi-intelligente vragen aan me stellen. Dezelfde vragen die je normaal krijgt als je het land in komt. Dus nu ook al als je het land uit gaat. Het moet toch niet gekker worden. Maar goed, ik slaag voor mijn examen en mag door. Stoel 3J is mijn doel. We stijgen op tijd op en de piloot meldt dat de vlucht 7 uur en 6 minuten zal duren. Dat valt me niet tegen. Het betekent wel dat ik waarschijnlijk een taxi naar huis zal moeten nemen, want zo vroeg is Ellen nog niet paraat. Ze gaat me een SMS-je sturen als ze vroeg genoeg wakker is om me te kunnen halen, maar daar ga ik niet van uit. De vlucht verloopt verder zonder bijzonderheden. Het eten smaakt me niet. Van het voorgerecht neem ik welgeteld 1 hapje van de tonijn en eet ik alleen de soep op. En als hoofdgerecht heb ik de pasta besteld, die ik ook maar voor minder dan de helft opeet. Geen idee wat er met me aan de hand is. Ik kijk nog even naar een niemendalletje van Tom Hanks en Julia Roberts ("Larry Crowne") en een apenfilm ("Rise of the planet of the Apes") en daarna probeer ik wat te slapen. Uiteraard slaag ik daar niet in, want dat is me nog nooit echt gelukt in de Business Class. Misschien moet ik de volgende keer maar Economy Class gaan vliegen. Als we gaan landen doe ik het luikje van het raam open en blijkt het enorm mistig in Nederland te zijn. Gelukkig heeft dat geen invloed op de landing en veilig landen we weer op Nederlandse bodem. Ik heb geen idee bij welke gate we geland zijn, maar ik weet wel dat het een klere-eind lopen is naar de douane. Gelukkig staat daar geen rij, zodat ik vrijwel zonder oponthoud door kan naar de bagageband. Ook daar hoef ik niet lang te wachten, want beide koffers zitten bij de eerste lading. Soms zit het mee ... Ik heb geen SMS-je gehad van Ellen, dus ik pin even wat cold-hard cash en ga op weg naar de taxi-stand. Ik stap in bij een vriendelijke Turk en we gaan op weg. Het gaat duidelijk goed met onze vriendelijke Turk, want niet alleen zijn auto voelt nieuw aan, ook alle randapparatuur (een radio met navigatie, een losse Tom-Tom van de nieuwere generatie en een IPhone) maken indruk. Het is inderdaad ongelooflijk mistig op de weg. Het zicht is zo slecht dat de mistlampen gebruikt mogen worden. Onze vriendelijke Turk is duidelijk nog nooit richting Beverwijk gereden, want hij maakt een redelijk onzekere indruk. Dat gecombineerd met de mist maakt dat ik niet echt heel erg op mijn gemak zit. Maar we redden het en thuis is iedereen gelukkig inmiddels wel wakker zodat ik naar binnen kan. Ik heb namelijk geen sleutel bij me. Na een emotioneel welkom duiken we allemaal weer de koffer in, want het is nog veel te vroeg. En zo zitten deze 2 weken Strongsville er weer op. Welkom terug in Nederland!

De laatste werkdag

En dan is het vrijdag. De laatste werkdag van de week. Ik word laat wakker, want ik heb weer eens geen wekker gehoord. Ik ga snel douchen, maar ben toch nog laat beneden. Pieter wilde net gaan bellen waar ik bleef. Het ontbijt is weer licht. Het lijkt wel alsof ik een beetje klaar ben met al die zware ontbijten. Fruit, yoghurt, sinaasappelsap en koffie. En daarvan maar een klein beetje. Dat is genoeg. Na het ontbijt checked Pieter uit en daarna gaan we op weg naar zijn laatste cappuccino. Ik trakteer. Vandaag zitten we niet in onze "vaste" kamer 222A, want daar zit APO, maar in het grote kantoor. Het wordt geen rustige laatste werkdag van de week, want ik krijg een behoorlijk vervelend probleem op mijn bordje. Om 12:30 uur breng ik Pieter naar het vliegveld. Hij vliegt om een uur of half drie en is oprecht blij dat hij naar huis mag. Bij het vliegveld nemen we afscheid en ik rijd weer terug naar kantoor. Omdat ik nog steeds het probleem niet opgelost heb, ga ik meteen weer aan de slag en neem ik geen tijd om te lunchen. In de loop van de middag heb ik het opgelost, maar dan is er al niemand meer in Sassenheim natuurlijk. Helaas. Maar het is in ieder geval opgelost. Ik handel nog wat kleine calls af en om 17:00 uur vind ik het mooi geweest en noem ik het een dag. Ik rijd naar WalMart voor een laatste boodschap en rijd dan door naar de shopping mall. Ik ga mijn voucher van Aeropostale gebruiken, maar eerst ga ik nog even op zoek naar Uggs. Ik heb op internet nog een paar andere winkels gevonden waar ze Uggs verkopen. Helaas hebben ze geen van allen de Mini Uggs. Hoe is het toch mogelijk? Nu zijn er zòveel soorten, maar de 2 die ik wil hebben, hebben ze geen van beide. Dat verzin je toch niet? Ik vind het vervelend voor Lisa (die van Ellen heb ik in Chicago nog kunnen kopen), maar ik kan er verder ook niks aan doen. Morgen ga ik op weg naar het vliegveld nog even langs een andere mall en misschien dat ze ze daar hebben. De tip van die andere mall heb ik van een collega gehad. Thanks Jim! Voordat ik de marteling bij Aeropostale onderga, ga ik eerst wat eten. Ik heb trek in Mango Chicken en loop dus naar Ruby Thaï. Gelukkig smaakt het me goed, maar dat zal ook wel te maken hebben met mijn overgeslagen lunch. Ik ga op mijn gemak nog even de "bestelling" van mijn meiden bekijken (lang leve de WiFi van McDonalds) en ga dan op weg naar Aeropostale. Ik vind het toch weer vreselijk lastig om te kiezen. Ik hoop maar dat ze het leuk vinden wat ik uitgekozen heb. Bij het afrekenen zie ik de rekening omhoog schieten en begin ik me een beetje ongemakkelijk te voelen. Gelukkig zijn een aantal artikelen behoorlijk in de aanbieding en nadat de voucher van 40% korting er ook nog overheen gegaan is, is het eindbedrag al een stuk draaglijker. Als ik klaar ben met afrekenen, vind ik het wel mooi geweest met het shoppen. Ik haal een Triple Caramel Macchiato bij Starbucks en ga terug naar het hotel. Dat wordt nog een spannende rit, want ik heb "Low Fuel" in het display staan. Ik weet bijna zeker dat ik voldoende brandstof heb om het hotel te bereiken, maar ik vind het wijzertje van de brandstofmeter toch wel vervaarlijk laag staan. Natuurlijk red ik het en ik gooi bij het tankstation voor het hotel de tank vol. Heb ik dat vast gehad. Deze keer komt er geen verwarde man achter me staan, dus na het tanken kan ik gewoon naar het hotel. Op mijn kamer aangekomen valt het me op dat mijn wasgoed niet teruggebracht is. Pot vol doppen. Ik weer naar beneden en daar krijg ik uiteraard duizendmaal excuses, want het wasgoed is natuurlijk wel teruggebracht maar ze hadden nog geen tijd gehad om het naar de kamer te brengen. Yeah, whatever. Ik ben in ieder geval blij dat ik het heb, want ik wil morgenochtend gaan inpakken en dan is het handig als alles er is. Terug op de kamer ga ik op mijn gemakkie in bed tv liggen kijken. Extreme Makeover Home Edition is op ABC, dus de keuze is niet moeilijk. Het valt me wel op dat er erg veel reclames tussendoor zitten. Dat is me tot nu toe eigenlijk nooit zo opgevallen. Gelukkig werk ik in de tussentijd mijn weblog bij, dus dat overbrugt mooi de reclames. Ondertussen is het een drukte van belang op de gang buiten de hotelkamer. Het zijn vooral kinderstemmen die ik hoor en kamerdeuren die continue dichtslaan. Op een gegeven moment ben ik het zat en ga ik maar eens kijken wat er aan de hand is. En ja hoor, overal kinderen en natuurlijk hebben ze de kamer naast me en tegenover me. Iemand biedt nog wel zijn verontschuldigingen aan, maar als ik de deur weer gesloten heb, gaat het gewoon weer verder. Nou ja, ik heb in ieder geval mijn gezicht laten zien, dus hopelijk gaat het niet te lang door. Maar nu heb ik genoeg geblogd voor vandaag. Morgen ga ik lekker weer naar huis. Tot morgen.

Donderdag

Ik heb gelukkig de hele nacht door kunnen slapen en word redelijk uitgerust weer wakker. Na een bezoek aan de badkamer blijkt dat het virusje nog niet helemaal uitgewerkt is. Toch vervelend. Ik beperk me dus bij het ontbijt wederom tot fruit en yoghurt en een paar slokjes sinaasappelsap en koffie. Omdat ik nu eenmaal hecht aan tradities rijden we toch maar naar Caribou, maar ik vraag me af waarom ik dat eigenlijk doe. Affijn, de hoogtepunten van vandaag:
- Skypen met hindernissen met Ellen. Communicatie met thuis verloopt sowieso met hindernissen, want ze stuurt me telkens mailtjes die de eerste keer niet aankomen.
- Lunch bij Subway. Erg laat, want onze Pieter had het nogal druk. En ook erg veel, want ik moest natuurlijk weer een Footlong bestellen. Gaat automatisch, maar ik had het beter niet kunnen doen.
- De vraag van Abhishek of we in december weer terug willen komen. Heu? Echt? Ja, echt. Pfff. Pieter is er niet zo blij mee. Mij maakt het niet uit.
- Avondeten in het hotel. Het lijkt alsof het eten me hier allemaal een beetje te veel wordt. Ik krijg het dan ook niet op. En zoveel was het niet. Misschien iets teveel gedronken, maar ik ben ook wel een beetje klaar met dat eten hier.
En dat was de donderdag. Morgen is het de laatste dag van Pieter. Rond een uur of één breng ik hem naar het vliegveld en dan zit het er voor hem op. En ik ga nu mijn tandjes poetsen.

Italian day

Langzaam maar zeker word ik wakker. Heel erg langzaam maar zeker. Op de wekker is het over half zeven. Ik begin me af te vragen waarom ik de "wekker" (lees: de wekker op mijn telefoon) niet gehoord heb. Vreemd. Ik probeer me te herinneren waar ik 'm eigenlijk gelaten heb, maar ik kan me niet veel herinneren. Ik probeer mijn bed uit te komen, maar ik heb er eigenlijk niet veel zin in. Pfffff. Ik draai me nog maar eens een keer om. Wat een drama. Als het kwart voor 7 is, sleep ik me toch maar mijn bed uit. Het ontbijt is om 7 uur. Waar is toch die telefoon? Hij zit niet in mijn broekzak. En ook niet in mijn jaszakken. Nu begin ik me toch een beetje ongerust te maken. Zou-ie nog in de auto liggen? Dat zou in ieder geval verklaren waarom ik de wekker niet gehoord heb. Ik ga me maar aankleden en voordat ik naar beneden ga voel ik nog even in mijn jaszakken. En nu voel ik 'm ineens wel. Gelukkig. De batterij is leeg, dus dat verklaart waarom ik de wekker niet gehoord heb. Gelukkig. Stiekem ben ik er blij mee dat ik 'm weer gevonden heb. Deze telefoon heeft me al heel wat hoofdbrekens gekost deze reis. Ik ben door dit alles wat later beneden, maar onze Pieter is nòg later beneden, dus daar sla ik 'm wel even mee om zijn oren. Ondanks dat ik me wel wat beter voel, heb ik nog steeds niet heel veel trek. Wel heel veel dorst. Ik beperk me dus tot wat drinken en een schaaltje fruit met wat yoghurt. Als we naar kantoor rijden, twijfel ik hevig of ik wel een cappuccino bij Caribou zal halen. Heb ik daar nou wel of geen trek in? Ik besluit er toch maar voor te gaan en achteraf zal wel blijken of het een goede beslissing geweest is. De ochtend verstrijkt en gaat over in de middag. Het is woensdag, dus pizzadag. Wederom slaat de twijfel toe. Heb ik trek in pizza of niet? Twijfel, twijfel, twijfel. Ik moet toch eten, dus ik neem maar een paar stukjes. Het is meer dan genoeg. Over de middag valt wederom niets to weinig te vermelden. Het einde van ons verblijf in Strongsville nadert en we zijn er niet rouwig om. Abhishek vraagt of we zin hebben om ergens te gaan eten. En aangezien ik toch iets moet eten gaan we daarmee akkoord. Bart zou ook meegaan maar heeft bij nader inzien geen zin en dus gaan we met zijn drieën op weg. Het is even puzzelen waarheen, maar uiteindelijk valt de keuze op Olive Garden. We hebben hier al eens eerder gegeten en dat is toen goed bevallen. Ook nu is het weer een succes. Naast de reeds eerder ervaren re-fill van drankjes doet nu ook de re-fill van de soep zijn intrede. Grappig. Ik sla het af, want er komt nog een voorgerecht en een hoofdgerecht aan. Overigens krijg ik nu ook een re-fill van mijn drankje, alleen heb ik mijn eerste glas nog niet leeg en krijg ik een nieuw vol glas. Er is niks gevraagd, ik krijg 'm gewoon. Toch raar. Hij gaat ook onaangeraakt weer terug, want 1 glas is meer dan voldoende. Na het afrekenen nemen we afscheid van Abhishek en rijden we naar het hotel terug. Daar blijk ik een onbewust voorgevoel (is dit een pleonasme?) te hebben, want zodra ik me omgekleed heb en "even" in bed ben gaan liggen, val ik meteen in slaap en slaap ik in 1 ruk door tot de volgende morgen.

Snel vergeten

De dinsdag is een dag om snel te vergeten. Ik ben nog steeds niet helemaal hersteld en het lijkt in de loop van de dag alleen maar slechter te gaan. Met het werk gaat het wel goed, want we beginnen langzaam maar zeker steeds minder issues te krijgen. Voor de lunch besluiten we met de rest mee te gaan naar de kantine. Daar neem ik een Turkey-burger, maar ik denk dat ik dat beter niet had kunnen doen. Na de lunch voel ik me namelijk nog veel slechter dan daarvoor. Misschien heb ik wel ergens een vervelend virusje gescoord. Na het werk gaan we naar WalMart waar Pieter nog wat speelgoed voor zijn kroost koopt. Bij binnenkomst worden we welkom geheten door een medewerkster van WalMart en als we weggaan staat ze er nog steeds. Terwijl Pieter afrekent vraag ik haar hoe lang ze daar nog moet staan. Tot 22:00 uur dus. En het is op dat moment nog geen 20:00 uur. Ik vraag haar of ze dan niet misschien kan gaan zitten en dat mag ze dus niet. Tjonge. Wat een slavendrijvers. Dan hebben wij toch maar een luizenbaan. Na WalMart rijden we door naar de Westfield SouthPark Mall, want Pieter is helemaal losgeslagen qua shoppen. Ik weet niet wat ik meemaak. Ik voel me nog steeds niet 100% en heb echt he-le-maal geen trek in eten. Dus terwijl Pieter bij Sarku zijn eten bestelt, zit ik de foto's van de kleding die door de meisjes besteld is nog een keer te bekijken. Helaas zijn ze bij Aeropostale begonnen met de nieuwe collectie, waardoor ik eigenlijk qua foto's weer opnieuw kan beginnen. Een deel van de bestelling kan ik nog wel apart laten leggen en ik spreek met Danielle, de dame van Aeropostale af, dat ik ze zaterdag op kom halen, samen met de "nieuwe" bestelling. Ter beloning daarvoor krijg ik van haar een voucher waar ik 40% korting mee krijg. Zo, da's niet niks. Dat is eigenlijk wel heel veel. Ik had al een kortingsbon van internet gehaald met een korting van $25 bij een besteding van $100 of meer, maar die kan meteen in de prullenbak. Ik kijk ook nog even naar de mini Uggs voor Lisa, maar die kan ik hier niet vinden. Toch wel een beetje teleurstellend. Ik weet even niet wat we hier nu mee aan moeten. Ik zal Ellen even mailen. Als we dan eindelijk klaar zijn met shoppen, loopt het al tegen sluitingstijd. De Starbucks slaan we deze keer maar over en we rijden direct naar het hotel. Daar stort ik me te bedde en ik val vrijwel meteen in slaap. Over 11'en word ik weer wakker en kleed ik me uit, waarna ik met dezelfde vaart weer verder slaap. Ik begin oud te worden. :-(

Noodweer

Half 8 dus. Veel te vroeg. Dat vond Pieter bij nader inzien ook, maar toen was het dus al te laat. Veel te laat. En daar zaten we dan. 2 brakke mannetjes aan het ontbijt. En ik had nog geprobeerd het moment van opstaan zo lang mogelijk uit te stellen waardoor ik iets te laat beneden was. Het gaat een lange dag worden. Ondanks tegenstrubbelingen van mijn geachte collega besluit ik toch om langs Caribou te rijden. Ik moet gewoon een cappuccino hebben, anders kan ik net zo goed weer terug naar mijn bed gaan. Op kantoor aangekomen is iedereen natuurlijk razend benieuwd naar onze avonturen in Chicago. En al vertellende beleven we alles weer opnieuw. Het was een erg leuk weekend. Voor de lunch rijden we naar KFC. Helaas staat er een rij en is er maar 1 iemand aan het bedienen. We moeten dus erg lang wachten en dat stoort me enorm. Misschien had ik toch iets langer moeten blijven liggen. Dank je wel, Pieter. De middag kruipt voorbij en gedurende het eind van de middag horen we ineens geluiden van regen. Pas dan valt het me op dat we in een kamer zonder ramen zitten. Het blijkt behoorlijk tekeer te gaan en we beginnen ons een beetje zorgen te maken over het plafond. Overal zien we ineens de schimmelplekken zitten en horen we de druppels tikken. Als we weggaan regent het niet meer zo hard, maar de bliksemflitsen zijn wel imponerend. We zijn het eens dat we wel geboft hebben. Stel je voor dat we dit weer afgelopen weekend gehad hadden. Dan waren we echt niet blij geweest. Na even overlegd te hebben, en omdat we toch een lang weekend achter de rug hebben, besluiten we om in het hotel te gaan eten. Als we in het restaurant van het hotel aankomen lijkt het net alsof we een deja-vu hebben. We moeten wachten op een tafel! Gelukkig is er nog een plekje in de bar tegenover 2 ouwe taarten van BASF. We kijken onze ogen uit, want 1 van de oude taarten drinkt bier alsof haar laatste uurtje aangebroken is. Indrukwekkend. Zeker als je in ogenschouw neemt dat het, volgens Pieter althans, redelijk zware biertjes zijn. Ik heb daar uiteraard geen verstand van. Na het eten kruipen we naar boven om lekker vroeg onder de wol te kruipen. Dan kunnen we er morgen weer tegenaan. Helaas gaat dit voor mij niet op. Ik ga de weblog nog even bijwerken en dat duurt wat langer dan verwacht, waaardoor ik toch nog laat in bed lig. Maar als ik dan eenmaal lig, dan ben ik zo weg.

Chicago - dag 2 -

Ongelooflijk. Wat kan die Alting snurken. Ik kon er gisteravond bijna niet van in slaap komen. Ik heb het even opgenomen met mijn telefoon, zodat ik het bewijs heb en hij het niet kan ontkennen. Er is echt een heel regenwoud omgegaan, volgens mij. Ik slaap lekker uit en stel voor om in Chicago te gaan ontbijten i.p.v. hier in het hotel. Pieter heeft echter een voorkeur voor het hotel en ik geef 'm maar zijn zin. Het ontbijt is net zo slecht als gisteren. En de koffie ook. Na het ontbijt pakken we de spullen in en checken we uit. De spullen gaan in de auto en wij in de shuttle naar O'Hare en vandaar weer met de trein naar Downtown Chicago. Het plan is om met de boot Chicago te gaan verkennen. Er is een Architectural Cruise over de Chicago River, die erg goed aangeschreven staat. Als we daar aankomen blijken we precies op tijd te zijn. De boot vertrekt om 12:00 uur en duurt 1,5 uur. En er is geen woord van gelogen. De tocht is echt geweldig. We hebben een dame als gids en die weet werkelijk van de hoed en de rand. Het wordt een interessante tocht met natuurlijk veel te veel informatie en de 1,5 uur vliegen voorbij. Wederom een aanrader voor diegenen die plannen hebben om naar Chicago te gaan. Daarna gaan we nog even shoppen. We gaan o.a. naar Nordstrom om nog even naar andere Uggs voor Lisa te kijken. In het gebouw waar Nordstrom gevestigd is worden we aangehouden door verkoopsters die Dode Zee produkten verkopen. Ik krijg wat zalf onder mijn ogen en mag mijn handen met een of ander zoutprodukt wassen waar ze zacht van worden. Mooi hoor. Maar aan mij is dit niet besteed, alhoewel ik wel even een momentje twijfel. Pieter niet. Voor ik het weet staat hij al met een tasje in zijn hand klaar om verder te gaan. Hij verrast me steeds meer. De Uggs worden het uiteindelijk toch niet en na nog wat andere winkels afgelopen te hebben, is het inmiddels tijd om te lunchen. We gaan het nogmaals proberen bij het Weber Grill Restaurant en zelfs nu is er nog een wachttijd. Maar in de bar is er wel plek, dus gaan we daar maar zitten. Ik moet wel zeggen dat de ribs me iets tegenvallen. Na de lunch wordt het toch wel tijd om weer richting de auto te vertrekken, want we moeten nog 6 uur terugrijden naar Strongsville. Het is in de loop van de dag steeds warmer geworden en in het treinstation zien we dat het inmiddels al meer dan 20 graden Celsius is. En dat in november. Het lijkt eerder wel zomer. Als we bij O'Hare aankomen blijken we de shuttle net gemist te hebben. Als we een tijdje staan te wachten bij een andere bus, krijgen we van die chauffeur het aanbod om met hem mee te rijden. Dat is mooi, want het wordt steeds later en later. Bij het hotel aangekomen informeer ik nog even welke kant we op moeten rijden om te voorkomen dat we weer verkeerd rijden en prompt missen we toch de afslag. Echt. :-( Chicago uit blijkt een stuk drukker te zijn dan Chicago in en het gaat er steeds meer op lijken dat we ver na middernacht in Strongsville aan zullen komen. De rit verloopt verder voorspoedig en na een korte pauze om even wat te eten en koffie te halen, komen we bij een splitsing van de I-80 naar Youngstown en de I-90 naar Cleveland. Even weet ik niet welke ik moet nemen en ik kies gevoelsmatig voor Cleveland. Jammer. Heel erg jammer. Ik had de I-80 aan moeten houden. Nu komen we er ook wel, maar dan met een omweg. Het is inmiddels na enen als we bij het hotel arriveren en ik ben behoorlijk vermoeid. Pieter heeft tenminste nog een beetje kunnen slapen in de auto. Het compromis voor het ontbijt is een half uurtje later dan normaal. En dan zit het weekend Chicago er definitief op. En wat voor een weekend. Het was echt een belevenis en ik kan iedereen dan ook van harte aanraden om eens een bezoek te brengen aan deze stad.

Chicago - dag 1 -

Ik word wakker van de wekker. Oeps. Die had ik gisteravond even uit moeten zetten. Vergeten. Hij staat nog op Strongsville-tijd, wat inhoudt dat-ie een uur eerder afgaat dan normaal, want het is in Chicago 1 uur vroeger dan in Strongsville. Pieter lijkt er geen last van te hebben, want die zaagt gewoon verder. Ik zet 'm uit en word langzaam wakker en Pieter ook. Ouwe snurker. Na gedouched te hebben gaan we op weg naar het ontbijt. Het ontbijt is gratis ... en terecht. Nou ja, ik zal wel verwend zijn. In de ontbijtzaal blijken sommige mensen het ontbijt wel erg letterlijk te nemen en in hun pyjama aan tafel te zitten. Ach, misschien is dat wel de gewoonte hier in Chicago. Na het ontbijt nemen we de shuttle naar O'Hare Airport. Daar moeten we een verdieping naar beneden waar we de trein ("The Blue Line") kunnen pakken naar Downtown Chicago. Een enkeltje kost $2,25. Niet duur. De trein staat er al en nadat we ingestapt zijn, kunnen we gaan puzzelen wat we eerst zullen gaan doen en waar we dan uit moeten stappen. Helaas zijn de kaarten (lees: folders) die we hebben niet heel erg duidelijk. We besluiten om eerst naar Sears Tower (tegenwoordig Willis Tower) te gaan, totdat we er achter komen dat die pas om 10:00 uur opengaat. Achteraf hadden we er beter wel meteen heen kunnen gaan, maar daarover later meer. In plaats daarvan gaan we eerst even de Magnificent Mile (= Michigan Avenue) verkennen. Als we het treinstation uitkomen is het even kijken waar we precies heen moeten, maar gelukkig is er een behulpzame inwoner om ons de weg te wijzen. Onderweg naar de Magnificent Mile vallen we van de ene verbazing in de andere. Wat een enorme gebouwen. De een is nog hoger dan de andere. Ongelooflijk. En ze zijn niet alleen hoog, maar er zitten ook nog prachtige gebouwen tussen. Gisteravond hadden we natuurlijk de skyline van Chicago al mogen bewonderen, maar bij daglicht is het minstens zo indrukwekkend. Het grappige is dat de gebouwen wel gigantisch zijn, maar niet heel erg intimiderend. Ik kan niet goed uitleggen waar dat nou precies aan ligt. Misschien heeft het ook wel met de Chicago River te maken, die de boel een beetje "breekt". Het is heerlijk weer en helemaal niet koud. Sterker nog, het is zelfs wat aan de warme kant. Daar ga je met je weersverwachtingen. We lopen langs de Chicago River in de richting van Michigan Avenue. Als we daar aankomen blijkt net de DuSable Bridge open te gaan. Deze brug is vernoemd naar de stichter van Chicago, Jean Baptiste Pointe du Sable. Kijk, toch weer een leuk weetje. We wandelen Michigan Avenue op en lopen in de richting van Millennium Park. De koffie in het hotel was niet heel erg goed, dus zodra we onze favoriete coffeeshop tegenkomen, gaan we snel overstag. Zittend aan het raam hebben we een mooi overzicht over alles wat langskomt en op die bedelaar met zijn gulp open. Naast ons aan het raam zit een donkere man die ons ineens aanspreekt en vraagt of we uit Nederland komen. Tjonge. Dat geloof je toch niet? Hij had de klanken herkend. Hij blijkt bij FedEx gewerkt te hebben en regelmatig in Nederland geweest te zijn. Dat het geen bluf is, blijkt wel uit de namen die hij opsomt (Amsterdam, Rotterdam, Leiden, Damrak, Queensday). Hij vond het geweldig in Nederland. Uiteindelijk begrepen we dat wel nadat hij verteld had dat hij een vriend had die eigenaar was van een coffeeshop. Een Nederlandse coffeeshop. Hij blijft maar doorgaan over dat Chicago eigenlijk maar niks is en Amsterdam geweldig en over alle wiet die hij gerookt heeft. Ik besluit op een gegeven moment maar op te staan, want anders hadden we daar nu nog gezeten. We nemen afscheid en hij wenst ons nog veel plezier. Aardige kerel, maar wel weer enorm toevallig. Na een bezoekje aan Millennium Park gaan we dan toch eindelijk richting Sears Tower. Het is wel duidelijk dat we erg aan de afstanden moeten wennen, want het is toch nog wel even een stukje lopen. Als we er dan eindelijk aankomen, lijkt de rij buiten wel mee te vallen. Als we binnen zijn valt de rij ook nog best wel mee. Totdat een medewerker ons mededeelt dat de wachttijd 1,5 uur bedraagt. Oei. 1,5 uur. Dat is niet mis. We besluiten dat we sowieso naar boven willen en blijven staan. Als we aan de beurt zijn, blijkt dat je met een lift naar beneden gaat en daar aangekomen blijkt waarom de wachttijd 1,5 uur is. Wat een rij. We sluiten aan en wachten tot we bij de kassa zijn. Ondertussen lezen we alle weetjes en feitjes die overal getoond worden. Het is echt een enorm gebouw. Het is jarenlang het hoogste gebouw ter wereld geweest totdat het afgelost werd door de Petronas Towers in Kuala Lumpur (Maleisie). Het is trouwens nog steeds het hoogste gebouw in de Westerse wereld. Nadat we onze kaartjes gekocht hebben (inclusief een kaartje voor de Hop On Hop Off bus) gaan we een bioscoopzaaltje binnen waar we een film te zien krijgen over de historie van de toren. Toch wel erg leuk en leerzaam. Hierna is het dan toch eindelijk tijd om naar boven te gaan. De lift duurt een seconde of 60 en dan stap je uit op de 103e verdieping. De 103e verdieping! Mensen, wat een uitzicht. Imponerend. 103 verdiepingen hoog. Poehé. Wat wel grappig is, dat het gebouw dat naast de Sears Tower staat heel hoog lijkt en misschien wel net zo hoog als de Sears Tower zelf, maar als je dan eenmaal boven bent, blijk je er gewoon op neer te kijken. En niet zo'n klein beetje ook. Het mooiste van een bezoek aan de Sears Tower is The Ledge. Dit zijn 4 plexiglas boxen die aan de buitenkant van het gebouw zijn bevestigd en waarmee je dus min of meer 103 verdiepingen boven de straat "zweeft". Erg indrukwekkend, maar minder griezelig dan vooraf gedacht. Het volgende filmpje toont een korte impressie van de 103e verdieping, ook wel The Skydeck genoemd.



Heftig, he? Echt een aanrader mocht je ooit naar Chicago gaan. Na het bezoek aan de Sears Tower gaan we op zoek naar een andere "beroemdheid" in Chicago: de Chicago Dog. Uiteindelijk vinden we er een bij America's Dog. Ik ben zelf niet zo gek op hotdogs, maar hij smaakt lekker en daar gaat het om. Na de lunch is het tijd voor de rondrit per bus. We hebben bij Sears Tower een kaartje gekocht van de Chicago Trolley & Double Decker Co. Ze beweren dat ze de best beoordeelde tour in Chicago zijn, dus dat kan niet foutgaan. ;-) En inderdaad, het wordt een hele leuke rit met een goed geïnformeerde en grappige gids Danny, Chicago native en fan van de Chicago Cubs. Helaas is de batterij van mijn telefoon halverwege de rondrit leeg en kan ik dus verder geen foto's meer maken, maar dat mag de pret niet drukken. We zitten bovenin de open dubbeldekkerbus en ik moet eerlijk zeggen dat het na verloop van tijd behoorlijk koud begint te worden. Heel erg behoorlijk koud. We stappen op op Michigan Avenue en als we daar weer terugkomen, en bijna de hele tocht voltooid hebben, stappen we uit en gaan we snel een cappuccino drinken bij de Tavern at the Park om een beetje door te warmen. Daar ondervinden we dat niet alles in Amerika goedkoop is. $10,55 voor 2 cappuccino vind ik in ieder geval niet goedkoop. Als we weer een beetje op temperatuur zijn gekomen, gaan we op zoek naar de Legowinkel die op Michigan Avenue zou zijn. Tip van de gids. Pieter heeft beloofd wat Lego mee te nemen en dus lopen we weer die hele Michigan Avenue af. Aan beweging geen gebrek vandaag. En ja hoor, na het even gevraagd te hebben, vinden we de winkel en vindt Pieter de Lego die hij zoekt. Na ook nog wat lekkere luchten aangeschaft te hebben, ben ik aan de beurt, want wat is een bezoek aan Amerika zonder een zoektocht naar Uggs. En bij Nordstrom vind ik de Uggs voor Ellen en eigenlijk ook wel die voor Lisa, maar daarbij twijfel ik nog even over de maat. Ik durf het risico niet te nemen en dus worden die het niet. Maar ik ben wel blij met de Uggs voor Ellen. Het is inmiddels al behoorlijk laat geworden en dus tijd voor 1 van onze favoriete bezigheden hier in Amerika: eten. We hebben wederom een goeie tip gehad van de gids op de bus: Weber Grill Restaurant. Als we daar aankomen lijkt het wel druk in het restaurant en binnen krijgen we dan ook te horen dat de wachttijd zonder reservering tussen de 2 en 2,5 uur bedraagt. Tussen de 2 en 2,5 uur! Om iets te eten. Dat gaat 'm dus niet worden. Wel jammer. Er tegenover zit nog een Steak restaurant (RB Grill), dus lopen we daar maar heen. Wachttijd: 1 uur en een kwartier. Toch maar even verder kijken dan. Kijk, Cantina Laredo, Mexicaans, ook lekker. Wachttijd: tussen de 1 en 1,5 uur. En zo gaat het de hele tijd door. De kortste wachttijd is 20 minuten voor een tafeltje buiten op het terras. Maar het is al vrij laat en we hebben geen zin om kou te lijden. Inmiddels nemen zowel de honger als de vermoeidheid in evenredige mate toe. We zijn bijna op het punt gekomen om dan maar een fastfoodrestaurant in te duiken, als we ergens een trapje naar beneden nemen en uitkomen bij het Thaïse restaurant Star of Siam. Daar zien we wat lege tafeltjes en ja hoor, we kunnen plaatsnemen. Eindelijk. Ik plof neer en besluit om voorlopig niet overeind te komen. Als dan het eten ook nog heerlijk smaakt, is de avond helemaal compleet. Uitgerust en verzadigd ondernemen we daarna de terugreis. Tenminste, dat denken we. Helaas speelt mijn totaal gebrek aan gevoel voor richting ons parten en dus lopen we State Street af in de verkeerde richting. #$%#$^%&$*$%!!!!
Wij weer terug en uiteindelijk bereiken we dan toch de trein terug naar O'Hare. De trein zit stampvol en wij staan natuurlijk weer naast de enige stomdronken passagier in de trein. Mijn god, wat is die kerel dronken. En vervelend. Heel vervelend. Helaas is er even geen ontkomen aan totdat het merendeel van de passagiers uitgestapt is. Als we dan toch eindelijk op O'Hare aankomen duurt het niet lang of de "rijdende sauna" naar het hotel arriveert en kunnen we op weg naar het hotel. Tjonge, die chauffeur denkt zeker dat het buiten vriest of zo. Ik heb zelden in zo'n warme bus gezeten en ik ben blij als we bij het hotel arriveren. En dat was het dan. Chicago. De eerste dag. En wat voor een dag. Die zullen we niet snel vergeten. En dan hebben we morgen nog een dag, al zal die wel een stuk rustiger zijn. We spreken af om morgen geen wekker te zetten en op ons gemakkie alles in te pakken, uit te checken en daarna weer naar Chicago te gaan. Maar voor nu gaan we eerst slapen. Dat hebben we wel verdiend.

911

Ondanks dat ik gisteravond laat ben gaan slapen, gaat de wekker toch gewoon weer op de normale tijd. Poeh. Dat valt niet mee. Maar dat komt eigenlijk wel goed uit. Kan ik mooi even mijn ouders bellen. Die zitten natuurlijk met smart op een teken van leven te wachten. Het bellen van een internationaal nummer vanuit mijn hotelkamer blijkt nog niet mee te vallen. Nou zitten er ook wel een heleboel 5'en in het nummer van mijn ouders, dus het ligt niet alleen maar aan mij. ;-) Na een aantal mislukte pogingen gaat de telefoon ineens over. Op zich niet vreemd, maar wel als ik nog niet halverwege het intoetsen van het nummer ben. Da's raar. Ik wacht even af wat er gaat gebeuren en dan wordt de telefoon opgenomen en hoor ik een stem zeggen "911" en verder iets van of ik een ambulance of de brandweer nodig heb of zoiets. Ik schrik me helemaal het apezuur. Heb ik per ongeluk het alarmnummer 911 gebeld. Ik bied mijn verontschuldigingen aan en probeer uit te leggen dat ik het nummer per ongeluk gebeld heb. Ik weet niet hoe het overkwam, maar ik denk dat ze me wel begreep. Ik verbreek de verbinding en staar even voor me uit. Hoe is dit nou gebeurd? Nou, dat zal ik vertellen. Om een internationaal nummer te bellen moet je eerst een 9 intoetsen, dan 011, dan de landcode, dan het kengetal en dan het abonneenummer. Tja, en dan kan het wel eens voorkomen dat je de eerste 0 vergeet of mist en dan heb je ineens het alarmnummer aan de lijn. Ik krijg al visioenen van politie-agenten die de hotelkamerdeur forceren en mijn kamer binnen komen stormen. Pffff. Dat heb ik weer. Ik onderneem nog een poging en die is gelukkig wel succesvol. Ik klets even wat met mijn moeder en dan ineens wordt er op de deur van de hotelkamer geklopt. Da's lekker. Ik ben nog niet eens aangekleed. Ik doe de deur op een kier open en zie een hotelmedewerker staan, die met een bezorgde blik in zijn ogen vraagt of alles in orde is. Ze hebben natuurlijk gezien, wat er gebeurd is en komen even poolshoogte nemen. Ik stel hem gerust en leg uit wat er gebeurd is. Hij is nog niet helemaal overtuigd, maar ik stel hem nogmaals gerust en dan is hij wel overtuigd. Ik rond mijn gesprek met mijn moeder af en ga douchen. Door alle toestanden ben ik veel te vroeg beneden. Ik pak dus maar een krantje en ga vast een tafel in het restaurant scoren. Ik beperk me vandaag tot wafels en wat yoghurt en fruit. Na het ontbijt gaan we een cappuccino halen bij Caribou en dan door naar kantoor. De dag verloopt net zo saai als de voorgaande dagen, dus ik besteed een deel van mijn tijd aan het uitzoeken van een hotel in Chicago en het bekijken wat we daar allemaal kunnen doen. Evert is al een paar keer naar Chicago geweest en heeft een heleboel goede tips voor ons, waaronder het hotel. De keuze valt op het Holiday Inn Express op Mannheim Road. Het is betaalbaar en je zit dicht bij het vliegveld vanwaar je met de trein/metro naar Downtown Chicago kan. Een uitstekende keuze dus. In Chicago is verder een hele hoop te doen, dus we hebben er zin in. Voor de lunch gaan we met een hele groep (Dennis, Abhishek, Jim Dean, Bart, Pieter en ik) naar DiBella's. Dennis is weer terug van vakantie, dus het wordt weer een gezellige lunch. De DiBella's Cheesesteak smaakt ook prima. Een Medium Multigrain Submarine, dus nog gezond ook. ;-)
Chicago is een uur of 6 rijden, dus we besluiten om niet al te laat te vertrekken. Om 16:30 uur gaan we, na nog even een tussenstop bij WalMart gemaakt te hebben, op weg naar Illinois. Het is op zich geen ingewikkelde route, dus we hebben er alle vertrouwen in. Alleen het laatste stuk zal wel even zoeken zijn, maar dat duurt nog wel even een tijdje. Het weer is goed. Het is wat fris, maar in ieder geval droog. Dat het fris is merk ik als ik moet tanken. Pfff. Ik ben benieuwd hoe het straks in Chicago is. Volgens Ellen is het er 0 graden. Dat wordt nog wat. Ik heb niet heel erge warme kleren bij me en ook geen tijd meer gehad om een winterjas te kopen. Nou ja. In Chicago hebben ze ook winkels, zullen we maar zeggen. Voor het avondeten stoppen we bij de Burger King. It's Whopper Time! We zijn trouwens totaal overdonderd door het gebouw waar de Burger King gevestigd is. Het oogt splinternieuw en de toiletten zijn er brandschoon en natuurlijk gratis. In het gebouw zit ook nog een Sbarro Pizza en ... een Starbucks. Wat kan het leven soms toch mooi zijn. Met een Triple Caramel Macchiato gaat de reis toch nog even iets gemakkelijker. We rijden verder en bereiken dan eindelijk Chicago. Een erg indrukwekkende skyline. Zoals reeds voorspeld is het laatste stukje het lastigste stukje. En dus neem ik prompt de verkeerde afslag naar Mannheim Road en rijd de verkeerde kant op. Die Mannheim Road is trouwens een belachelijk lange road en na verloop van tijd realiseren we ons dat we maar eens om moeten draaien en de andere kant van Mannheim Road maar eens moeten verkennen. Dat is een betere keuze en zonder verdere problemen bereiken we het hotel. De kamer is niet veel bijzonders, maar prima voor 2 nachten. We zullen er toch alleen maar slapen. Pieter heeft dorst, maar in het hotel is geen bar, dus gaan we maar even een drankje doen bij Shoeless Joe's. Een sportsbar met een enorme hoeveelheid televisies aan de muur. Vanwege de lange rit en het late tijdstip, houden we het maar bij 1 drankje en gaan daarna slapen. Morgen zal een drukke dag zijn. Welcome to Chicago!

The Mall

History repeats. 's Nachts wakker worden, weer in slaap vallen en 's morgens door de wekker weer wakker gemaakt worden. Tja, je houdt van tradities of niet. Ik zit vandaag vroeg bij het ontbijt. Pieter is er nog niet (hij bleek al vroeg door Medeco gebeld te zijn), dus ik pak maar even een krantje om de ellende in de wereld door te nemen. Donderdag blijkt een uitstekende dag voor een omeletje te zijn. De rest van de dag volgt later, want ik ben het nu eigenlijk wel beu. Ik ga slapen. Welterusten!

Bij het ontbijt bespreken we nogmaals wat we komend weekend zullen gaan doen. We kunnen (nog) geen beslissing nemen. Gisteravond was iedereen enthousiast over het "even" naar Chicago, Las Vegas, Washington of Montreal vliegen. We zullen vandaag even de prijzen nakijken. Vooralsnog lijkt shoppen in Cleveland op zaterdag de enige optie. Pieter wil ook nog graag even bij de Amish kijken, maar daar ben je ook geen hele dag zoet mee. Maar goed, we hebben nog even. We nemen vandaag weer onze vaste route naar Caribou Coffee. Vandaag proberen we eens wat anders. Een Northern Lite Latte met een extra shot espresso. Ik heb de Caramel en Pieter de Raspberry. Het is geen succes. Gelukkig hebben we wel dat extra shot genomen, anders was het helemaal niks geweest. Nou ja, morgen weer een cappuccino. Als we aankomen zitten Steven en Abhishek weer in stilte te werken. Ik denk dat als wij niet op de kamer zouden zitten, ze de hele dag niks tegen elkaar zouden zeggen. De ochtend verloopt zonder incidenten. Voor de lunch gaan we naar Subway in de WalMart. Ik vind de Philly Cheesesteak er wel smakelijk uitzien en dat blijkt te kloppen. Na de lunch moet Pieter nog even wat shoppen en dan rijden we weer terug. De middag verloopt eender als de ochtend. Ik bekijk nog even wat prijzen voor de vlucht naar Chicago, maar dat wordt wel prijzig. Chicago lijkt wel de beste optie, maar dan wel met de auto. Het is een rit van 6 uur, maar dan heb je ook wel wat. We zouden dan aan het einde van vrijdagmiddag kunnen vertrekken en de zaterdag en een deel van de zondag daar door kunnen brengen. Het klinkt niet slecht. Maar ja, die 6 uur rijden, hè?
Als we klaar zijn met werken, besluiten we naar de Mall te gaan, want Pieter heeft dat shoppen helemaal opgepikt. We eten eerst wat bij ons favoriete Thaïse restaurant, Ruby Thaï Kitchen, en beginnen dan aan onze strooptocht. Ik ga weer op zoek naar Uggs voor de meisjes en Pieter koopt een paar spijkerbroeken. Hij is zo enthousiast dat er uiteindelijk een medewerker van Dillard's bij moet komen om de deur van de winkel weer open te doen, want alles zat al op slot. Gelukkig gaat de Starbucks een kwartiertje later pas dicht, dus we kunnen nog net een echte koffie scoren. Even genieten. Intussen hebben we besloten om op vrijdag naar Chicago te gaan. Leuk. We bespreken nog even hoe we het gaan doen en dan wordt het tijd om te gaan slapen. Chicago here we come!

Woensdag Pizzadag

Ik word weer midden in de nacht wakker. Damn that jetlag. Gelukkig lukt het ook deze keer weer om verder te slapen. Het gaat dus steeds beter en het lijkt erop dat ik er langzaam maar zeker aan ga wennen. Uiteindelijk maakt de wekker me wakker. In het restaurant is Preston ook weer aanwezig en hij groet ons verbaasd. Hij bleek onthouden te hebben dat we eigenlijk volgend jaar pas weer terug zouden komen. Toch leuk. Pieter voelt zich vandaag wat brak. Ook bij hem laat de jetlag zich dus nog voelen. Hij heeft slecht geslapen, dus voor hem gaat het een lange dag worden. Als we naar kantoor rijden, zijn we zo aan het praten dat ik prompt de afslag naar Caribou Coffee mis. Maar we gaan de dag natuurlijk niet zonder onze Caribou Coffee Cappuccino beginnen, dus dat wordt een omweg terug naar Caribou. Woensdag blijkt een weinig enerverende dag op kantoor te zijn. De spannendste gebeurtenis is het feit dat het Woensdag Pizzadag is. Altijd lekker. Voor vanavond heeft Francois een etentje georganiseerd. De keuze valt op Trivs, waar we tijdens ons eerste bezoek in Mei ook al een keer gegeten hebben. Toen we waren we met veel en nu maar met z'n zevenen. Ik bestel net als de vorige keer als appetizer een Crabcake en als hoofdgerecht deze keer de Steak Linda en voor het eerst sinds ik hier ben, is het allemaal eigenlijk wat teveel. Ik zit proppievol en krijg geen desert meer naar binnen. Gavin krijgt nog wel een speciaal desert ter ere van zijn verjaardag, waar hij overigens maar weinig van eet, maar de rest heeft meer dan genoeg gegeten. We vertrekken op tijd weer naar het hotel en daar aangekomen lijkt het erop alsof ik een voorgevoel heb van de dingen die aanstaande zijn. Ik kleed me vast om en als ik even op bed ga liggen om naar de TV te kijken, val ik prompt in slaap om wederom midden in de nacht wakker te worden. Wanneer houdt het eens op?

Poker

Woensdag 8 november. Ik word om 06:30 uur uit mezelf wakker. Mooi. In voorgaande bezoekjes lukte het vaak niet echt goed om weer in slaap te vallen. Ik moet nog wel even opschieten om om 07:00 uur aan het ontbijt te zitten, maar het lukt. Zoals vermeld hecht ik erg aan tradities en dus wordt het deze morgen weer een Eggs Benedict als openingsontbijt. Lekker hoor. En nu we het toch weer over tradities hebben: na het ontbijt rijden we naar Caribou Coffee voor onze Start-van-de-dag-koffie. Om niet elke keer weer af te moeten rekenen nemen we een Caribou Card en storten daar wat geld op. Gemak dient uiteindelijk de mens. Bij het kantoor aangekomen blijkt er niemand bij de receptie te zitten. Dat is wel nodig omdat ik namelijk met mijn pas wel door de eerste deur kom, maar niet door de tweede deur. Lekker handig dus. Er hangt een telefoon dus ik bel maar even of ze de deur open willen doen. Als we uiteindelijk binnen zijn, moeten we op zoek naar de kamer waar Steve zit, want dat is elke keer weer een verrassing. Gelukkig heb ik Pieter bij me en die ziet hem al snel zitten in een van de vergaderkamers. Kijk, dat is nog eens een kamer. Beter dan dat hok waar we de vorige keer zaten. Helaas blijkt het uiteindelijk alleen maar voor deze week te zijn, dus de volgende week zullen we weer ergens in een of andere bezemkast bivakkeren. Abhishek zit ook op de kamer, dus we kunnen meteen knallen. De ochtend vliegt dan ook voorbij. Francois vraagt of we gaan lunchen en wil naar de kantine. Daar heb ik dus geen zin in en ik weet hem ervan te overtuigen om buiten de deur te gaan lunchen. Evert gaat ook mee en verder nog wat andere collega's. Het wordt een bescheiden lunch bij Chipotle. Ook wel eens goed. Ook de middag gaat snel voorbij. Sindskort hebben ze in Strongsville WiFi, dus ik bel nog even met Ellen via Skype, want zij heeft sindskort ook een smartphone. Het gaat prima. Het enige probleem is dat het me niet lukt om de speaker uit te zetten. Dat moet ik nog maar eens onderzoeken. Het gaat me wel een hoop geld schelen, want de gesprekken van Skype-gebruiker naar Skype-gebruiker zijn natuurlijk gratis. Bart komt ook nog even buurten en we spreken af om 's avonds met hem en Rajesh en Jay te gaan eten bij Brown Derby Roadhouse. We drinken eerst nog wat in de bar van het Crown Plaza hotel waar zij zitten en gaan daarna naar het restaurant. Ik heb hier al een keer eerder gegeten en het smaakt weer uitstekend. Na het eten wil Rajesh graag naar een bar, maar de rest heeft daar niet echt zin in. Na overleg besluiten we om te gaan pokeren. Jay en Bart gaan bij K-Mart een pokerset kopen en daarna gaan we in de kamer naast de kamer van Jay zitten. Voor Pieter is het de eerste keer en ook ik heb nooit echt serieus gepokerd. Ik zie het natuurlijk wel vaak op de TV, dus ik ken de termen en ik weet een beetje hoe het gespeeld moet worden. Het is duidelijk dat het voor een aantal veel te langzaam gaat met ons erbij, maar dat is nu eenmaal niet anders. De inzet is $10 per persoon en het gaat best goed. De een na de ander valt af en uiteindelijk blijven Bart en ik over. We spelen nog een paar potjes en uiteindelijk stelt Bart voor om de inzet te delen. Ik ga akkoord en dus winnen we beiden (na aftrek van onze eigen inleg) $15. Grappig. Pieter heeft het inmiddels wel gehad en stelt voor om terug naar het hotel te gaan. Ik vind het prima. We moeten nog steeds een beetje bijkomen van de jetlag. De andere 3 gaan door met pokeren en wij vertrekken naar het hotel. De volgende dag hoor ik van Bart dat hij dat potje ook gewonnen heeft, dus die had een goeie avond.
Als we op de parkeerplaats bij het hotel de auto parkeren en uitstappen, zien we plotseling een man in zijn pyjama langs het hotel lopen. Hij loopt richting de deur waar wij ook moeten zijn, dus we lopen ook die richting op. Hij heeft wel een toegangspas maar weet niet hoe hij het hotel in moet komen. Ik wijs hem op het kastje waar hij de pas in moet steken en dan gaat de deur wel open. Hij loopt naar de lift en wij lopen door naar onze eigen lift. Heel vreemd. Wie loopt er nu 's avonds in zijn pyjama buiten het hotel rond. Het moet een opzettelijke actie geweest zijn, want hij had zijn pas bij zich. Heel vreemd. We spreken af om de volgende dag op onze vaste tijd van 07:00 uur te gaan ontbijten en ik ga mijn weblog nog even bijwerken. Daarna ga ik op bed naar de World Series of Poker liggen kijken, waar de twee laatst overgebleven deelnemers strijden om een hoofdprijs van meer dan $8.000.000. Kijk, dat is andere koek. Ik hou het niet lang vol en val al snel in slaap.

There's no place like ... Strongsville

En dus zijn we er weer. Strongsville, Ohio. Het begint al een beetje als mijn tweede huis te voelen. En het is niet de laatste keer. 5 januari volgend jaar gaan we weer heen. Ik denk dat ik maar even bij wat makelaars langs ga om naar een tweede huis te kijken.
Maandag ben ik met Delta Airlines vlucht DL0259 van Schiphol naar Minneapolis gevlogen. De vlucht vertrok om 10:45, dus tijd genoeg zou je zeggen. Helaas kwamen we in een behoorlijke file terecht, waardoor ik iets later op Schiphol was dan ik gewild had. Bij vertrekhal 3 werd ik door Ellen uit de auto gegooid en ging ik op weg om mijn koffer af te geven. Bij de balie voelde ik nog even in mijn zakken of ik alles had en tot mijn schrik voelde ik mijn telefoon niet. Sufferd. Als ik in mijn auto zit, leg ik de telefoon altijd in het vakje boven de radio en daar lag-ie dus nog steeds. En de auto was alweer op weg naar Beverwijk. Shit. Bij de balie probeerde ik eerst om Ellen te bellen, maar daar kreeg ik geen gehoor. Toen belde ik mijn eigen telefoon, maar ook daar kreeg ik geen gehoor. Shit. Nou ja, dan was het niet anders. Het was inmiddels tijd om naar de gate te gaan, want het vliegtuig missen vanwege een telefoon was natuurlijk geen optie. Bij de douane keek ik nog even rond, maar helaas zag ik niemand met mijn telefoon. Gelukkig was mijn gate (E5) niet ver weg en na het geijkte praatje kon ik aan boord. Tenminste, dat dacht ik. Maar bij het scannen van mijn boardingpas sprong het lichtje op rood. En nog eens. En nog eens. En op het display verscheen de melding waarom het lichtje op rood was gesprongen: telefoon gevonden. Wat bleek? Ellen had ontdekt dat de telefoon nog in de auto lag, was meteen teruggereden naar Schiphold en had de telefoon afgegeven bij de balie. En terwijl het lichtje steeds op rood sprong, was er al een stewardess gearriveerd met mijn telefoon. Pffff. Wat een topper hè, die Ellen van mij? Het is niet onmogelijk natuurlijk om zonder telefoon te leven, maar wel een stuk onhandiger.
Maar goed, ik had 'm weer en wat mij betrof konden we vertrekken. En dat ging goed, totdat we bij de startbaan waren en bijna met de aanloop zouden beginnen. Toen kwam de melding vanuit de cockpit dat er (plotseling?) ergens een storing was, die even bekeken moest worden door de afdeling Onderhoud en dus reden we weg van de startbaan. Dat hadden wij weer. Ik kreeg alweer Singapore visioenen, toen het vliegtuig wegens een defect niet kon vertrekken en ik een nacht door kon brengen in het Van der Valk hotel langs de A4. Het enige verschil was dat het nu nog overdag was en ik naar huis zou kunnen gaan. Gelukkig was het geen grote storing en even later konden we dan toch opstijgen. Op weg naar Minneapolis. De vlucht verliep verder zonder bijzonderheden. Het eten was goed en ik had dit keer ook de goede films uitgekozen. Ik heb maar liefst 4 films gezien. Allemaal lekker simpel en dus prima geschikt voor een Transatlantische vlucht:
- The Green Lantern (actie & humor);
- Mr.Popper's Penguins (een niemendalletje met Jim Carry en 6 pinguins);
- Something Borrowed (romantiek & humor);
- Horrible Bosses (Humor met een hoofdletter H!!!!!);
Echt, Horrible Bosses is een geweldig leuke film. Ik hoop dat de rest van de passagiers ook hun koptelefoon op had, want ik heb echt enorm gelachen om deze film. Vooral de scène met de cocaïne was hilarisch. Kort na afloop van de Horrible Bosses landen we met een enorme klap het vliegveld van Minneapolis. Welcome in the USA. Een warm welkom dit keer, want de douane levert geen problemen op en ook mijn koffer heeft het dit keer gehaald. Nadat ik mijn koffer weer afgegeven heb en weer door de controle ben geweest, ga ik op weg naar gate C22 waarvandaan het vliegtuig naar Cleveland zal vertrekken. Het vliegveld van Minneapolis St.Paul blijkt een enorm vliegveld te zijn. Tenminste, voor mijn gevoel. Nou moet ik wel toegeven dat ik behoorlijk moe ben, dus dan lijkt alles groot en ver. Maar voor mijn gevoel moet ik echt een halve marathon lopen voordat ik bij de gate ben. Gelukkig hebben ze veel lopende banden, dus dat scheelt weer wat energie. Ik ben mooi op tijd en het vliegtuig ook, dus we vertrekken volgens schema en rond een uur of half 6 lokale tijd landen we op Cleveland Airport. Nadat we geland zijn, probeert de piloot het record "Snel naar de gate taxiën" te verbreken en dus zijn we in no-time bij de gate en bij de bagageband. Ook daar kan de vlag uit, want de koffer heeft ook Cleveland bereikt. Hoeveel geluk kan iemand hebben? Nu begint het wachten op Pieter, die een vlucht later had en net voordat ik weg begin te doezelen, zie ik hem aankomen. Met z'n handbagage. Voor 2 weken Strongsville. Tja. De bus brengt ons naar de autoverhuur, waar het gedoe om een auto te huren weer begint. Uiteindelijk krijgen we een Chevrolet Malibu mee. Een witte. Net als de vorige keer. Prima auto. Heelhuids bereiken we het hotel waar we gelukkig weer in de Toren een kamer hebben. We spreken af om nog even wat te eten (een hamburger) en te drinken (bier/cola) in de bar, maar al snel dreigen de luiken dicht te vallen en spreken we af om om 07:00 uur te gaan ontbijten. Op mijn kamer blijkt eens te meer dat ik iemand ben die erg hecht aan tradities. En dus geef ik me over aan de traditie "Ik ga even liggen", om vervolgens ook geheel volgens de traditie om 03:30 uur wakker te worden, geheel gekleed nog en met alle lichten en ook de TV nog aan. Gelukkig val ik even later toch nog in slaap en komt er toch nog een goed einde aan deze lange en enerverende dag.