De aller-aller-allerlaatste dag

Ik word weer eens vroeg wakker. De allerlaatste dag. Ik heb toch een beetje een raar gevoel. Achteraf zijn die 2,5 week omgevlogen. Het zijn uiteindelijk geweldig leuke weken geworden. We hebben misschien niet zoveel kunnen doen, maar wel enorm veel lol gehad en ook best wel veel gezien en gedaan. Ik sta op om me te douchen en nog wat dingen in mijn koffer te stoppen. Uiteindelijk past het precies. Ik hoop maar dat ze bij de controle van de koffer een beetje voorzichtig doen, want het zit allemaal als een puzzel in mekaar geschoven. Even voor zevenen ga ik naar beneden voor mijn laatste ontbijt. Jurgen en Theo zitten er al en Jurgen heeft zowaar een keer slecht geslapen, al was dat dan door een externe factor. Ik werk het laatste omeletje naar binnen en ga daarna naar boven om de laatste dingen in te pakken. Bij het uitchecken horen we dat ze vandaag in alle kamers van het hotel flatscreens gaan krijgen. Da's lekker. Zitten wij 2,5 week tegen zo'n jaren 70 tv aan te kijken en als beloning daarvoor krijgen we dit te horen. Het is even passen en meten, maar we krijgen alle koffers en passagiers in de auto. Gisteravond heb ik de auto al volgetankt bij het benzinestation naast het hotel, dus we kunnen in 1 streep door naar Starbucks. Onze laatste keer. En daarna vervolgen we onze laatste rit naar kantoor. Het stemt me weemoedig. Op kantoor zit Steve al op ons te wachten. Hij heeft het probleem niet kunnen verhelpen. Ik baal daar enorm van. Maar we kunnen er nu niks meer aan doen, dus ik ga maar gewoon verder met mijn andere werk. Om 11:00 uur taaien we dan toch definitief af en nemen we afscheid van Steve. Onze LE-consultant die ook een SD-consultant is. Het is vandaag een prachtige dag met een blauwe lucht en een zon die schijnt. Het verzacht de pijn. We rijden op ons gemak naar de autoverhuur en nadat we in de shuttlebus gestapt zijn, vertrekt deze al snel richting het vliegveld. Op het vliegveld komen we Nigel weer tegen, die verkeerd gereden was. Hij heeft dezelfde vlucht als wij. Het inchecken verloopt voorspoedig, maar bij de douane zijn er dit keer weer wat probleempjes. Niet bij Jurgen en mij, maar Pieter mag zijn (te grote) tube tandpasta inleveren en Toon moet een aantal keer door de scanner. Maar we mogen allemaal door en omdat we natuurlijk veel te vroeg zijn, gaan we met z'n vijven bij The Pub wat drinken. 3 Regular Coke en 2 Diet Coke. Ik denk dat ik toch maar aandelen Coca Cola ga kopen. Ik skype nog even met Ellen en dan wordt het toch tijd om naar de gate (B05) te gaan. Bij de gate aangekomen blijkt dat het boarden nog niet begonnen is. Vreemd. We zijn namelijk niet echt aan de vroege kant, dus (bijna) iedereen zou al aan boord moeten zijn. En al snel blijkt waarom iedereen nog zit te wachten. Er is weer eens een storing aan het vliegtuig. Dit is duidelijk niet goed voor de gemoedsrust van Toon. We zouden om 13:14 uur vertrekken, maar dat gaat nu al minimaal 14:00 uur worden. De medewerker van Delta geeft aan dat we ook dan nog tijd genoeg hebben om over te stappen en in het uiterste geval zou er nog een KLM-vlucht om 18:00 uur van JFK naar Schiphof vertrekken. We gaan maar weer zitten en wachten af of en wanneer we gaan vertrekken. Door het raam kunnen we zien dat ze met de motor bezig zijn. Het is de motor linksachter. Op een gegeven moment zien we dat ze alles weer dichtmaken. De storing is opgelost. We mogen aan boord en om 14:30 uur vertrekken we dan eindelijk naar JFK. Om 16:20 uur vertrekt ons vliegtuig naar Schiphol. Zullen we het gaan redden? De stoel naast Pieter, die op zijn beurt weer voor Jurgen en Toon zit, is nog vrij en ik vraag aan de purser of het goed is dat ik daar ga zitten en uiteraard is dat geen probleem. Gezellig. Als we op JFK geland zijn en de handbagage verzameld hebben, lopen we snel naar gate B19 waar we de bus moeten nemen naar Terminal 4. De 2 medewerkers overleggen even en besluiten dan dat de bus, die al staat te wachten, maar iets eerder moet vertrekken, zodat wij onze vlucht kunnen halen. Bij Terminal 4 spoeden we ons naar het vliegtuig en terwijl we erheen lopen, ziet Toon zijn (een grijze met een oranje band) en mijn (een gifgroene) koffer al bij het vliegtuig klaarliggen om ingeladen te worden. Dat hebben ze snel gedaan. Ik had me er al min of meer mee verzoend dat we de koffers niet mee zouden krijgen. Dus dat valt alweer mee. In de haast valt het dus niet op dat de koffer van Jurgen er niet bij zit. Aan boord zie ik dat Jurgen en Toon gezellig naast elkaar zitten. Pieter zit op rij 1 naast een hele dikke kerel. En ik zit op stoel 3G naast een kerel dit er af en toe één laat waaien in zijn slaap. Gelukkig duurt de vlucht maar 6 uur en 34 minuten. Het is weer een Delta-vlucht dus het personeel en het eten zijn weer van belabberde kwaliteit, als is het niet zo slecht als op de heenvlucht. Waar ik wel een beetje van baal is dat het filmaanbod maar niet ververst wordt. Uit arren moede kijk ik maar naar I don't know how she does it (matig) en Columbiana (redelijk). Verder luister ik wat naar muziek en dan landen we even over vijven op Schiphol. Ik ben 2 keer weggedommeld, maar heb verder niet geslapen. Toon sliep al na een minuut of 10 en ook Jurgen slaapt altijd en overal. Van Pieter weet ik het eigenlijk niet. Die zat natuurlijk op rij 1 en heb ik verder niet in de gaten kunnen houden. Bij de bagageband blijkt dan dat de koffers van Toon en van mij het wel gered hebben en die van Jurgen dus niet. Pieter heeft alleen handbagage, want die was natuurlijk maar 2,5 week van huis en die hebben we al naar huis gestuurd. Toon en ik moeten Jurgen ook helaas alleen laten, want onze "taxi's" staan buiten op ons te wachten. Uiteindelijk blijkt dat de koffer van Jurgen met de volgende vlucht mee zal komen. Hij moet dus nog even wachten en is uiteindelijk pas om 11:00 uur thuis. Dat is wel balen dus. Buiten staat Ellen al op me te wachten en na een emotionele begroeting rijden we naar huis. Ik word natuurlijk enthousiast begroet door Door. Ik kruip snel mijn bed in en val al snel in slaap. En zo komt er een einde aan mijn Strongsville avontuur. Ik vond het geweldig. Amerika is een prachtig land en de mensen zijn er uiterst vriendelijk. Ik zou er zomaar kunnen wonen!

Groeten en dank voor het lezen,
Andre

De afsluiting

Ik ben gisteravond heel laat gaan slapen en had vooraf al een slecht gevoel over het dagelijkse gymbezoek. En dat voorgevoel komt uit als de wekker om 05:40 gaat. Tussendoor was ik om kwart over 3 al wakker geschrokken, waarschijnlijk omdat ik bang was om me net als gisteren te verslapen. Dit alles resulteert erin dat ik ondanks de wekker lekker blijf liggen en me dus weer verslaap. Gelukkig heb ik vandaag 2 minuten langer dan gisteren. ;-) Maar eens te meer blijkt dat ik best wel snel ben met bepaalde dingen, als ik het maar wil. Ik vlieg dus weer door de douche en ben zowaar als eerste beneden bij het ontbijt. Tot mijn verbazing komt Toon als 2e aan. Helaas betekent dat niet dat hij goed geslapen heeft. Ik had mezelf voor vandaag een omeletje beloofd en ben de enige aan tafel. De rest heeft fruit en/of yoghurt. Stelletje gezondheidsfreaks. Na het Buddha-draaien vraag ik bij de receptie om een voucher voor mijn laatste ontbijt van morgen en gaan we op weg naar kantoor. Het is buiten lekker fris en de dames bij Starbucks zijn blij ons weer te zien. Er is even verwarring bij ons, maar dan blijkt dat Jurgen vandaag een cappuccino besteld heeft. De boef. Als we op kantoor aankomen liggen er weer TPT-issues op me te wachten. Helaas. Abhishek maakt zich grote zorgen en organiseert een conference call, maar uiteindelijk is de waarschijnlijke oorzaak redelijk snel achterhaald. Het is jammer dat er issues zijn, maar het is ook jammer dat ze eigenlijk nu pas naar boven komen. 1 dag voor ons vertrek. Onderling hebben we het er wel over of we willen blijven of niet, maar ik twijfel. Ik twijfel heel erg. Toon en Pieter gaan sowieso naar huis en als ze aan Jurgen zouden vragen of hij een paar dagen langer zou willen blijven, dan zegt-ie ja voordat ze uitgesproken zijn. En in dat geval blijf ik ook, want ik laat 'm niet alleen. Maar als je diep in mijn hart kijkt ... Buiten is het inmiddels weer gaan sneeuwen. Toch is het wel raar dat het de ene dag sneeuwt, dan weer regent en dan weer sneeuwt. Ik heb het gevoel dat ze hier in Ohio ook een hele rare winter beleven. We lunchen vandaag voor de laatste keer en sluiten af in stijl bij ons favoriete "lunchrestaurant" Max and Erma's. Pieter sluit helemaal in stijl af en neemt een Garbage Burger, waarbij op de kaart staat: "Everything but the sink". En dat blijkt ook wel, want hij krijgt 'm niet op. De rest neemt uiteraard de Aunt Patty. You cannot go wrong with Aunt Patty! Aan het einde van de middag komt er nog een vervelend issue vanuit Riverside. Samen met Steve probeer ik het op te lossen, maar dat lukt niet helemaal. Om 19:30 uur zegt Steve dat hij nu weet hoe het moet doen en dat hij het wel gaat regelen. Wij gaan op weg naar ons laatste diner en sluiten af in stijl bij ons favoriete "dinerrestaurant": Houlihan's. Maar eerst gaan we nog trolleys kopen. Na veel wikken en wegen hebben Toon ("ik heb er al één en dus komt-ie toch maar op zolder achter het schot te staan") en ik ("alles past toch in mijn koffer, dus ik heb 'm niet nodig") besloten om er geen een te kopen en dus is Jurgen de enigste die nog in de markt is. En dat is maar goed ook, want 2 van de 3 trolleys blijken al verkocht te zijn. Jurgen staat nog een tijdje de situatie te overdenken en koopt 'm dan toch. En dan gaan we voor de laatste keer naar Houlihan's om nog even van die heerlijke spareribs naar binnen te werken. Het is lekker rustig en we krijgen dezelfde tafel en dezelfde serveerster als de vorige keer. De chagerijnige muts is er vandaag gelukkig niet. Jurgen en Toon gaan weer aan de cocktail, Pieter uiteraard aan de Chardonnay en ik ben de gezelligste van het stel met m'n Pepsi Light. Achter mij zit een moeder met 2 kinderen. Ik heb al "kennisgemaakt" toen ik haar vroeg of ik haar jas ergens anders kon hangen dan over de rugleuning van de bank. Uiteraard was dit geen probleem. Op een gegeven moment komt ze naar ons toe met de vraag of 1 van de kinderen even een goocheltruc mag demonstreren die hij net geleerd had. Nu ik dit opschrijf bedenk ik ineens dat hij die waarschijnlijk in de Mall gekocht had bij het goochelstandje. Natuurlijk willen we graag de truc even zien en ik moet zeggen, hij deed het leuk. Hij had 3 bekers en 3 rooie balletjes waarvan hij er 1 bovenop een beker legde en de andere bekers er bovenop, waarna hij de bekers optilde en het balletje eronder bleek te liggen. Het leukste van alles was dat hij uiteindelijk eindigde met 4 rooie balletjes. Ik voorspel 'm een gouden toekomst als de nieuwe David Copperfield. De spareribs smaken weer hemels. Dat moet ook wel, want voordat we eraan beginnen hebben we er voor gebeden. Jurgen en Pieter gaan wat lafjes voor de half slab, maar Toon en ik gaan natuurlijk voor de full slab. Genieten. Het vlees is zo vreselijk mals, dat het bijna van de ribben af valt. We zullen dit zo vreselijk gaan missen. Omdat het de laatste keer is, nemen we ook een nagerecht. In december, toen Jurgen en ik hier met z'n tweeën hadden gegeten, hadden we een kraslot gehad en daar bleek een gratis nagerecht onder te zitten. En die laten we natuurlijk niet aan onze neus voorbij gaan, Nederlanders als we zijn. Sympathiek als ik ben heb ik 'm aan Pieter gegeven, maar de rest neemt natuurlijk ook een nagerecht en aan de reacties te merken val het goed in de smaak. Met pijn in ons hart rekenen we af en verlaten we voor de laatste keer het restaurant. Bye, bye, Houlihan's. We rijden terug naar het hotel en ik zet de rest bij de ingang af. Ik wil nog even gaan tanken bij het tankstation naast het hotel. Dan heb ik dat maar gehad en hoef ik dat morgen niet meer te doen. We hebben afgsproken om ter afsluiting van de dag voor de laatste keer een afzakkertje te pakken in de bar, waar de rest van de collega's al zit. Morgen de aller-aller-allerlaatste dag.

Cinemark

Ik weet niet of het door de wedstrijd van gisteren komt, maar ik verslaap me vandaag. Niet zo erg als de vorige keer toen ik hier met Jurgen was, maar desalniettemin verslaap ik me. Hierdoor mis ik mijn dagelijkse bezoekje aan de gym. Maar stiekem vind ik dat niet erg. Ik kijk om 06:44 op mijn wekker en heb geen idee waarom ik mijn wekker niet gehoord heb. Ik spring snel onder de douche en als ik mijn kamer uitloop zie ik Jurgen en Theo nog net aan het einde van de gang richting de lift lopen. Ik ben nog op tijd. Ik neem vandaag een klein ontbijtje en ik ben er niet van onder de indruk. Morgen maar weer een omeletje, want die yoghurt komt me ook mijn neus uit. Theo weet te vertellen dat Nigel (terecht) geklaagd heeft over de service in het restaurant en het valt op dat de vervelende serveerster vandaag niet aanwezig is en dat er een nieuwe serveerster rondloopt. Nu maar hopen dat ze niet gewoon een dag vrij heeft. Bij Starbucks vraagt de dame bij de kassa bij elke bestelling hoe we heten en vandaag heten we allemaal Steve. Lachen. Toch probeert ze stiekem bij elke bestelling de naam toch uniek te maken (Steve from Holland, Steve from Holland also). Bij kantoor aangekomen zien we weer een aantal herten. Ze zien ons ook en nemen de benen ... eh ... de poten. Ik film ze wel nog even, want het blijft toch speciaal om zo dicht bij kantoor herten te zien. Deze morgen ga ik weer verder waar ik gebleven was en zo kom ik de morgen door. Voor de lunch gaan we vandaag naar The Brew Kettle, waar ik er een rommeltje van maak en overal mors. Toch lastig, zo'n Chicken Wrap eten. Maar het smaakt wel weer goed. Vooral de salade van Toon ziet er goed uit en Jurgen krijgt het vandaag niet op. 's Middags ga ik weer verder waar ik gebleven was en zo kom ik de middag door. We bespreken even wat we vanavond zullen gaan doen, want we zijn nog steeds niet naar de film geweest. Er wordt hier een daar nog wat gebromd en nagedacht, maar uiteindelijk besluiten we eerst even nog wat te shoppen in de Mall, dan wat te eten en daarna naar Cinemark te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Om 17:30 uur vertrekken we naar de Mall en gaan we eerst even shoppen waarna we kaartjes halen voor Sherlock Holmes: A Game of Shadows. Hierna gaan we naar onze favoriete Thaï, Ruby Thaï Kitchen. Smullen dus. Als we klaar zijn lopen we nog even langs een tassenzaak die leegverkoop houdt om te kijken of we nog even 3 trolleys voor een leuk prijsje op de kop kunnen tikken. Sommigen van ons kunnen nog wel wat extra kofferruimte gebruiken. Helaas lukt het niet om nog meer van de prijs af te krijgen, dus we gaan onverrichterzake weer weg. Het blijft echter toch knagen, dus wellicht dat we ze morgen toch gaan kopen. Maar dat zien we morgen wel. Nu gaan we (lees: Jurgen en ik) eerst een koffie halen bij Starbucks en daarna naar de film. De zaal zit bijna helemaal vol als we binnenkomen. Naast ons drieën tel ik nog 5 mensen en later komt er nog iemand binnnen. Maar ja, het is dan ook woensdag. Niet echt een dag om naar de film te gaan. Eerst krijgen we een stuk of wat voorvertoningen van een aantal op het oog spectaculaire films (o.a. John Carter) en daarna begint dan eindelijk "onze" film. Het is een onderhoudende film met een aantal grappige momenten. Ik mis een heel klein stukje van de film, maar dat gebeurt me wel vaker. We hadden de film van 19:20 uur, dus we zijn lekker vroeg weer buiten. De winkels zijn dicht en de Mall is helemaal verlaten. Grappig gezicht. Buiten is het koud en zijn de ramen van de auto bevroren. Alleen niet aan de buitenkant, maar aan de binnenkant! We krabben de voorruit schoon met het pasje van het hotel en het lijkt nu net of het in de auto gesneeuwd heeft. Er is niemand in de bar van het hotel, maar we (m.u.v. Pieter) hebben toch al geen zin meer om wat te drinken, dus we maken een eind aan de Woensdag. Nog 2 dagen te gaan.

Cleveland Cavaliers

Gisteravond ben ik redelijk bijtijds gaan slapen, met als gevolg dat ik vanmorgen rond 5'en wakker word. Om 06:00 uur sta ik in de gym en ren het rubber uit de loopband. Vandaag vervolg ik mijn reeks van gezonde ontbijtjes met fruit en yoghurt. Ik ben erg goed bezig. Vind ik zelf. Het regent vandaag. Gelukkig brengt Starbucks wat licht in deze treurige dag. Vanmorgen bij het ontbijt heeft Filiep gemeld dat er vandaag een uitdagende call mijn kant op komt, dus ik ben benieuwd. Maar ook zonder die call zijn er vandaag genoeg nieuwe uitdagingen beschikbaar, dus ik kan mijn lol op. We zijn van plan om vanavond naar de thuiswedstrijd van de Cavs tegen de Warriors te gaan en na wat heen en weer gemail met Gena is alles geregeld. We krijgen center court tickets! Het is niet goedkoop, maar dan heb je ook wel wat. Pieter vindt het te duur en gaat niet mee. Ik skype nog even met Ellen over de problemen met de auto en de gezondheid van haar vader en dan is het gelukkig al weer tijd om te eten. Na veel getouwtrek gaan we maar weer eens naar Buffalo Wild Wings. Jurgen volgt vandaag mijn voorbeeld en is ook zeer tevreden over de Fish Taco's. Toon neemt weer een salade en Pieter een Chicken Wrap. Als we terugkomen vind ik een email van Flash Seats in mijn Inbox waarmee ik mijn tickets kan claimen (zoals zij dat noemen). Hiertoe moet ik me eerst registreren en dat lukt zonder problemen. Helaas lukt het me vervolgens niet om mijn credit card op te geven als identificatiemiddel. En dat is nodig, anders kom je er niet in. Na de hulp ingeroepen te hebben van Gena en Trisha, blijkt het allemaal niet te kunnen en zorgt Trisha ervoor dat de kaartjes bij de kassa op ons liggen te wachten. En zo gaat het toch gebeuren. Na al bijna 30 jaar een NBA-fan te zijn, ga ik dan eindelijk voor het eerst live een NBA-wedstrijd zien. Fantastisch. De middag gaat uiteindelijk toch voorbij en om 16:30 vertrekken we richting hotel om Pieter af te zetten en de laptops op onze kamers te zetten. Als we de parkeerplaats afrijden, zien we ineens een drietal eekhoorns. Gaaf. De mensen hier zullen het wel heel gewoon vinden, maar wij vinden het nog steeds heel erg bijzonder. We staan even stil om ze te observeren en 1 loopt zelfs voor onze auto langs naar de andere kant van de weg. Als we bij het hotel geweest zijn, vertrekken we richting Cleveland. Ik heb voor de zekerheid nog even gekeken hoe we moeten rijden en we komen zonder problemen bij de parkeergarage tegenover The Q, zoals ze bij de Cavaliers hun thuishave noemen. Het is dezelfde parkeergarage waar ik afgelopen zaterdag de auto ook geparkeerd heb, alleen is het vandaag $5 duurder. Na even hier en daar gevraagd te hebben, komen we bij de kassa waar de kaartjes op ons liggen te wachten. Zodra we de kaartjes hebben, besluiten we maar meteen naar binnen te gaan en daar wat te eten. We moeten echter nog 10 minuten wachten, want de zaal gaat pas 90 minuten voor aanvang van de wedstrijd open. Als we eenmaal binnen zijn, lopen we eerst even naar de zaal. Even sfeer proeven. Het is een mooie zaal en de spelers staan al in te schieten. Een van de stewards zegt dat we best wel even naar beneden mogen lopen om wat dichter bij het veld to komen. Dat laten we ons natuurijk geen twee keer zeggen. Beneden gekomen wijst een andere steward een vak aan waar we mogen gaan zitten als we een handtekening van een van de spelers willen en een ander vak waar we mogen gaan zitten om foto's te maken. De tijd van handtekeningen heb ik wel gehad en we lopen even naar een andere plek waar we goed uitzicht hebben op de vloer. Ik herken maar weinig spelers. Van de Cavs herken ik eigenlijk alleen Anderson Varejao en Antawn Jamison en later van de Warriors nog Nate Robinson en David Lee. Beide teams zijn dan ook geen hoogvliegers. Na nog even gekeken te hebben, gaan we op zoek naar wat te eten. Jurgen en Toon hebben in de tussentijd al even geïnformeerd waar de beste burgers te krijgen zijn. Het blijkt maar weer eens dat "de beste burger" maar een relatief begrip is. Als dit "de beste burger" is, zijn we wel benieuwd hoe erg "de slechtste burger" dan wel niet is. Steve had ons al gewaarschuwd dat het niet goedkoop zou zijn en dat klopt. Even tussendoor: terwijl ik dit zit te typen, zie ik een geweldige alley-oop van Blake Griffin. Wat een beest is dat toch! Maar goed: 3 burgers en 3 cola -> $40. Again, I rest my case. Na het eten gaan we op zoek naar onze plaatsen. We moeten eerst met de lift nog een niveau omhoog en daar aangekomen blijkt dat we geweldige plaatsen hebben. Center court en op een mooie hoogte zodat we goed uitzicht op het veld hebben. Zodra we zitten komt er een medewerker naar ons toe met de vraag of we nog wat willen eten of drinken. Nee, dank je. En daarna komt er van de andere kant weer één met dezelfde vraag. Nee, dank je. Dat is trouwens iets wat ons al eerder opgevallen is: er zijn hier echt ontzettend veel mensen aan het werk. Om de tien meter staat er bij wijze van spreken iemand die ons vraagt of ze ons kunnen helpen. Het is echt opvallend. Aan service geen gebrek bij de Cleveland Cavaliers. De spelers zijn inmiddels het veld opgekomen en gaan verder met hun warming-up. Na het volkslied (ontzettend slecht gezongen, maar toch weer ontroerend) en het voorstellen van de starting five (compleet met vlammen uit het scorebord waarvan we de hitte kunnen voelen), gaat de wedstrijd dan eindelijk beginnen. En het is een draak van een wedstrijd. Ontzettend veel balverlies en geklungel onder de borden. Vooral Varejao loopt te klooien. Maar desondanks hebben we het enorm naar ons zin. Er gebeurt zo ontzettend veel tijdens zo'n wedstrijd. Bij elke time-out gebeurt er wel iets speciaals. Er zijn natuurlijk cheerleaders en een dansgroep genaamd het Scream Team, maar ook een race met lazy chairs en in de pauze een of andere act met acrobaten. Verder worden er tijdens de wedstrijd kleine filmfragmentjes getoond op het scorebord en natuurlijk worden er supporters getoond, die vervolgens uit hun dak gaan. Kortom, we zijn in Amerika! Omdat het voor ons alledrie de eerste keer is, vinden we het allemaal prachtig. Jurgen sluit nog even vriendschap met een dronkelap die naast hem zit en die beweert dat hij een (of meerdere?) seizoenskaart(en) heeft en daar $6000 per stoel voor betaalt. Hij heeft vanavond een zakenrelatie mee en ze gaan al tijdens het 3e kwart weg. We vinden het wel best, want hoe meer hij dronk hoe vervelender hij werd. Je kunt hier namelijk gewoon bier bestellen. Opvallend. Het niveau van de wedstrijd blijft belabberd en uiteindelijk winnen de Warriors ook nog met 105 - 95. Vooral door David Lee, die 29 punten maakt. Door deze uitslag staat het nu 1 - 2. Alleen de Indians (honkbal) wonnen hun wedstrijd, terwijl de Browns (American football) en de Cavaliers (basketball) verloren. Ik moet nu alleen nog een NHL-wedstrijd (ijshockey) bezoeken, maar dat gaat voorlopig niet lukken. Cleveland heeft namelijk geen NHL-team en bovendien gaan we a.s. vrijdag alweer naar huis. Na de wedstrijd heb ik nog even een momentje waarmee ik de hartslag van Toon naar de 200 weet te krijgen: ik kan mijn autosleutels niet vinden. Gelukkig zitten ze in mijn binnenzak, waar ik ze normaal nooit stop. Buiten gekomen sneeuwt het weer een beetje en gaan we nog even een drankje doen bij Flannery's, onze stamkroeg in Cleveland. Als we weer naar Strongsville vertrekken is al het weer lekker rustig op straat en de parkeergarage bijna verlaten. Op ons gemakje tuffen we terug en omdat we nog (weer?) een beetje trek hebben, stoppen we even bij een McDonald's waar we 1 Angus Deluxe en 2 Angus Cheese & Bacon bestellen en 3 Angus Deluxe krijgen. De burger heet Deluxe en wij vragen ons af waarom. In het hotel aangekomen lopen we nog even naar de bar waar Pieter nog zit, samen met nog wat andere collega's, maar we gaan al snel naar onze kamers. Al met al was het een enerverende dag en een fantastische ervaring om eindelijk eens een NBA-wedstrijd te bezoeken.

Blue Monday

De eerste dag van de laatste week en meteen de meest deprimerende dag van het jaar. Blue Monday. Ik beleef een onrustige nacht en ben daar wel een beetje verrast over. Het is tenslotte al de tweede week. Ik denk dat ik om 4 uur klaarwakker ben, maar slaap toch nog in. Het gevolg is natuurlijk wel dat ik tegen zessen nog behoorlijk vermoeid ben. Ik overweeg zelfs om niet naar de gym te gaan, maar dat gaat me toch te ver. Ik "spring" daarom uit bed en schiet mijn sportkleren aan. In de gym is het onverwachts erg druk. Theo is er al en nog 3 van zijn vrienden. "Mijn" loopband is bezet, dus ik pak noodgedwongen een andere. Ondanks de onrustige nacht gaat het lopen best goed. Bij het ontbijt ben ik de eerste en ik ga maar weer aan de grote tafel zitten, want er zullen er vast wel nog een stel bijkomen. Theo is de eerste, want die gaat om 07:30 met Nigel mee. Denkt-ie. Toon heeft weer slecht geslapen. Ik ben benieuwd of hij voor het einde van de week over zijn jetlag problemen heen is. Ik vrees het ergste voor hem. Na een weekeinde van omeletjes neem ik vandaag weer een Granolaatje. Maar ik heb er moeite mee en hij gaat niet helemaal op. Het is wel weer gezellig aan het ontbijt, want we hebben onze "favoriete" serveerster weer. Ook kom ik er eindelijk achter wie de man is, waarvan ik vind dat hij zo'n bekend gezicht heeft. Hij blijkt inderdaad van AkzoNobel te zijn en van het autorisatieteam te zijn. Een van onze "favoriete" teams. Not. Na het ontbijt gaan we nog even naar boven en als ik weer beneden kom, zijn Jurgen en Toon er al. En Theo ook. Nigel is zonder hem naar kantoor gereden! :-) Uiteindelijk kan hij met Dave meerijden, dus dat is ook weer opgelost. Ondertussen wachten wij weer op Pieter. En we wachten. En we wachten. En we wachten. En daar is mijnheer eindelijk. Met zijn wasgoed. Bij de Starbucks verzilveren we onze coupons. De serveerster vraagt of er iets fout gegaan is en wat onhandig probeer ik haar uit te leggen dat dat wel meeviel. Ik neem vandaag een Venti Triple Caramel Macchiato, want die kan ik na zo'n nacht wel gebruiken. Op kantoor aangekomen is Steve er niet. Hij zit vandaag weer in het andere gebouw om de CT Logistics interface te testen. Er zijn gelukkig wel wat issues binnengekomen, maar echt overtuigend is het allemaal nog niet. Ik hoop niet dat alles aan het einde van de week komt, want dat zou ik wel vervelend vinden. De ochtend sleept zich voort en de lunch is een welkome onderbreking. Penn Station. Met de Grizzlies tegen de Bulls (zonder Derrick Rose) op tv. De Philly Cheesesteak is weer lekker en meer dan verzadigd aanvaarden we even later weer de terugreis naar kantoor. Voordat we weggaan heeft Pieter weer een gouden momentje, door van tafel op te staan en weg te lopen zonder de restanten van zijn lunch mee te nemen en in de prullebak te gooien. Ik sta hem weer verwonderd na te kijken. Typisch Pieter. Er is geen behoefte bij de heren aan Caribou, dus we rijden linea recta door. Terug bij kantoor ben ik zo handig om mijn limonade in de auto te laten staan. Nou ja, heb ik vanavond wat te drinken. De limonade van Penn Station is echt heel lekker en zeker de moeite waard om mee te nemen. Ik kies altijd voor een regular size en zelfs die is te groot om in 1x op te drinken. Zoals reeds eerder vermeld heb ik slecht geslapen en ik heb 's middags dan ook een gigantische dip. Ik hoop maar dat ik het einde van de dag red zonder in slaap te vallen. Ik weet wel dat het vanavond niet laat gaat worden. 's Middags is de Monday nog Blue'er dan 's morgens. Toon dreigt het te begeven en ik zit ook geregeld te gapen. Helen komt op verzoek van Jurgen nog even langs. We geven aan dat er maar weinig te doen is voor ons en daar is ze heel enthousiast over. Volgens haar gaat het allemaal geweldig en ze ziet er heel tevreden uit. Nu maar hopen dat het echt zo is. Alleen de CT Logistics interface is nog een knelpuntje. De status daarvan is niet duidelijk en daar maken we ons wel zorgen over. Ik zie het al gebeuren dat ze vrijdag een uur voordat we vertrekken met allerlei issues gaan komen. En daar hebben we dan 2,5 week voor hier gezeten. Inmiddels zijn we het erover eens geworden dat we vanavond bij de Thaï gaan eten. Denken we. Aan het einde van de middag komt Evert binnen om even z'n gal te spuwen over een bepaalde Duitse "collega" van een extern bedrijf. Bottom line van het verhaal is dat de beste man volgende week komt met zijn programmatuur en de vraag is of wij dan beschikbaar zijn. Kijk, dat is de eerste indicatie dat ons verblijf weleens verlengd zal kunnen worden. De CT Logistics interface is mogelijkerwijs de tweede. En wie weet volgen er nog meer. Je zou bijna denken dat het niet zo goed kan blijven gaan. Half zeven noemen we het een dag en gaan we richting Thaï. Als we de parkeerplaats afrijden zien we ineens een drietal herten grazen. Ik heb hier al eens eerder herten gezien, maar het blijft heel apart om ze zo in de "bewoonde" wereld te zien. Ik stop en we proberen er wat fotootjes van te maken. Ze zijn heel alert en ik rijd heel rustig weg om ze niet teveel lastig te vallen. Bij de Thaï aangekomen is Jurgen de eerste die over Brown Derby begint en als Pieter dan de heerlijke Chardonnay noemt, loopt Toon al richting Brown Derby en eten we vanavond dus toch bij Brown Derby Roadhouse. Uiteraard neem ik hetzelfde als "altijd" en uiteraard is het weer top. Verder zijn de enige opmerkelijke punten van de avond de pul met 1 (één!) liter bier van Jurgen en de verwachtingen die Toon koestert over zijn thuiskomst. We zijn alweer vroeg in het hotel, waar we Dave (bijna) tegen het lijf lopen. Toon gaat nog even aan de ijzers hangen in de gym en Jurgen, Pieter en ik besluiten nog even "af te pilsen" in de bar. Als ik bij mijn kamer kom, zie ik dat ik vanmorgen vergeten ben om het "Do Not Disturb"-kaartje uit mijn slot te halen. Hierdoor is mijn kamer niet gedaan, maar je moet me maar geloven als ik zeg dat het verschil minimaal is. Als ik beneden in de bar kom zit alleen Pieter er, samen met Dave, Nigel en Theo. Jurgen heeft waarschijnlijk geen zin meer. Later komt Ernst er ook nog bij zitten en hebben we het over cruises. Ernst is namelijk een echte cruiser. Het is heel gezellig, maar tegen half 11 begint de slechte nacht zich te wreken en worden mijn ogen wat zwaar. Ik wens iedereen goedenacht en ga naar boven. Morgen gaan we met een beetje mazzel naar de Cavaliers. Ik kan bijna niet wachten. Tot morgen!

Columbus

De hoofdstad van Ohio, trouwens. Ik wist het ook niet. De start van de dag is identiek aan de start van zaterdag:
- 07:30 uur in de gym
- 09:00 uur aan het ontbijt met een zelfsamengestelde omelet
- tussen 10:00 en 10:30 uur vertrek uit het hotel.
Alleen gaan we vandaag dus naar Columbus, een uurtje of 2 rijden. Het weer is nog beter dan gisteren en onderweg breekt zelfs de zon door en verdwijnen de wolken. Geweldig. Jurgen vraagt op een gegeven moment of we niet even moeten tanken, maar ik zeg heel optimistisch dat ik nog brandstof genoeg heb. Even later moet ik helaas constateren dat ik het bij het verkeerde eind had, want het metertje gaat een stuk sneller naar beneden dan ik verwacht had. Gelukkig komen we even later een tankstation tegen en tot ons genoegen zit daar ook een Starbucks, onze favoriete koffieshop. Ik sta even te pielen met mijn credit card bij het tanken maar gelukkig weet Jurgen om de juiste knoppen te drukken, zodat ik toch kan tanken. Gezien mijn ervaringen van de vorige keer let ik deze keer heel goed op. En gelukkig gaat het goed. Na het tanken lopen we naar de Starbucks. Ik probeer vandaag eens de favoriet van Jurgen, de (triple) Cinnamon Dolce Latte. Heerlijk, maar de (triple) Caramel Macchiato blijft toch mijn eigen favoriet. Na slechts 1x een verkeerde afslag genomen te hebben, komen we in het centrum van Columbus aan. We zetten de auto in een parkeergarage en als we buiten komen staan we in het zonnetje. Het is een mooie winterdag in Columbus, Ohio. Maar de vraag is nu: waarheen? Waarheen leidt de weg die wij moeten gaan? Op goed geluk lopen we een kant op, maar na verloop van tijd komen we we erachter dat er op zondag in Downtown Columbus ook geen ene moer te beleven valt. Inmiddels moet er weer eens een sanitaire stop gemaakt worden, dus wij op zoek naar een locatie waar dat kan. Maar je raadt het al, net als in Cleveland is alles hier dicht in het weekend. Uiteindelijk belanden we bij een Tim Horton's, die wel open is. Helaas hebben ze hier geen toilet en is de koffie niet te zuipen. Die koffie is hier zo ontzettend slecht, dat zelfs de zwerver aan wie we de koffie van Jurgen geven, er niet enthousiast van wordt. En dat is dus iemand die net nog in een vuilnisbak naar iets eetbaars aan het zoeken was. I rest my case. We besluiten om maar snel uit Columbus weg te gaan. Wel jammer van de 2 uur rijden, maar er is hier gewoon he-le-maal niks te beleven. De parkeergarage uit gaat niet zo gemakkelijk als de parkeergarage in. Bij de eerste slagboom zit niemand in het hokje, dus draaien we maar om en gaan op zoek naar een andere uitgang. Gelukkig komen we onderweg een stel tegen dat ons op weg helpt naar de juiste uitgang. De volgende stop is Easton Town Center, een enorme Shopping Mall. Het wordt een memorabele rit, ons aangeboden door onze "JurgenJurgen". De route leidt namelijk door de achterbuurten van Columbus en geloof mij maar als ik zeg dat je daar echt niet wilt wonen. Wat een vervallen toestand. Het merendeel van de huizen is dichtgetimmerd en de buurten zien er zo verloederd uit, dat zelfs stoppen ons levensgevaarlijk lijkt. Gelukkig springen de stoplichten meteen op groen als we aan komen rijden. We slaken dan ook een zucht van verlichting als we eindelijk in een beetje normale buurt belanden en kort daarna komen we bij Easton aan. Als we de auto geparkeerd hebben, heeft Pieter weer een gouden momentje door uit te stappen en weg te lopen zonder de deur van de auto dicht te doen. Ik kan het eerst niet geloven, maar hij heeft het echt niet door. Ik sta hem na te kijken en dan realiseert hij het zich en komt terug gelopen om 'm dicht te doen. Ongelooflijk. Als we de Mall "binnen" lopen moet er eerst enorm geplast worden door iedereen en net als gisteren is het daarna tijd om eerst wat te eten. Na even de plattegrond bestudeerd te hebben, vinden we een Max & Erma's. We bestellen alle 4 hetzelfde, de Aunt Patty (Max's size) en dat vindt de serveerster erg grappig. Het hoeft geen betoog dat de Aunt Patty ook hier uitstekend smaakt. Onder het eten volgen we de wedstrijd tussen de Baltimore Ravens en de Houston Texans. Het is 1 van de halve finales in de AFC en het is een wedstrijd waarin vooral goed verdedigd wordt. Natuurlijk kijken we niet de hele wedstrijd, maar uiteindelijk wint Baltimore met 20 - 13. Na het eten gaan we toch maar eens shoppen bij Hollister, Abercrombie & Fitch en H&M. Het is overal enorm druk en warm. We zien er dan ook uit alsof we een poolexpeditie gaan ondernemen en bij Abercrombie & Fitch voel ik gewoon letterlijk het zweet over mijn rug lopen. Het is trouwens ook hier dat ik weer eens geconfronteerd word met het feit dat na Amerika het roer echt dringend om moet. Ik slaak een zucht van verlichting als we buiten komen, want ik was bijna van mijn stokje gegaan, zo warm was het binnen. Buiten lopen we nog een rondje en belanden we in een Apple Store. En dat is maar goed ook, want hier komen we erachter dat de wedstrijd van de Cavs, die we willen bezoeken, niet op woensdag is maar op dinsdag! Tjonge, stel je toch eens voor dat we dat niet gezien hadden. Hadden we 'm mooi gemist. Daar zou ik toch wel ziek van geweest zijn. De enige thuiswedstrijd die ze spelen tijdens ons verblijf en 'm dan missen. Er bestaat natuurlijk altijd nog de mogelijkheid dat we 'm alsnog missen, indien er ineens bergen met issues zijn. Maar dat zien we dinsdag wel. Inmiddels is het tijd om terug naar Strongsville te gaan, want het is best nog wel een eindje karren. Eigenlijk willen we nog even een Starbucksje meenemen om de traditie in stand te houden, maar die vinden we zo snel niet. Gelukkig komen we langs de snelweg al redelijk snel een afslag tegen met een Starbucks op het bord. Het grappige aan deze Starbucks is, dat het een Starbucks met een Nederlands tintje is. Aan de wand hangen namelijk allemaal foto's waaronder foto's van Amsterdam en Kinderdijk. Toch leuk. Tegen beter weten in probeer ik hier weer het onmogelijke, namelijk tegelijkertijd met mijn Starbucks pas af te rekenen en 'm op te laden. Bijna een mission impossible. Na veel gedoe lukt het dan eindelijk toch en als er dan ook nog een probleem met de koffiemachine is waardoor we iets langer moeten wachten dan normaal, krijgen we 4 vouchers waarmee we de volgende keer een gratis koffie krijgen. Toch netjes, want zolang stonden we nou ook weer niet te wachten. We vervolgen onze weg richting hotel en het gesprek gaat weer over het geloof en de kerk. Pieter voelt zich als een vis in het water. Hij is de hele dag wat stil geweest, maar nu is hij volledig in zijn element en zo gaat de tijd snel voorbij. Voor we het weten zijn we bij de afslag naar het hotel en om 19:45 uur zijn we weer "thuis". Het autootje is ons weer prima van dienst geweest. Uiteraard moet er wel nog even gegeten worden. De keuze valt op Houlihan's en de 3 heren gaan voor de salade. Nou, ik niet. Ik heb met Toon afgesproken dat ik een full slab spareribs zal bestellen en dat hij dan ook een deel voor zijn rekening neemt. Zo gezegd, zo gedaan en ook hij is er erg enthousiast over. Ook Pieter probeert nog een stukje en ik vermoed zomaar dat dit niet ons laatste bezoek aan Houlihan's is. Overigens is dat niet te danken aan die chagerijnige muts die ons naar onze tafel brengt. Wat eens suf kind is dat, zeg. De serveerster die ons helpt is daarentegen wel heel aardig. Ze heeft ons al eens eerder geholpen en biedt zelfs haar excuses aan als we een opmerking maken over de chagerijnige muts. En zo eindigt zondag 15 januari 2012. Toch wel weer een gedenkwaardige dag.

Cleveland

Weekend! De eerste vrije dag sinds 1 januari. Uiteraard word ik om 05:48 uur wakker, maar gelukkig slaap ik weer in. Om half acht ben ik in de gym voor het dagelijkse eindje sjokken. Ik heb niet echt het idee dat er veel vooruitgang in zit, maar ik ga het toch proberen vol te houden. We hebben afgesproken om 09:00 uur te gaan ontbijten en ook Dave schuift aan. Ik ben de Granola's even helemaal beu en bestel een "custom made" omelet. Volgende week kijken we wel weer verder. Na het ontbijt gaan we nog even naar de kamer en dan om 10:00 uur richting Cleveland. Om 10:00 uur zijn Jurgen, Toon en ik beneden, maar Pieter nog niet. Hij zou nog even inloggen om te kijken of de interfaces goed gedraaid hadden en blijkbaar was dat niet het geval, want hij laat lang op zich wachten. Maar eindelijk komt hij dan toch naar beneden en kunnen we vertrekken. Buiten sneeuwt het licht, maar het is niet zo slecht als gisteren. Ook de wegen zijn een stuk beter en een stuk rustiger, dus op ons gemak tuffen we richting Cleveland. Ik heb net snel even nagekeken hoe we downtown moeten komen en het lukt zowaar in één keer. We parkeren in een parkeergarage tegenover de Quicken Loans Arena, de thuishaven van de Cleveland Cavaliers. Weten we ook weer hoe we daar moeten komen, want met een beetje geluk gaan we a.s. woensdag naar de enige thuiswedstrijd van de Cavs gedurende ons verblijf alhier. Als we de auto geparkeerd hebben en op weg gaan naar ... tja waarheen eigenlijk? ... maak ik een gigantische uitglijder en klap keihard op straat. Ik was uitgegleden op een stuk ijs en wat ik ook probeerde, ik kon nergens grip vinden en viel op languit op straat. De hilariteit is enorm en ik kom ook niet meer bij van het lachen. Ik heb gelukkig verder geen schade opgelopen (alleen mijn heup is nog een beetje gevoelig), dus we kunnen weer verder. Even later komen we uit bij Tower City Center, een bekende wolkenkrabber in Cleveland met kantoren en winkels. Na er even rondgelopen te hebben, op zoek naar een Starbucks die er niet is, belanden we bij Caribou Coffee voor onze eerste goeie bak koffie van de dag. Hierna slenteren we nog een tijdje door Cleveland, maar echt heel veel is hier in het weekend niet te beleven. We trekken wel de aandacht van de locals met onze mutsen, maar wij lachen het laatst, want de mutsen en sokken zijn lekker warm en de schoenen lopen prima. Na een tijdje besluiten we maar richting een Mall te vertrekken, maar we gaan eerst nog wat drinken in Flannery's Pub, zodat iedereen nog even een sanitaire stop kan maken. Van buiten herken ik het niet, maar als ik binnen komen en het bordje "Don' cry over spilled milk. It could have been beer" zie, herinner ik me ineens dat we hier al een keer geweest zijn. Na de wedstrijd van de Cleveland Indians tijdens mijn eerste verblijf hier, hebben we een aantal barretjes bezocht en dit was er één van. Na even geïnformeerd te hebben bij de serveerster beslissen we om naar Legacy Village te rijden. Zonder Jurgen zou het nog een hele klus zijn geweest om Legacy Village te vinden, maar gelukkig heeft hij een gratis app op zijn IPhone geïnstalleerd met een routeplanner en zo komen we na een leuk ritje door Cleveland en omstreken op de gewenste plaats van bestemming. Mooi hè, die nieuwe technieken. Als we de auto geparkeerd hebben en naar binnen gaan, blijkt het geen Mall te zijn zoals Westfield Southpark, maar meer een bijeenklontering van winkels, oftewel een outdoor Mall. We hebben best wel lang door Cleveland gelopen en het ritje richting de Mall had ook wel lang geduurd, dus we gaan eerst maar even wat eten. Er zijn hier verder geen zaken van de bekende ketens, dus de keuze valt op Bar Louie. De burger smaakt heerlijk en de andere laten het zich ook goed smaken. Als voorbereiding op morgen vragen we aan de serveerster hoe Detroit is en ze raadt het ons af. Precies zoals ik al gedacht had. Daar moeten we dus nog maar even goed over nadenken. Als we uitgegeten zijn, gaan we een rondje Legacy Village doen. Op een gegeven moment belanden we bij Dick's Sporting Goods en tegen beter weten in loop ik toch meteen maar naar de afdeling met de skihelmen. En wat denk je? Ik zie 'm eerst nog over het hoofd, maar ineens zie ik 'm toch liggen. Een Giro-helm in de maat XL. Het is weliswaar niet het model dat ik eigenlijk wilde, maar ik ben allang blij dat ik eindelijk een XL heb gevonden die ik pas. Eindelijk. Ik ben in mijn nopjes en weet bij de kassa nog 10% van de prijs af te peuteren omdat de doos er niet heel jofel uitziet en er een paar krasjes op de helm zitten. Je bent Nederlander of je bent het niet. Ik ben er heel blij mee. Flachau, here I come! Oh ja, ik moet nog 1 dingetje vertellen dat in Dick's Sporting Goods gebeurde. Ik zal het cryptisch houden, maar het had te maken met Toon en mijzelf, een bepaalde lucht en Pieter, die snel weggelopen was. Trek zelf je conclusies maar. We lopen nog even door de zaak en Jurgen koopt nog handschoenen en daarna vervolgen we onze tocht door de Village. Helaas is er verder niet veel te zien, dus gaan we maar terug naar de auto om de terugtocht naar het hotel te aanvaarden. We hebben vanavond een afspraak voor een etentje bij Shinto. Maar voordat we daadwerkelijk weggaan halen we natuurlijk eerst nog een koffie bij Starbucks. En daarna gaan we toch echt weg. Bij het hotel aangekomen spreken we af om om 18:15 uur naar Shinto af te reizen. Tijd genoeg om nog even een douche te nemen. Als we in het restaurant aankomen is een groot aantal collega's al aanwezig. We drinken nog even wat aan de bar en gaan daarna aan tafel ... eh ... aan de plaat zitten. Het is een beetje krap, maar het gaat nog net. Aan onze kant van de plaat bestellen we een soort van sampler van voorgerechten. Vooral de sushi is een voltreffer. Heerlijk. Vlak voordat we met het hoofdgerecht beginnen, komt Abhishek ook binnen. Leuk dat hij er ook bij is en welverdiend vooral. Hij is echt een harde werker. En het is bijna niet te geloven, maar ik ben hier dus voor de 3e keer en ik heb voor de 3e keer dezelfde chef! Hoe groot is die kans? De meesten nemen de Triple Combo, de meesten kiezen voor een upgrade van hun steak, maar alleen Toon en ik kiezen voor de upgrade van de steak naar Chateaubriand. En we moeten onze chef Daniel een enorm compliment maken, want de Chateaubriand is, in tegendeel tot de kip en in iets mindere mate de garnalen, fantastisch klaargemaakt. Ongelooflijk. Ik ben er helemaal sprakeloos van. Wat een geweldig stuk vlees is dit. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zulk mals vlees gegeten heb. Toon en ik zitten echt te genieten. Overigens zijn de grapjes die de chef nu "uithaalt" precies dezelfde als de vorige keer. Ik weiger wederom, als enige dit keer, het gespuit met saké en vang dit keer al tijdens de 2e keer mijn stukje garnaal. Ik ga vooruit. Als we klaar zijn, gaan we nog een afzakkertje halen bij Louise en Gary. Daar ga ik dusdanig strategisch zitten dat ik mooi de wedstrijd van de Broncos tegen de Patriots kan bekijken. En de Broncos worden afgemaakt. Echt vernietigd. Erg jammer, want ik ben voor de Broncos. Ik had gehoopt dat Tebow Time nog even zou voortduren, maar het mag niet zo wezen. Tom Brady is gewoon te goed en de verdediging van de Broncos is gewoon heel, heel, heel erg slecht. Ik zie het einde van de wedstrijd, die uiteindelijk in 45 - 10 voor de Patriots eindigt, in het hotel, want om een uur of 11 vind ik het mooi geweest en gaan we terug naar het hotel. Morgen wacht om 07:30 uur de gym weer op me en om 09:00 uur het ontbijt. We hebben het nog even aan Abhishek gevraagd, maar ook hij raadt Detroit af en stelt Columbus voor. Iedereen is akkoord, dus morgen gaan we naar Columbus. Maar eerst lekker slapen ...

Sneeuw - het vervolg -

Het is me vanmorgen dus niet gelukt om de dag van gisteren af te ronden, dus doe ik dat nu maar. Voordat we gingen shoppen in de Mall, had Jurgen on-line een tafel gereserveerd bij Don's Pomeroy. Dit restaurant was ons getipt door Kevin, de ober uit het hotel. Het pand zag er van de buitenkant geweldig uit en er was zelfs valet-parking, maar dat vind ik zo'n onzin. Ik parkeerde de auto dus zelf en toen we binnenkwamen bleek het een wat oubollig uitziend restaurant te zijn met allemaal oude mensen. Hmmm. Maar goed, we hadden gereserveerd en gingen dus maar zitten. En we hebben er geen seconde spijt van gehad. We bestelden alle 4 een uiensoep als voorgerecht en die smaakte heerlijk. En ook de hoofdgerechten waren voortreffelijk. Alleen Jurgen was niet helemaal tevreden over zijn steak. Mijn steak daarentegen was onwaarschijnlijk mals. Mijn mes viel er gewoon doorheen. De rest was matig (de sperciebonen waren rauw en ik hou niet van aardappelpuree), maar de steak maakte alles meer dan goed. Een aantal van ons namen nog een nagerecht, maar ik had voldoende gegeten en hield het bij een cappuccino. Overigens kwam ik er later, toen ik naar het toilet ging, achter wat de ober (waarschijnlijk) bedoeld had. Beneden was er namelijk een bistro en daar was het een stuk drukker. Misschien een idee voor de volgende keer. En zo zat de eerste week er op. Een onverwacht rustige week. Komende weekend hoeven we gelukkig niet te werken, dus kunnen we heerlijk ontspannen. En dat hebben we ook gedaan. Maar daarover later meer.

Sneeuw

Vrijdag de 13e. Gelukkig lijd ik niet aan paraskevidekatriafobie. De verwachtingen zijn uitgekomen. Gisteravond is het gaan sneeuwen en vandaag sneeuwt het waarschijnlijk de hele dag door. Ik ben vandaag weer op tijd bij de gym. Ik ben zelfs zo op tijd, dat hij nog op slot zit. Theo is vandaag nergens te bekennen. Ik wel. En ik loop een lekker stukje op de loopband. Het zijn nog steeds geen wereldafstanden die ik afleg, maar ik beweeg in ieder geval. En bovendien neem ik telkens de trap van en naar de 6e verdieping. Als ik beneden kom voor het ontbijt is onze tafel nog beschikbaar. Om de een of andere reden is het buffet vandaag gesloten. Mij maakt het niet uit, want ik neem maar weer eens een Granola Yoghurt Parfait. Lekker maar tegelijkertijd realiseer ik me dat ik er wel even klaar mee ben. Morgen weer een omeletje. Overigens is de service vandaag weer bedroevend. De serveerster maakt er echt een potje van en iedereen begint daar redelijk ontstemd over te raken. Vandaag rijdt Dave met ons mee naar kantoor en dat wordt een heel lang ritje vanwege de sneeuw. De auto zegt dat het vandaag 18 graden Fahrenheit is en dat is omgerekend -7,7 graden Celsius. De reden zijn erg slipperig, dus het vordert allemaal maar moeizaam. Om een stuk af te snijden nemen we de afslag naar Walmart en rijden we langs Walmart en Home Depot naar Sprague Road. Dat scheelt weer een stuk filerijden. Steve zit vandaag in het andere gebouw, dus we hebben de kamer aan ons zelf. Vandaag staat er een artikel over de Range Rover Evoque in de USA Today. Marcello heeft er een gekocht, dus ik gebruik een app op mijn telefoon om een foto te maken van het artikel, de foto te kopieren naar een PDF-document en deze aan hem te mailen. Hij is er blij mee. Net als de vorige dagen is het ook vandaag weer erg rustig. Vanwege de sneeuw lunchen we vandaag bij Buffalo Wild Wings, want dat is lekker dicht bij kantoor. Tja, en wat neem ik als ik bij Buffalo Wild Wings eet? Inderdaad, de Fish Taco's en ze smaken nog beter dan de vorige keer. Als we teruggaan naar kantoor valt het op dat het niet alleen sneeuwt, maar dat er ook een gure wind staat. Het programma voor het weekend is nog steeds niet gewijzigd, dus dat betekent op zaterdag naar Cleveland. Helaas zijn mijn schoenen niet geschikt om door de sneeuw te lopen. Eigenlijk heeft alleen Jurgen op sneeuw gerekend en schoenen meegenomen waarmee hij door de sneeuw kan lopen. De rest besluit om vanavond maar even voor schoenen te gaan shoppen. En voor een muts, want de wind is echt heel erg koud. Vanwege het shoppen besluiten we om de film maar weer uit te stellen. Volgende week is er weer een week. Voordat we naar de Mall rijden, rijden we langs Walmart. Toon wil nog even wat inkopen doen en de rest eigenlijk niet. Maar we gaan toch maar even. Eerst gaan we langs de Walmart, waar Toon nog wat inkopen wil doen. We gaan ook even bij de schoenen kijken en vinden zowaar schoenen die we mooi morgen kunnen dragen als we door de sneeuw moeten ploegen. Ellen had wel mooie gezien bij Dick's Sporting Goods, maar deze zijn een stuk goedkoper. Ik draag ze maar een paar keer per jaar, dus ik vind ze eigenlijk wel prima. Ze kosten uiteindelijk USD 35,42, wat neerkomt op ongeveer EUR 28. Toon, Pieter en ik komen alle 3 een paar. Zo, nu kunnen we in ieder geval lopen. Nu nog een muts tegen de kou. En die vinden we bij Abercrombie & Fitch in de Mall. Ik koop een muts die me niet staat, maar die wel afgeprijsd en dus lekker goedkoop is: USD 19, omgerekend EUR 15. Weer een koopje! Bij Dick's Sporting Goods koop ik nog lekker warme sokken, dus nu ben ik er helemaal klaar voor. Ik ben nu ook even klaar met dit stukje, want ik kan mijn ogen bijna niet openhouden. Morgenochtend ontbijten we pas om 09:00 uur, dus voor die tijd maak ik het wel af. Tot morgen.

The Buddha

Maar daarover later meer. Vandaag ben ik dus een volle week in de US en mijn jetlag problemen behoren tot het verleden. De ervaring heeft inderdaad geleerd dat ik er een week over doe. Ik word dus wakker van de wekker en heb moeite om op te staan. Maar ik heb nou eenmaal besloten om elke dag naar de gym te gaan, dus kleed ik me om en sleep ik me erheen. Uiteraard is onze Theo al aanwezig en staat vrolijk een paar kilocalorieën weg te stappen op "zijn" crosstrainer. Ik ga lopen op "mijn" loopband, maar het gaat niet van harte, dus ik hou het eerder dan "normaal" voor gezien. Als ik gedoucht heb en beneden kom voor het ontbijt ben ik de eerste. Vandaag zitten we aan een andere tafel, want enkele onverlaten hebben "onze" tafel ingenomen. Jurgen is wederom als 2e beneden en langzaam vult de tafel zich. Toon is te laat en zit aan een andere tafel. Mijn ontbijt bestaat uit een kom vers fruit en 2 bakjes yoghurt. Tijd voor iets gezonds. En het smaakt ook nog. Als ik na het ontbijt weer op mijn kamer kom, besluit ik de boel maar eens een beetje op te ruimen. Overal liggen USA Today's, die elke morgen weer voor de deur ligt en ik heb nog een lege doos van het wasgoed. Ik leg alles maar buiten op de gang en 's avonds is het inderdaad weg. We rijden onze gebruikelijke route naar kantoor, via de Starbucks en de 20 mph zone bij de plaatselijke school. Ondanks dat het nog steeds niet druk is, verveel ik me geen seconde want ik heb een paar lastige TPT-issues, die me de hele dag bezighouden. Gelukkig heb ik alles aan het einde van de dag opgelost, zodat ik met een goed gevoel weg kan gaan. Maar eerst gaan we tussen de middag bij Chipotle eten. Lekker en niet zo zwaar. Na lunch gaan we 1 deur verder naar Caribou Coffee voor een lekker bakkie. En daarna ga ik weer verder met de TPT-issues. Vanavond gaan we naar de film (Sherlock Holmes 2) en dus gaan we op tijd weg. Ook wel eens lekker. Voor het avondeten maken we een tussenstop bij The Brew Kettle. Dat denken we tenminste. Nou ja, het stoppen lukt nog wel, het parkeren lukt een stuk minder. Het hele parkeerplaatsje staat vol. We rijden een rondje en hebben mazzel. Er gaat net een auto weg. We parkeren de auto en lopen naar binnen. Ook daar blijkt het druk te zijn. We moeten 20, 25 minuten wachten. Als dat maar goed gaat met de film. Als we aan tafel gaan besluiten Jurgen en ik beiden voor The Buddha te gaan met alles erop en eraan. Pieter neemt de Brew Kettle burger en Toon gaat voor de steak. Die ziet er ook goed uit, maar ik ben ook zeer tevreden met mijn "burgertje". Na het eten belanden we ineens in allerlei diepzinnige gesprekken. Al met al een geslaagd etentje, maar het filmpje kijken verschuiven we maar naar morgen, want anders zou het wel heel erg laat worden. In het hotel gaan we, m.u.v. Jurgen, nog even een drankje in de bar halen. Het is er erg rustig, want een stel van de collega's gaat nu nog bij Houlihan's eten. En 1 andere collega maakt zich onsterfelijk door een fles wijn, die hij een uur tevoren nog van een andere collega gehad had, bij de receptie stuk te laten vallen! Tja, handigheid is niet te koop. Van de ober krijgen we trouwens nog een goeie tip voor een restaurant: Don's Pomeroy. Dus die gaan we morgenavond maar eens proberen. Ik ben trouwens benieuwd hoe het er morgen buiten uitziet. De voorspellingen zijn dat het gaat sneeuwen en dat het blijft sneeuwen. Ik hoop maar dat we zaterdag gewoon naar Cleveland kunnen. Aan de andere kant heb ik met laten vertellen dat ze de wegen goed sneeuwvrij houden. We zullen het wel zien. Maar voor nu maak ik snel een einde aan dit verslagje, want mijn ogen beginnen langzaam dicht te vallen. Tijd voor een verkwikkende slaap.

Shopping time!

Ik wordt wakker en als ik op de wekker kijk is het ... 05:30 uur! Precies op de geplande tijd wakker. Zonder wekker. Zonder kachel, want die heb ik uitgezet. En dat is wel te merken, want het is behoorlijk koud in de kamer. Ondanks dat ik mooi op tijd wakker ben, heb ik toch wel moeite om op te staan. Ik ben dan ook iets later in de gym, waar Theo al "vrolijk" staat te stampen op de crosstrainer. Omdat ik wat later ben, loop ik ook wat korter dan gisteren, maar dat haal ik morgen wel in. Als ik gedoucht heb en beneden kom voor het ontbijt ben ik de eerste. Jurgen komt vlak daarna en langzaam komen de anderen ook beneden. Het ontbijt verloopt erg chaotisch. Bestellingen worden maar half uitgeleverd of helemaal niet. Mijn Yoghurt Parfait komt gelukkig op tijd en smaakt weer uitstekend. Als we wegrijden van het hotel duurt het even voordat we de weg op kunnen. Als we de fly-over over rijden blijkt het heel erg druk te zijn op de snelweg richting kantoor, want er staat een hele dikke file. Dat zien we niet vaak. Gelukkig rijden wij altijd binnendoor. Het blijkt niet alleen op de snelweg heel druk te zijn, ook bij Starbucks is het heel erg druk. Helaas is het op het werk nog steeds niet heel erg druk. Niet dat ik me verveel, maar er komen heel weinig issues bij. Ze schijnen er wel te zijn, maar er is geen tijd en gelegenheid om ze door te geven. En dus is het nog steeds erg rustig voor een go-live. Voordat we naar de lunch gaan, krijg ik een Whatsapp van Ellen dat haar vader weer in het ziekenhuis ligt met hartproblemen. Dat is wel weer even schrikken. Gelukkig hoor ik later van haar dat hij inmiddels weer thuis is en dat het er waarschijnlijk aan lag dat hij vergeten was zijn medicijnen in te nemen. En dat is dan weer wel zorgwekkend. De lunch nuttigen we vandaag bij Penn Station en de Philadelphia Cheesesteak smaakt weer voortreffelijk. Caribou Coffee slaan we vandaag een keer over, want iedereen zit overvol van de lunch. De middag verloopt rustig en rond een uur of 5 zijn we het allemaal wel zat en vertrekken we richting de Mall. Voordat we weggaan halen de jongens nog een leuk geintje uit door mijn autosleutels uit mijn zak te halen. Lachen, man. Vandaag is het dan eindelijk tijd om te shoppen En geshopt wordt er! De mannen gaan helemaal los bij Abercrombie & Fitch. Vooral Toon & Jurgen laten zich gelden. Ik hou me rustig, want ik ben niet gewend voor mezelf te shoppen. Ik koop hier en daar wel wat voor mijn meisjes, maar daar blijft het ook bij. Na het shoppen lopen we nog even bij de bioscoop langs en besluiten morgen naar Sherlock Holmes 2 te gaan. Leuk. Het is weer eens wat anders. Het wordt namelijk steeds moeilijker om iets te verzinnen om te gaan doen. We eten wat in de Mall. Toon haalt een salade en een proteïneshake bij Chop-It Salad Co, Pieter en Jurgen halen wat bij Sarku Japan en ik haal wat bij Ruby Thai Kitchen, waar ik 10% korting krijg omdat ik daar een vaste klant ben. Als toetje halen we koffie bij Starbucks en gaan daarna weer terug naar het hotel. We sluiten de dag af met een drankje in de bar, maar ik blijf niet al te lang want ik ben moe en wil bovendien de wedstrijd van de Clippers tegen de Heat zien. Het is vandaag NBA Wednesday op ESPN met de Celtics tegen de Mavericks (gewonnen door Dallas) en de Clippers tegen de Heat dus. Inmiddels is het al bijna 12 uur en is de 1e helft net afgelopen. Miami staat met 48 - 43 voor, maar ik ga het dus niet redden om de wedstrijd uit te kijken. Er is nu een Half Time show aan de gang en ra, ra, ra, wie is een van de analisten? Magic! Maar ik ga er nu mee stoppen. Welterusten!

Wasdag

Ik begin steeds beter te slapen en word om een uur of half 6 op eigen kracht wakker. Dat is maar goed ook, want later blijkt dat de stekker van mijn oplader niet goed in het stopcontact zat, waardoor de batterij van mijn telefoon niet oplaadde en dus leeg was gelopen. En geen telefoon betekent geen wekker. Waarschijnlijk is de warme kamer ook een reden dat ik wakker ben geworden. Ik ben gisteravond vergeten de thermostaat uit te zetten, waardoor het bloedheet is in de kamer. Ik sta mezelf toe om langzaam wakker te worden en ben even over zessen in de gym. Tot mijn grote verrassing is Theo daar al aanwezig. Dat had ik niet verwacht. Ik loop even een stukje op de loopband en ga daarna naar de receptie om bekers te halen voor de watermachine. Inmiddels is Theo ook klaar en we lopen samen via de trap naar de 6e. Nadat ik gedoucht heb, verzamel ik mijn wasgoed en stop het in de zak met het lijstje erbij. Ik heb al geïnformeerd hoe het hier in zijn werk gaat en het gaat precies als in het Marriott. Als ik het wasgoed voor 08:00 uur bij de receptie aflever, ligt het eind van de middag weer keurig schoon in mijn kamer. Goed geregeld dus. Als ik in het restaurant kom, zit Jurgen al aan tafel. Hij was vroeg in slaap gevallen en had goed geslapen. In tegenstelling tot Toon dus. Die heeft nog megalast van de jetlag en zit met kleine oogjes aan tafel te brommen dat hij 6 minuten langer geslapen heeft. Ik neem als ontbijt weer eens iets van eieren, maar dat valt dit keer een beetje tegen. Morgen maar weer een Yoghurt Parfait. We nemen onze gebruikelijke route via de Starbucks naar kantoor en zijn mooi op tijd. Het is vandaag de 9e dag op rij dat Pieter en ik werken. And we love it! Qua werk wordt het geen superdrukke dag. We zijn het erover eens dat het een bijzonder matte go-live is. We hopen dat het de komende dagen wel wat drukker wordt, want er schijnen wel veel problemen te zijn. Nou ja, we zien wel wat onze kant opkomt. Het zal mooi zijn als het een beetje gedoseerd komt, maar het zal wel in één grote klap op ons bordje belanden. Over bordjes gesproken ... de lunch brengen we door bij het tot nu toe beste "lunchrestaurant" dat we hier bezocht hebben: Max and Erma's. Jurgen, Toon en ik nemen alle drie hetzelfde: de Aunt Patty. Een inkoppertje. Pieter wijkt daar natuurlijk weer vanaf en heeft vanaf de eerste hap spijt. Maar ja, eigen schuld, dikke bult. Zoals gebruikelijk rijden we na de lunch via Caribou Coffee terug naar kantoor. Ik vind dit zo'n geweldig ritme en het weer werkt ook prima mee. Wat heb ik toch een mooi leven. 's Middags bespreken we nog even wat we het weekend gaan doen. Zaterdagavond hebben we een projectetentje bij Shinto's met daarna een borrel bij Louise. Ergens een lang weekend doorbrengen zit er dus niet in. Bovendien weten we niet of we het weekend moeten werken. De voorlopige planning is om 's zaterdags naar Cleveland te gaan en dan 's zondags naar Detroit. Klinkt goed wat mij betreft. Ik ben alleen in Cleveland geweest toen we naar het honkbal en het American football gingen. En in Detroit ben ik nog nooit geweest. Vanwege een probleem in Huron waar Jurgen aan werkt, gaan we pas rond half 8 weg. Toon is al eerder naar het hotel gegaan, want die had het helemaal gehad. Als we in het hotel aankomen vinden we hem in de gym waar hij aan wat gewichten loopt te trekken. Na een drankje genuttigd te hebben in de bar met een aantal andere collega's rijden we naar Houlihan's om wat te gaan eten. We zouden vandaag eigenlijk eerst gaan shoppen in de Mall en daarna bij Houlihan's gaan eten. Het shoppen ging niet door vanwege het werk, maar Houlihan's willen we niet missen. Gelukkig is het op dinsdagavond een stuk rustiger dan op zaterdagavond. En gelukkig is het eten op dinsdagavond net zo lekker als op zaterdagavond. Ik neem weer de ribs, maar nu een halve portie en natuurlijk de garnalen. Voor deze keer is dat meer dan genoeg. Iedereen is uitermate tevreden over het eten en we zijn het erover eens dat dit het beste restaurant is waar we hier in Strongsville gegeten hebben. Terug in het hotel gaan we allemaal naar de kamer, want morgen is het weer vroeg dag. Dus snel tandjes poetsen voordat ik weer in slaap val.

Let the games begin ...

Vandaag is de grote dag. De US is live! Mijn dag begint om 06:00 uur als ik probeer op te staan. Even twijfel ik, maar ik besluit toch maar naar de gym te gaan. Ik loop even wat op de loopband en ga daarna weer met de trap naar boven in de hoop een warme douche te nemen. En het zit vandaag mee. Er komt warm water uit de douche! Ik ben vandaag de eerste die beneden is en kies een wat grotere tafel uit. Langzaam druppelt de rest ook het restaurant binnen. Jurgen heeft wel goed geslapen, maar Toon weet nu wat ik bedoel met mijn jetlag problemen. De Yoghurt Parfait is me gisteren uitstekend bevallen en voor vandaag neem ik de aardbeivariant. En weer erg lekker. Bij het afrekenen zet ik gedachteloos een tip op de rekening, totdat Theo er achter komt dat ze zelf al de tip op de rekening gezet hebbben. Waarschijnlijk kwam dat doordat we vandaag met een groep van 6 zijn. Het lijkt een rustig dagje te gaan worden, maar dat valt in de praktijk tegen. Ik heb een paar lastige issues en ben dan ook blij als het tijd is om te lunchen. Vandaag valt de keuze op Buffalo Wild Wings. Gehecht als ik ben aan vaste routines en gewoonten neem ik de Fish Taco's weer. 's Middags ga ik vol goede moed verder met mijn issues, maar helaas lukt het me niet om ze op te lossen voordat we weggaan. Erg vervelend. Jurgen moet nog even blijven voor een transport en dus zijn we pas om 20:00 uur weg. Na ampel overleg stel ik voor om bij Brown Derby Roadhouse te gaan eten. Uiteraard wordt dat met meerderheid van stemmen aangenomen. Het is er niet druk en we kunnen meteen aan tafel. Ook hier neem ik hetzelfde als ik de vorige keer genomen heb: steak and shrimps. En ik word wederom niet teleurgesteld. Als we na het eten terugkomen in het hotel gaan Jurgen en ik meteen naar de kamer en Toon en Pieter nog even zuipen in de bar met de andere collega's. Ik ben van plan om het restant van de American Football wedstrijd tussen LSU en Alabama om het kampioenschap van de Colleges te bekijken. Maar mijn ogen worden zwaar en zwaarder en nog zwaarder en ...

Zondag ... rustdag

Behalve bij ons dan. Na een voor de verandering onrustige nacht, sta ik om 06:30 uur op om naar de gym te gaan. Ik ga proberen om dit elke dag vol te houden. Ik ben benieuwd of dat gaat lukken. De gym zit nog op slot, terwijl het bordje zegt dat-ie al om 05:30 uur open gaat, dus ik moet eerst naar de receptie om 'm open te laten maken. Wat is dit ook een klotehotel. Ik loop even wat op de loopband terwijl ik naar ESPN kijk en ben om 07:00 uur weer op de kamer. Het is niet lang, maar dat haal ik morgen wel weer in. Ik kleed me om om te gaan douchen en zet de douche vast aan om het warme water op gang te brengen. Helaas lukt dat deze morgen niet want wat ik ook probeer, warm water komt er niet uit de douche. Dan maar een koude douche, want douchen zal ik. Beneden bij de receptie speelt de receptioniste een toneelstukje als ik kom klagen dat ik geen warm water had, want in het restaurant zijn Pieter, Rob en Filiep al aanwezig en die hadden stuk voor stuk ook geen warm water. Wat is dit ook een klotehotel. Ach, aan de andere kant hebben we weer wat om over te lachen. Elk nadeel hep wederom z'n voordeel. Pieter had de eerste ochtend een of andere yoghurtparfait als ontbijt en die zag er goed uit. Ik besluit vandaag om die ook maar eens te proberen, want ik ben een beetje klaar met die eieren. En het is een uitstekende keuze. Dit is een blijvertje voor de komende dagen. Filiep is vandaag onze medepassagier en die vindt Starbucks wel een goed idee. Hij is tevens de laatste "vreemde" passagier, want Jurgen en Toon komen vandaag en daarme zit onze auto meer dan vol. Bij kantoor aangekomen belt Pieter met Steve die de deur open komt doen. Het is niet echt druk deze morgen. Het is wachten op de eerste echte TPT-acties. Abhishek gaat vandaag mee lunchen en hij stelt voor om naar Penn Station te gaan. Prima keuze. Ik ga voor de Philadelphia Cheesesteak met de limonade als drankje. Stiekem hoop ik dat dat minder slecht is dan cola. Op tv spelen de Giants tegen de Falcons en ik kies een tafeltje waarbij ik de wedstrijd kan volgen. Niet zo gezellig voor mijn collega's, maar ik raak steeds meer gefascineerd door deze sport. En bovendien zijn playoffs altijd interessant. In welke sport dan ook. Als we wegrijden bij het restaurant let ik even niet op en verliezen we bijna een collega. Rob was namelijk nog bezig met instappen. Gelukkig rijd ik niet met piepende banden weg. Aangezien Penn Station tegenover Max and Erma's ligt, nemen we ook deze keer de route via Caribou Coffee. Het weer is vandaag echt bizar mooi en op zo'n moment is het echt genieten als ik met m'n cappuccino in het zonnetje sta. Helaas gaat het werk gewoon door want hier en daar sijpelt er een issue door. 's Middags komt er een sms'je van Jurgen en Toon dat ze op JFK geland zijn en dat ze vanavond om ongeveer 20:30 uur in Cleveland zullen landen. Ik ga ze samen met Pieter oppikken van het vliegveld. Als alle issues verholpen zijn, gaan we even over zevenen weg. We overleggen even en besluiten dan om bij Olive Garden te gaan eten, ons favoriete Italiaanse restaurant in Strongsville. Als we binnenkomen is het behoorlijk druk met wachtende mensen, maar als we willen kunnen we een tafeltje in de buurt van de bar krijgen. Dat willen we wel, want we hebben trek en moeten bovendien om 20:30 uur op het vliegveld zijn. We hebben een enorm enthousiaste serveerster en het eten smaakt ook nog prima. Als afsluiter nemen we beiden een cappuccino met een Sambuca en op dat moment waan ik me echt weer even in Italie. Nadat we afgerekend hebben rijden we naar het vliegveld en net als we er aankomen krijg ik een telefoontje van Jurgen dat ze bij de band op hun koffer staan te wachten. Excellent timing! We rijden naar het hotel en terwijl ze inchecken zien we een hele club van AkzoNobel in de bar zitten. Nadat iedereen z'n spullen naar de kamer gebracht heeft, gaan we wat drinken in de bar en wordt het zowaar nog heel gezellig. Maar nu is het tijd om te gaan slapen, want morgen is het weer vroeg dag. En morgen gaat het allemaal beginnen.

Weekend

Ik ben weer vroeg wakker en besluit om 06:00 uur op te staan om naar de gym te gaan. Ik moet echt even bewegen, want ik ben weer dicht aan het groeien. Ik ben er om 06:15 uur en breng een half uurtje door op de loopband. Ik doe het rustig aan en besluit dit de komende weken steeds verder op te voeren. We hebben ook besloten om voortaan met de trap te gaan i.p.v. met de lift. Ten eerste stinkt die lift en ten tweede is bewegen goed. Bovendien valt het aantal verdiepingen wel mee. We beginnen al op de 1e (er is geen begane grond) en we hoeven maar naar de 6e. Het ontbijt is op de gebruikelijke tijd van 07:00 uur en voor de 1e keer ben ik voucher vergeten. En omdat het de 1e keer is sta ik mezelf toe om met de stinklift naar de 6e te gaan om 'm op te halen. Iedereen is er weer, want iedereen gaat vandaag werken. Het ontbijt bevat vandaag weer veel eieren. Ik moet echt even minderen want dit gaat niet goed. Vandaag hebben we geen medepassagiers, dus we tuffen op ons gemakje via de Starbucks naar kantoor. Daar aangekomen blijkt dat de deur niet open is en er ook niemand bij de receptie te zitten. Gelukkig zijn er mensen aan het schoonmaken en alhoewel het hun eigenlijk niet toegestaan is, maken ze toch de deur voor ons open. Er valt verder niet veel speciaals over de zaterdag te vertellen. Ik ga weer verder met het oplossen van de issues. Het lukt me eindelijk ook om contact te krijgen met Ellen via Skype. Toch fijn om even contact te hebben met het thuisfront. De lunch wordt een vluggertje bij Subway met Pieter, Rob en Filiep. Na de lunch lopen we nog even door de Walmart, op zoek naar de Glidden produkten van AkzoNobel. Rob en Filiep zijn erg onder de indruk van Walmart, terwijl dit nog maar een kleintje is. Ik probeer nog een issue bij de mixing machine op te lossen, maar dat blijkt een hardwareprobleem te zijn, dus dan houdt het op. Na de lunch buffelen we weer verder en omdat we afspreken dat we ook zondag gaan werken, gaan we al om 18:00 uur naar het hotel. Vandaag rijden Theo en Rob met ons mee. Bij het hotel aangekomen besluiten zij om in het hotel wat te gaan eten. Ik wil eigenlijk wel even weg en Pieter en ik besluiten om naar Houlihan's te gaan. Daar heb ik de vorige keer met Jurgen gegeten en dat is me toen uitstekend bevallen. Bij de Mall aangekomen valt het nog niet mee om een parkeerplek te vinden. Tjeemig, wat is het druk op die parkeerplaats. Het lukt uiteindelijk toch en bij Houlihan's aangekomen blijkt dat het restaurant een afspiegeling is van de parkeerplaats. It is packed! De wachttijd bedraagt 20 tot 25 minuten. Maar aangezien we toch moeten eten, gaan we maar akkoord. Gedachten aan Chicago dringen zich aan ons op. We krijgen een apparaatje dat gaat trillen en flikkeren als we aan de beurt zijn en zoeken een plekje om te wachten. Het vervelende is wel dat we nergens kunnen zitten en dus staand de tijd door moeten zien te komen. Na een half uur zijn we dan eindelijk aan de buurt en krijgen we een mooie tafel. Het eten is wederom voortreffelijk. Ik heb spareribs waarbij het vlees bijna van het bot afvalt en ook nog heerlijke gefrituurde garnalen. Het was het wachten wel waard. Terwijl we in het restaurant stonden te wachten was 1 van de Wildcard American Football wedstrijden op tv. De andere wedstrijd is net begonnen als we het restaurant verlaten en ik ben van plan om het restant op mijn kamer te bekijken en je raadt het al ... ik val in slaap. Ik heb echt geen idee wat ik hiertegen kan doen. Het lijkt wel een ziekte, die klote jetlag. Ik word er echt gek van. Het wordt weer een onrustige nacht, maar uiteindelijk wordt het toch gewoon weer zondag.

Day 2

Het ontbijt is zoals altijd om 07:00 uur. Als ik beneden kom, zijn Sibert en Theo er al. Pieter komt even later ook. Ik kan me even niet meer voor de geest halen wat ik gegeten heb, maar het was weer veel. Tja, this is America baby! Na het ontbijt rijdt Theo mee met ons naar kantoor. Hij heeft er alleen geen rekening mee gehouden dat we eerst nog onze standaard stop bij Starbucks maken. Hij heeft blijkbaar geen behoefte aan een knappe bak koffie en blijft gezellig in de auto zitten. Het blijkt tot op heden ook de laatste keer te zijn dat hij met ons meegereden is van het hotel naar kantoor. Nadat we de koffie gehaald hebben, rijden we op het gemak naar kantoor. Het is een drukke dag op kantoor, dus ik verveel me niet. Desondanks nemen we de tijd om lekker uitgebreid te lunchen. De keuze valt vandaag op Max and Erma's en we nemen beiden de Aunt Patty. Pieter is blij met de keuze en ik ook. Het voordeel van een lunch bij Max and Erma's is dat we gezellig bij onze vrienden van Caribou Coffee langs kunnen voor een lekkere cappuccino. Helaas zijn onze vrienden er niet, maar de cappuccino smaakt er niet minder om. Ik heb nog saldo op mijn debit card, dus dat komt ook goed uit. Dit gaat een route worden die we de komende weken nog wel vaker gaan afleggen. Vanwege de drukke werkzaamheden vliegt de middag voorbij. Om 19:00 is de lijdensweg voor vandaag voorbij en rij ik met Pieter, Rob en Theo terug naar het hotel. Voor vandaag besluiten we wat in het het hotel te eten. Het eten is niet slecht. Ik heb de Filet Mignon en het eerste gedeelte is heerlijk mals, maar het laatste stukje is wat aan de droge kant. Op tv is intussen de wedstrijd tussen de Bulls en de Magic aan de gang en Derrick Rose is weer goed bezig. Hierna komt de wedstrijd tussen Phoenix en Portland op tv en ik besluit na het eten naar mijn kamer te gaan om de wedstrijd te bekijken. Helaas overkomt me hetzelfde wat me regelmatig overkomt als ik in Strongsville ben: zodra mijn hoofd het kussen raakt val ik in slaap. Jammer. Nou ja, ik heb mijn rust nodig, want we moeten het weekend ook weer werken. Gelukkig heb ik een uurtje langer rust, want het ontbijt is "pas" om 08:00 uur.

Day 1

's Morgens blijkt dat ik nog even m'n draai moet zien te vinden in de hotelkamer en met name in de badkamer. Ik twijfel even aan de douche, maar uiteindelijk komt er toch warm water uit. En ik moet ook erg wennen aan de kleine wastafel. Het is wel een beetje behelpen. Maar ondanks alles ben ik toch nog op tijd beneden voor het ontbijt. Buiten de hotelkamer vind ik een USA Today op de grond. Service van het hotel. Als ik naar de lift loop kom ik Theo tegen, die zijn voucher vergeten is. En als ik in het restaurant naar een tafel gebracht word, zie ik Sibert zitten en schuif bij hem aan. Net als Theo die zijn voucher gevonden heeft en net als Pieter die te laat beneden is. Wat een gezellige boel. En het gaat alleen maar gezelliger worden, want Jurgen en Toon komen volgende week. Ik kan er bijna niet op wachten. Het hotel blijkt geen buffet te hebben en een zeer ongeduldige serveerster. Ik bestel maar een omelet en die bevalt wel goed. Er zit broccoli doorheen. Het is wel een beetje veel, dus ik neem me voor om me morgen niet te laten opjutten en rustig het menu te bekijken. Terug op mijn kamer gaat dus de telefoon en blijkt dat de voucher het totaalbedrag van het ontbijt niet dekt en ik spreek af dat ik alsnog mijn credit card zal registreren bij de receptie. Wat een gedoe allemaal. Theo rijdt met ons mee naar kantoor, want die heeft geen auto. Maar eerst rijden we naar de Starbucks, want Caribou ligt te ver uit de route. Hierna rijden we binnendoor naar kantoor, maar ik denk dat ik morgen toch maar via de snelweg naar kantoor rijd, want ik denk dat dat een stuk sneller is. Op kantoor wordt kamer 222A onze kamer gedurende deze periode. Steve zit er al en het voelt meteen alweer vertrouwd. Het voelt bijna als thuiskomen. De dag verloopt verder als een normale dag. We krijgen nog wel even de vervelende mededeling dat 1 van de interfaces waar we hier voor gekomen zijn niet volledig live gaat. Dat is lekker. Verder gebeuren er weinig spannende dingen. We lunchen bij Buffalo Wild Wings. Ik neem de Fish Taco's. Lekker en lekker licht. Ik wil om te drinken een sinaasappelsap bestellen, maar zie daar vanaf op aanraden van de serveerster. En dus wordt het weer een cola. Een regular. Vooraf zijn we even bang dat we weer heel lang moeten wachten voordat we het eten krijgen, maar gelukkig valt het dit keer mee. Niet dat we ons vervelen, hoor, want er hangen zoveel televisies in dit restaurant dat er genoeg te zien valt. Vooraf vraagt de serveerster of we 1 rekening willen of 2. Ik zeg 2 en natuurlijk krijgen we er 1. Ik laat het maar zo en reken af. De middag verloopt rustig en omdat Pieter het druk heeft, gaan we pas om 19:30 uur weg. Voordat we naar het hotel gaan, gaan we nog even bij WalMart langs, want Pieter is zijn scheermes vergeten. Ik maak van de gelegenheid gebruik om wat multivitaminen in te slaan, want die ben ìk vergeten. Als we in het hotel aangekomen zijn, blijkt het ijskoud te zijn op de kamer. Voordat we weggaan zet ik de airco op turbo en hoop er maar het beste van. Het enige voordeel van het hotel is dat het dicht bij de Mall ligt. Daar gaan we dus heen, want ik moet nog even de hoodie die ik de vorige keer gekocht heb terugbrengen bij Abercrombie & Fitch. Hij bleek te klein te zijn en ik had de vorige keer al gevraagd of het een probleem was als ik hem pas in Januari terug zou brengen mocht-ie niet goed zijn. Dat bleek niet het geval en daar maak ik nu dus gebruik van. Het is inmiddels al laat, dus we lopen snel naar Ruby Thai Kitchen om wat te eten en uiteraard worden we herkend. Voordat we terug naar het hotel gaan, haal ik nog even een tall triple Caramel Macchiato bij Starbucks (Pieter neemt niks). Heerlijk. Het extra shot werkt nog beter bij een tall. De maten bij Starbucks heb ik altijd al een beetje verwarrend gevonden. Een tall is een small, een grande is een medium en een venti is een large. Terug in het hotel valt het ons op dat niet alleen de lift stinkt, maar dat eigenlijk het hele hotel wat muffig ruikt. Stinkboel. Op de kamer gekomen, poets ik alvast mijn tanden, leg de spullen voor morgen vast klaar, ga op bed liggen en val in slaap. Het wordt een onrustige nacht, want de jetlag neemt wraak. Ik word een paar keer wakker en geef het om half 4 definitief op. De tv staat nog aan en ik ga mijn weblog maar bijwerken terwijl ik naar de sporthoogtepunten kijk op ESPN. Er is vanavond een NBA doubleheader op tv (Orlando - Chicago en Phoenix - Portland), dus dat wordt een heerlijk avondje. Inmiddels loop het richting 06:30 uur en ga ik me maar eens klaarmaken voor een nieuwe dag.
Day 2 in beautiful Strongsville.

Stinklift

Nadat we alles ingepakt hebben, wandelen we naar gate C16. Daar aangekomen zien we Tim van het autorisatieteam zitten. Hij blijkt ook op de dezelfde vlucht gezeten te hebben als wij. Alleen had hij geen toegang tot de lounge en blijkt dus 5 uur overal en nergens doorgebracht te hebben op het vliegveld. En alsof dat nog niet genoeg is, moet hij niet naar Strongsville maar naar Sandusky. Dat betekent dat hij nog een uurtje met de taxi mag als we geland zijn in Cleveland. De vlucht naar Cleveland is gelukkig een korte vlucht. Ik doezel af en toe even weg, want het begint nu wel laat te worden. Als we over Cleveland vliegen zien we "ons" Marriott hotel liggen en een gevoel van weemoed dringt zich op. Daar ligt het. Ons hotel. En nu moeten we naar het Holiday Inn. Ik slik even een traan weg. Op het vliegveld nemen we afscheid van Tim en rijden met de shuttlebus naar de autoverhuur. Er is dit keer een fullsize auto gereserveerd, omdat volgende week Jurgen en Toon ook komen. De dame bij de autoverhuur merkt op dat AkzoNobel wel heel veel auto's gehuurd heeft. Tja, het is nu eenmaal een go-live en de hele wereld wordt ingevlogen. Ik ben benieuwd wat voor auto we krijgen. Het blijkt een Chevrolet Impala te zijn en het is niet te geloven, maar het is weer een witte. Alleen de allereerste keer dat ik hier een auto huurde wat het geen witte (toen was het een rode), maar voor de rest was het steeds een witte. Met een witte blijf je zitten. De auto is niet echt luxe uitgevoerd en blijkt ook minder groot te zijn dan gedacht. Ik ben benieuwd of iedereen er in past volgende week. Het wordt een vreemde rit, want i.p.v. naar het noorden moeten we nu naar het zuiden rijden. En na nog even de verkeerde afslag naar Royalton Road genomen te hebben (er zijn er 2 en uiteraard kies ik de verkeerde), komen we bij het hotel aan. Het Holiday Inn. Als we binnenkomen doet alles een beetje oud en rommelig aan. We checken in en ik krijg kamer 632. Ook krijgen we een hele stapel vouchers voor het ontbijt. Overigens blijkt dat ze ons nog helemaal niet verwacht hadden. Ze hadden ons morgen pas verwacht, maar gelukkig is het geen probleem. We krijgen ook de optie om onze credit card te laten registreren. Ik ga er vanuit dat alles betaald wordt door AkzoNobel, want dat meen ik te begrijpen van het meisje dat ons incheckt en doe het dus niet. De volgende dag doe ik het alsnog, want het blijkt dat je anders niks op je kamer kunt laten boeken. Concreet houdt dat in dat na het eten de dame ons achterna kwam rennen met de mededeling dat we het eten nog af moesten rekenen en dat ik na het ontbijt op de kamer gebeld werd dat de voucher niet het volledige bedrag dekte en dat de rest dus nog afgerekend moest worden. Lekker handig allemaal. We gaan met de lift naar de 6e verdieping en dat wordt een ervaring die ik niet snel zal vergeten. Wat stinkt die lift! Het is echt ongelooflijk. Wat een meur! Ik ben blij als we eruit mogen op de 6e. De kamer is klein en de badkamer is nog kleiner. De kamer is zelfs zo klein dat ik geen kast heb voor mijn kleren, maar een stang in de hoek met een paar hangers. Ik denk dat ik mijn koffer maar niet ga uitpakken. Ook heb ik een tv, maar weer geen vergrootglas waar ik tv mee kan kijken. En ik heb een magnetron. Kijk, dat is nog eens handig. Een magnetron. En een klein koelkastje. En een koffiezetapparaat. Het bed voelt gelukkig lekker stevig aan en dat is het belangrijkste. Zoals gemeld is de badkamer klein en het bad ziet er ook versleten uit. Kortom, het is geen Marriott. Ondanks dat het inmiddels een uur of 10 is, heb ik met Pieter afgesproken dat we toch nog even wat gaan eten in de bar (het restaurant is al gesloten), want ik heb een behoorlijke trek. Ik bestel een zelfde soort burger als die ik de vorige keer bij Max and Erma's gegeten heb (een Patty Melt burger) en die smaakt prima. Ik heb vantevoren al besloten dat ik deze weken niet teveel cola wil drinken en bestel een glas water en dat is dus de verkeerde beslissing. Ik had ook beter moeten weten, want ik heb dit al een keer eerder meegemaakt. Het water smaakt hier chloorachtig. Ik vrees dat het toch weer cola gaat worden in de komende weken. Diet-coke welteverstaan. We blijven niet te lang zitten, want we vallen bijna om van de slaap. En nadat we achterhaald zijn door de barjuffrouw en Pieter het eten alsnog afgerekend heeft, gaan we met de stinklift weer naar de 6e en val ik in slaap zodra mijn hoofd mijn kussen raakt. Ik ben zo moe dat de jetlag deze nacht geen invloed op me heeft en ik slaap dan ook de hele nacht door. Heerlijk. Helaas gaat om 06:00 uur de wekker ...

Go-Live!

Eindelijk. De Go-live gaat beginnen. En het begon vandaag al meteen goed. Ten eerste ging mijn vlucht om 08:35 uur en dat betekende dus vroeg op en vroeg naar het vliegveld. Gelukkig was het lekker rustig op de weg, dus we waren mooi op tijd op Schiphol. Ellen bracht me, maar voor Lisa was het allemaal wat te vroeg. Op het vliegveld kwam ik ook nog een collega tegen, Remco, die op weg was naar Carrollton, Texas. Het wordt een gezellige boel in de US, want bijna het hele KCC zit er. Na het inchecken van mijn koffer en de gebruikelijke rituelen bij het boarden kwam ik bij mijn stoel aan en zag dat Pieter er al zat. En die zat natuurlijk met zijn tweelingbroer Reinier te bellen. Ondertussen keek ik even de Business Class rond en daar zag ik haar zitten. Het imbeciele achternichtje van Lolo Ferrari. Mijn god, wat een jetsers. Ik werd er een beetje misselijk van. Pieter niet. Die vond het allemaal maar wat interessant. Ondertussen bladerde ik wat door de USA Today en vlak voordat we zouden vertrekken kwam de piloot met een bericht. En het was geen goed bericht. Een storing aan de computer. Ik kreeg prompt een Singapore déja-vu. Ik heb het nog even opgezocht in mijn Singapore weblog en ook toen begon het met een computerstoring. En ook toen bleek het niet de computer te zijn maar de stroomtoevoer naar de computer. En ook nu komt de piloot om de zoveel tijd met nog meer slechte berichten. Gelukkig vertrekken we deze keer ’s morgens, dus in het slechtste geval kan ik in ieder geval naar huis. Op een gegeven moment duurt het blijkbaar allemaal wat te lang en hebben ze de gate waar we staan (E17) nodig en worden we dus naar een “buiten”-gate gesleept, waar het wachten verder gaat. En het wordt steeds later en later. De connecting flight naar Cleveland gaan we in ieder geval niet meer halen, dus dat wordt ook nog even een avontuur. En dan eindelijk klinkt het verlossende woord en dan, 3 uur na de oorspronkelijke vertrektijd, stijgen we dan eindelijk op richting Amerika. Al snel nadat we opgestegen zijn, gaan de luiken weer voor de ramen en gaan veel mensen slapen. Ik vind dat toch wel vreemd. Het is tenslotte pas middag. Gelukkig wordt kort daarna het eten geserveerd, want ik heb al behoorlijke trek gekregen. Het is wederom niet van sterrenkwaliteit, maar dat had ik ook niet verwacht. Vooraf krijgen we iets van zalm, fruit en yoghurt en als hoofdgerecht hebben we beiden gekozen voor de Beef. Iets minder doorbakken dan de vorige keer, maar toch nog flink doorbakken. Er zit wel een lekker omeletje bij en dat valt bij mij uiteraard in zeer goede aarde. Als toetje ijs en dan zit het er weer in. Het ging er allemaal goed in, want ik had vanmorgen geen tijd gehad om te ontbijten. Het filmpakket is niet erg gewijzigd in vergelijking met de vorige keer. Ik kijk deze keer 3 films: Drive, Moneyball en The Debt. Alle 3 erg onderhoudende films. Pieter kijkt The Hangover II en gaat daarna slapen. Het was voor hem vanmorgen wel erg vroeg dag (05:00 uur!). Na een voorspoedige vlucht, die af en toe onderbroken werd door wat turbulentie, wordt iedereen langzaam wakker. Als ontbijt krijgen we een ham kaas sandwich en om 14:14 uur lokale tijd landen we op Detroit Airport. Na de gebruikelijke toestanden bij de douane, staan we eerst nog bij de verkeerde bagageband te wachten en als we dan eindelijk mijn koffer te pakken hebben gekregen (Pieter reist uiteraard met alleen handbagage) en ook succesvol de volgende controle gepasseerd zijn, krijgen we bij de Delta Air Lines servicedesk de volgende onaangename mededeling. Waar ik dacht dat de verbinding tussen Detroit en Cleveland een lijndienst was, blijken er vandaag maar 4 vluchten te zijn. 3 daarvan zijn er al geweest en de laatste is om 19:47 uur! Oftewel 5 uur wachten! Pfffff. Het zit wel mee vandaag. Na mijn koffer afgegeven te hebben en weer een tijd in de rij te hebben gestaan voor de tassencontrole (ik ben het nu wel een beetje zat aan het worden), belanden we in de Delta Lounge waar we de tijd tot het vertrek naar Cleveland door gaan brengen. Pieter gaat nog even werken aan wat PI problemen en ik maak een begin met de weblog. Pieter drinkt Minute Maid en ik drink Jack Daniels. En verder wachten we en wachten we en wachten we. Ik chat nog even met Jurgen over wat problemen op de CDE en met Filiep die een maatje zoekt voor het eten en loop regelmatig heen en weer om het drinken en de nootjes aan te vullen. En langzamerhand begin ik moe te worden. Inmiddels is het bijna 19:00 uur en gaan we maar eens op weg naar de gate. Het is de laatste vlucht naar Cleveland vandaag en die willen we niet missen. Tot morgen!