Homeward

En dus is het tijdstip van vertrekken alweer aangebroken. Het is toch snel gegaan, die 2 weken. En net als de vorige keren vond ik het heel erg leuk om hier te zijn, maar vind ik het zo mogelijk nog leuker om weer naar huis te gaan. Ik had het plan om lekker uit te slapen en dus ben ik voor 5'en alweer wakker. Dat heb ik weer. :-( Na even wat lichten uitgedaan te hebben, lukt het me blijkbaar om weer in slaap te vallen want ik word rond 08:45 weer wakker. Mijn vlucht gaat om 13:25 en ik moet alleen nog achter de Uggs voor Lisa aan. Op mijn gemak pak ik de koffer in en daarbij maak ik een onvergeeflijke blunder, maar daarover later meer. Ik sla het ontbijt vandaag over en ga even over 10'en op weg naar de "andere" mall. Ik heb niet heel veel tijd over, want ik moet de auto ook nog terugbrengen en na 2 zaken bezocht te hebben die geen Mini Uggs hebben, ga ik terug naar Dillard's en koop daar dan maar de Classic Short met de Bailey Button. Ik spreek af dat ik ze nog kan ruilen als ze niet goed blijken te zijn, maar dat is natuurlijk onzin want ik neem de doos toch niet mee naar huis. Dus ... fingers crossed. De auto lever ik zonder problemen af en ook het inchecken gaat voorspoedig. Bij het door douane gaan krijg ik ineens een vreemd voorgevoel. Ik realiseer me dat ik mijn koffers netjes en efficient ingepakt heb, maar dat ik er daarbij niet op gelet heb wat wel en niet in de handbagage mag. Ik overweeg nog even om de handbagage alsnog te checken, maar alles staat al op de band dus ik hoop er maar het beste van. En ja hoor, het gaat dus niet goed. De koffer wordt eruit gepikt en moet gecontroleerd worden. En wat blijkt onze Handige Harry gedaan te hebben? De toiletartikelen in zijn handbagage. Wat een ongelooflijke sufferd. Gelukkig doen ze niet zo moeilijk en mag ik terug om de koffer als ruimbagage in te checken of mijn andere koffer terug te laten halen en daar de toiletartikelen in te stoppen. Ik kies voor het eerste want mijn koffer zit al redelijk vol en bovendien zit er in de handbagage toch niks dat ik nodig heb. Nu ik er zo eens over nadenk vraag ik me af waarom ik dat eigenlijk niet altijd doe. Als Business Class reiziger mag je bij Delta 2 koffers gratis inchecken. Nu loop ik altijd maar te "sjouwen" met een koffer waar toch niks in zit wat ik nodig heb. Kijk, zo heeft elk nadeel ook z'n voordeel. Als ik voor de 2e keer door de douane ben gekomen, ga ik naar The Pub. Ik heb al een redelijke trek gekregen en het is inmddels al na 12'en. Ik ga voor een burger, die ik weer niet helemaal op krijg. Ik denk dat mijn lichaam geen burgers meer kan verdragen en dat het stiekem in opstand is gekomen. Het skypen met Ellen lukt om de een of andere manier niet, dus ik besluit maar naar de gate te gaan. Daar aangekomen duurt het niet lang of we mogen aan boord. Stoel 9D blijkt zich redelijk ver achterin het vliegtuig te bevinden. Dat maakt niet zoveel uit, want ik heb tijd genoeg om over te stappen. Het is een korte vlucht en de vlucht naar Amsterdam vertrekt pas om 16:00 uur. Van de vlucht zelf krijg ik niet veel mee, want kort nadat we opgestegen zijn val ik in slaap. Ik schrik pas wakker als het landingsgestel uit gaat. Ik zit nu in de lounge van Delta mijn weblog bij te werken, terwijl ik op tv naar de American Football wedstrijd tussen Michigan en Nebraska kijk. Schuin tegenover me ligt een Chinees te snurken. Het is tien over half 3 en mijn vlucht gaat zoals gezegd pas om 16:00 uur. Ik ga nog een colaatje pakken.
Om 15:15 uur ga ik maar eens onderweg naar de gate waar het boarden al begonnen is. Gelukkig vlieg ik Business Class, dus mag ik in de Business Class rij. Scheelt toch. Bij de ingang naar de slurf blijkt ineens allemaal politie te staan die graag de paspoorten willen bekijken van alle niet-blanken. Dus ook van mij. Sterker nog, niet alleen de agent bij de ingang wil 'm zien, maar ook een agent die even verder staat. Die gaat vervolgens ook nog allemaal semi-intelligente vragen aan me stellen. Dezelfde vragen die je normaal krijgt als je het land in komt. Dus nu ook al als je het land uit gaat. Het moet toch niet gekker worden. Maar goed, ik slaag voor mijn examen en mag door. Stoel 3J is mijn doel. We stijgen op tijd op en de piloot meldt dat de vlucht 7 uur en 6 minuten zal duren. Dat valt me niet tegen. Het betekent wel dat ik waarschijnlijk een taxi naar huis zal moeten nemen, want zo vroeg is Ellen nog niet paraat. Ze gaat me een SMS-je sturen als ze vroeg genoeg wakker is om me te kunnen halen, maar daar ga ik niet van uit. De vlucht verloopt verder zonder bijzonderheden. Het eten smaakt me niet. Van het voorgerecht neem ik welgeteld 1 hapje van de tonijn en eet ik alleen de soep op. En als hoofdgerecht heb ik de pasta besteld, die ik ook maar voor minder dan de helft opeet. Geen idee wat er met me aan de hand is. Ik kijk nog even naar een niemendalletje van Tom Hanks en Julia Roberts ("Larry Crowne") en een apenfilm ("Rise of the planet of the Apes") en daarna probeer ik wat te slapen. Uiteraard slaag ik daar niet in, want dat is me nog nooit echt gelukt in de Business Class. Misschien moet ik de volgende keer maar Economy Class gaan vliegen. Als we gaan landen doe ik het luikje van het raam open en blijkt het enorm mistig in Nederland te zijn. Gelukkig heeft dat geen invloed op de landing en veilig landen we weer op Nederlandse bodem. Ik heb geen idee bij welke gate we geland zijn, maar ik weet wel dat het een klere-eind lopen is naar de douane. Gelukkig staat daar geen rij, zodat ik vrijwel zonder oponthoud door kan naar de bagageband. Ook daar hoef ik niet lang te wachten, want beide koffers zitten bij de eerste lading. Soms zit het mee ... Ik heb geen SMS-je gehad van Ellen, dus ik pin even wat cold-hard cash en ga op weg naar de taxi-stand. Ik stap in bij een vriendelijke Turk en we gaan op weg. Het gaat duidelijk goed met onze vriendelijke Turk, want niet alleen zijn auto voelt nieuw aan, ook alle randapparatuur (een radio met navigatie, een losse Tom-Tom van de nieuwere generatie en een IPhone) maken indruk. Het is inderdaad ongelooflijk mistig op de weg. Het zicht is zo slecht dat de mistlampen gebruikt mogen worden. Onze vriendelijke Turk is duidelijk nog nooit richting Beverwijk gereden, want hij maakt een redelijk onzekere indruk. Dat gecombineerd met de mist maakt dat ik niet echt heel erg op mijn gemak zit. Maar we redden het en thuis is iedereen gelukkig inmiddels wel wakker zodat ik naar binnen kan. Ik heb namelijk geen sleutel bij me. Na een emotioneel welkom duiken we allemaal weer de koffer in, want het is nog veel te vroeg. En zo zitten deze 2 weken Strongsville er weer op. Welkom terug in Nederland!