maandag 17 december 2012
The End
vrijdag 20 januari 2012
De aller-aller-allerlaatste dag
Ik word weer eens vroeg wakker. De allerlaatste dag. Ik heb toch een beetje een raar gevoel. Achteraf zijn die 2,5 week omgevlogen. Het zijn uiteindelijk geweldig leuke weken geworden. We hebben misschien niet zoveel kunnen doen, maar wel enorm veel lol gehad en ook best wel veel gezien en gedaan. Ik sta op om me te douchen en nog wat dingen in mijn koffer te stoppen. Uiteindelijk past het precies. Ik hoop maar dat ze bij de controle van de koffer een beetje voorzichtig doen, want het zit allemaal als een puzzel in mekaar geschoven. Even voor zevenen ga ik naar beneden voor mijn laatste ontbijt. Jurgen en Theo zitten er al en Jurgen heeft zowaar een keer slecht geslapen, al was dat dan door een externe factor. Ik werk het laatste omeletje naar binnen en ga daarna naar boven om de laatste dingen in te pakken. Bij het uitchecken horen we dat ze vandaag in alle kamers van het hotel flatscreens gaan krijgen. Da's lekker. Zitten wij 2,5 week tegen zo'n jaren 70 tv aan te kijken en als beloning daarvoor krijgen we dit te horen. Het is even passen en meten, maar we krijgen alle koffers en passagiers in de auto. Gisteravond heb ik de auto al volgetankt bij het benzinestation naast het hotel, dus we kunnen in 1 streep door naar Starbucks. Onze laatste keer. En daarna vervolgen we onze laatste rit naar kantoor. Het stemt me weemoedig. Op kantoor zit Steve al op ons te wachten. Hij heeft het probleem niet kunnen verhelpen. Ik baal daar enorm van. Maar we kunnen er nu niks meer aan doen, dus ik ga maar gewoon verder met mijn andere werk. Om 11:00 uur taaien we dan toch definitief af en nemen we afscheid van Steve. Onze LE-consultant die ook een SD-consultant is. Het is vandaag een prachtige dag met een blauwe lucht en een zon die schijnt. Het verzacht de pijn. We rijden op ons gemak naar de autoverhuur en nadat we in de shuttlebus gestapt zijn, vertrekt deze al snel richting het vliegveld. Op het vliegveld komen we Nigel weer tegen, die verkeerd gereden was. Hij heeft dezelfde vlucht als wij. Het inchecken verloopt voorspoedig, maar bij de douane zijn er dit keer weer wat probleempjes. Niet bij Jurgen en mij, maar Pieter mag zijn (te grote) tube tandpasta inleveren en Toon moet een aantal keer door de scanner. Maar we mogen allemaal door en omdat we natuurlijk veel te vroeg zijn, gaan we met z'n vijven bij The Pub wat drinken. 3 Regular Coke en 2 Diet Coke. Ik denk dat ik toch maar aandelen Coca Cola ga kopen. Ik skype nog even met Ellen en dan wordt het toch tijd om naar de gate (B05) te gaan. Bij de gate aangekomen blijkt dat het boarden nog niet begonnen is. Vreemd. We zijn namelijk niet echt aan de vroege kant, dus (bijna) iedereen zou al aan boord moeten zijn. En al snel blijkt waarom iedereen nog zit te wachten. Er is weer eens een storing aan het vliegtuig. Dit is duidelijk niet goed voor de gemoedsrust van Toon. We zouden om 13:14 uur vertrekken, maar dat gaat nu al minimaal 14:00 uur worden. De medewerker van Delta geeft aan dat we ook dan nog tijd genoeg hebben om over te stappen en in het uiterste geval zou er nog een KLM-vlucht om 18:00 uur van JFK naar Schiphof vertrekken. We gaan maar weer zitten en wachten af of en wanneer we gaan vertrekken. Door het raam kunnen we zien dat ze met de motor bezig zijn. Het is de motor linksachter. Op een gegeven moment zien we dat ze alles weer dichtmaken. De storing is opgelost. We mogen aan boord en om 14:30 uur vertrekken we dan eindelijk naar JFK. Om 16:20 uur vertrekt ons vliegtuig naar Schiphol. Zullen we het gaan redden? De stoel naast Pieter, die op zijn beurt weer voor Jurgen en Toon zit, is nog vrij en ik vraag aan de purser of het goed is dat ik daar ga zitten en uiteraard is dat geen probleem. Gezellig. Als we op JFK geland zijn en de handbagage verzameld hebben, lopen we snel naar gate B19 waar we de bus moeten nemen naar Terminal 4. De 2 medewerkers overleggen even en besluiten dan dat de bus, die al staat te wachten, maar iets eerder moet vertrekken, zodat wij onze vlucht kunnen halen. Bij Terminal 4 spoeden we ons naar het vliegtuig en terwijl we erheen lopen, ziet Toon zijn (een grijze met een oranje band) en mijn (een gifgroene) koffer al bij het vliegtuig klaarliggen om ingeladen te worden. Dat hebben ze snel gedaan. Ik had me er al min of meer mee verzoend dat we de koffers niet mee zouden krijgen. Dus dat valt alweer mee. In de haast valt het dus niet op dat de koffer van Jurgen er niet bij zit. Aan boord zie ik dat Jurgen en Toon gezellig naast elkaar zitten. Pieter zit op rij 1 naast een hele dikke kerel. En ik zit op stoel 3G naast een kerel dit er af en toe één laat waaien in zijn slaap. Gelukkig duurt de vlucht maar 6 uur en 34 minuten. Het is weer een Delta-vlucht dus het personeel en het eten zijn weer van belabberde kwaliteit, als is het niet zo slecht als op de heenvlucht. Waar ik wel een beetje van baal is dat het filmaanbod maar niet ververst wordt. Uit arren moede kijk ik maar naar I don't know how she does it (matig) en Columbiana (redelijk). Verder luister ik wat naar muziek en dan landen we even over vijven op Schiphol. Ik ben 2 keer weggedommeld, maar heb verder niet geslapen. Toon sliep al na een minuut of 10 en ook Jurgen slaapt altijd en overal. Van Pieter weet ik het eigenlijk niet. Die zat natuurlijk op rij 1 en heb ik verder niet in de gaten kunnen houden. Bij de bagageband blijkt dan dat de koffers van Toon en van mij het wel gered hebben en die van Jurgen dus niet. Pieter heeft alleen handbagage, want die was natuurlijk maar 2,5 week van huis en die hebben we al naar huis gestuurd. Toon en ik moeten Jurgen ook helaas alleen laten, want onze "taxi's" staan buiten op ons te wachten. Uiteindelijk blijkt dat de koffer van Jurgen met de volgende vlucht mee zal komen. Hij moet dus nog even wachten en is uiteindelijk pas om 11:00 uur thuis. Dat is wel balen dus. Buiten staat Ellen al op me te wachten en na een emotionele begroeting rijden we naar huis. Ik word natuurlijk enthousiast begroet door Door. Ik kruip snel mijn bed in en val al snel in slaap. En zo komt er een einde aan mijn Strongsville avontuur. Ik vond het geweldig. Amerika is een prachtig land en de mensen zijn er uiterst vriendelijk. Ik zou er zomaar kunnen wonen!Groeten en dank voor het lezen,
Andre
donderdag 19 januari 2012
De afsluiting
Ik ben gisteravond heel laat gaan slapen en had vooraf al een slecht gevoel over het dagelijkse gymbezoek. En dat voorgevoel komt uit als de wekker om 05:40 gaat. Tussendoor was ik om kwart over 3 al wakker geschrokken, waarschijnlijk omdat ik bang was om me net als gisteren te verslapen. Dit alles resulteert erin dat ik ondanks de wekker lekker blijf liggen en me dus weer verslaap. Gelukkig heb ik vandaag 2 minuten langer dan gisteren. ;-) Maar eens te meer blijkt dat ik best wel snel ben met bepaalde dingen, als ik het maar wil. Ik vlieg dus weer door de douche en ben zowaar als eerste beneden bij het ontbijt. Tot mijn verbazing komt Toon als 2e aan. Helaas betekent dat niet dat hij goed geslapen heeft. Ik had mezelf voor vandaag een omeletje beloofd en ben de enige aan tafel. De rest heeft fruit en/of yoghurt. Stelletje gezondheidsfreaks. Na het Buddha-draaien vraag ik bij de receptie om een voucher voor mijn laatste ontbijt van morgen en gaan we op weg naar kantoor. Het is buiten lekker fris en de dames bij Starbucks zijn blij ons weer te zien. Er is even verwarring bij ons, maar dan blijkt dat Jurgen vandaag een cappuccino besteld heeft. De boef. Als we op kantoor aankomen liggen er weer TPT-issues op me te wachten. Helaas. Abhishek maakt zich grote zorgen en organiseert een conference call, maar uiteindelijk is de waarschijnlijke oorzaak redelijk snel achterhaald. Het is jammer dat er issues zijn, maar het is ook jammer dat ze eigenlijk nu pas naar boven komen. 1 dag voor ons vertrek. Onderling hebben we het er wel over of we willen blijven of niet, maar ik twijfel. Ik twijfel heel erg. Toon en Pieter gaan sowieso naar huis en als ze aan Jurgen zouden vragen of hij een paar dagen langer zou willen blijven, dan zegt-ie ja voordat ze uitgesproken zijn. En in dat geval blijf ik ook, want ik laat 'm niet alleen. Maar als je diep in mijn hart kijkt ... Buiten is het inmiddels weer gaan sneeuwen. Toch is het wel raar dat het de ene dag sneeuwt, dan weer regent en dan weer sneeuwt. Ik heb het gevoel dat ze hier in Ohio ook een hele rare winter beleven. We lunchen vandaag voor de laatste keer en sluiten af in stijl bij ons favoriete "lunchrestaurant" Max and Erma's. Pieter sluit helemaal in stijl af en neemt een Garbage Burger, waarbij op de kaart staat: "Everything but the sink". En dat blijkt ook wel, want hij krijgt 'm niet op. De rest neemt uiteraard de Aunt Patty. You cannot go wrong with Aunt Patty! Aan het einde van de middag komt er nog een vervelend issue vanuit Riverside. Samen met Steve probeer ik het op te lossen, maar dat lukt niet helemaal. Om 19:30 uur zegt Steve dat hij nu weet hoe het moet doen en dat hij het wel gaat regelen. Wij gaan op weg naar ons laatste diner en sluiten af in stijl bij ons favoriete "dinerrestaurant": Houlihan's. Maar eerst gaan we nog trolleys kopen. Na veel wikken en wegen hebben Toon ("ik heb er al één en dus komt-ie toch maar op zolder achter het schot te staan") en ik ("alles past toch in mijn koffer, dus ik heb 'm niet nodig") besloten om er geen een te kopen en dus is Jurgen de enigste die nog in de markt is. En dat is maar goed ook, want 2 van de 3 trolleys blijken al verkocht te zijn. Jurgen staat nog een tijdje de situatie te overdenken en koopt 'm dan toch. En dan gaan we voor de laatste keer naar Houlihan's om nog even van die heerlijke spareribs naar binnen te werken. Het is lekker rustig en we krijgen dezelfde tafel en dezelfde serveerster als de vorige keer. De chagerijnige muts is er vandaag gelukkig niet. Jurgen en Toon gaan weer aan de cocktail, Pieter uiteraard aan de Chardonnay en ik ben de gezelligste van het stel met m'n Pepsi Light. Achter mij zit een moeder met 2 kinderen. Ik heb al "kennisgemaakt" toen ik haar vroeg of ik haar jas ergens anders kon hangen dan over de rugleuning van de bank. Uiteraard was dit geen probleem. Op een gegeven moment komt ze naar ons toe met de vraag of 1 van de kinderen even een goocheltruc mag demonstreren die hij net geleerd had. Nu ik dit opschrijf bedenk ik ineens dat hij die waarschijnlijk in de Mall gekocht had bij het goochelstandje. Natuurlijk willen we graag de truc even zien en ik moet zeggen, hij deed het leuk. Hij had 3 bekers en 3 rooie balletjes waarvan hij er 1 bovenop een beker legde en de andere bekers er bovenop, waarna hij de bekers optilde en het balletje eronder bleek te liggen. Het leukste van alles was dat hij uiteindelijk eindigde met 4 rooie balletjes. Ik voorspel 'm een gouden toekomst als de nieuwe David Copperfield. De spareribs smaken weer hemels. Dat moet ook wel, want voordat we eraan beginnen hebben we er voor gebeden. Jurgen en Pieter gaan wat lafjes voor de half slab, maar Toon en ik gaan natuurlijk voor de full slab. Genieten. Het vlees is zo vreselijk mals, dat het bijna van de ribben af valt. We zullen dit zo vreselijk gaan missen. Omdat het de laatste keer is, nemen we ook een nagerecht. In december, toen Jurgen en ik hier met z'n tweeën hadden gegeten, hadden we een kraslot gehad en daar bleek een gratis nagerecht onder te zitten. En die laten we natuurlijk niet aan onze neus voorbij gaan, Nederlanders als we zijn. Sympathiek als ik ben heb ik 'm aan Pieter gegeven, maar de rest neemt natuurlijk ook een nagerecht en aan de reacties te merken val het goed in de smaak. Met pijn in ons hart rekenen we af en verlaten we voor de laatste keer het restaurant. Bye, bye, Houlihan's. We rijden terug naar het hotel en ik zet de rest bij de ingang af. Ik wil nog even gaan tanken bij het tankstation naast het hotel. Dan heb ik dat maar gehad en hoef ik dat morgen niet meer te doen. We hebben afgsproken om ter afsluiting van de dag voor de laatste keer een afzakkertje te pakken in de bar, waar de rest van de collega's al zit. Morgen de aller-aller-allerlaatste dag.
woensdag 18 januari 2012
Cinemark
Ik weet niet of het door de wedstrijd van gisteren komt, maar ik verslaap me vandaag. Niet zo erg als de vorige keer toen ik hier met Jurgen was, maar desalniettemin verslaap ik me. Hierdoor mis ik mijn dagelijkse bezoekje aan de gym. Maar stiekem vind ik dat niet erg. Ik kijk om 06:44 op mijn wekker en heb geen idee waarom ik mijn wekker niet gehoord heb. Ik spring snel onder de douche en als ik mijn kamer uitloop zie ik Jurgen en Theo nog net aan het einde van de gang richting de lift lopen. Ik ben nog op tijd. Ik neem vandaag een klein ontbijtje en ik ben er niet van onder de indruk. Morgen maar weer een omeletje, want die yoghurt komt me ook mijn neus uit. Theo weet te vertellen dat Nigel (terecht) geklaagd heeft over de service in het restaurant en het valt op dat de vervelende serveerster vandaag niet aanwezig is en dat er een nieuwe serveerster rondloopt. Nu maar hopen dat ze niet gewoon een dag vrij heeft. Bij Starbucks vraagt de dame bij de kassa bij elke bestelling hoe we heten en vandaag heten we allemaal Steve. Lachen. Toch probeert ze stiekem bij elke bestelling de naam toch uniek te maken (Steve from Holland, Steve from Holland also). Bij kantoor aangekomen zien we weer een aantal herten. Ze zien ons ook en nemen de benen ... eh ... de poten. Ik film ze wel nog even, want het blijft toch speciaal om zo dicht bij kantoor herten te zien. Deze morgen ga ik weer verder waar ik gebleven was en zo kom ik de morgen door. Voor de lunch gaan we vandaag naar The Brew Kettle, waar ik er een rommeltje van maak en overal mors. Toch lastig, zo'n Chicken Wrap eten. Maar het smaakt wel weer goed. Vooral de salade van Toon ziet er goed uit en Jurgen krijgt het vandaag niet op. 's Middags ga ik weer verder waar ik gebleven was en zo kom ik de middag door. We bespreken even wat we vanavond zullen gaan doen, want we zijn nog steeds niet naar de film geweest. Er wordt hier een daar nog wat gebromd en nagedacht, maar uiteindelijk besluiten we eerst even nog wat te shoppen in de Mall, dan wat te eten en daarna naar Cinemark te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Om 17:30 uur vertrekken we naar de Mall en gaan we eerst even shoppen waarna we kaartjes halen voor Sherlock Holmes: A Game of Shadows. Hierna gaan we naar onze favoriete Thaï, Ruby Thaï Kitchen. Smullen dus. Als we klaar zijn lopen we nog even langs een tassenzaak die leegverkoop houdt om te kijken of we nog even 3 trolleys voor een leuk prijsje op de kop kunnen tikken. Sommigen van ons kunnen nog wel wat extra kofferruimte gebruiken. Helaas lukt het niet om nog meer van de prijs af te krijgen, dus we gaan onverrichterzake weer weg. Het blijft echter toch knagen, dus wellicht dat we ze morgen toch gaan kopen. Maar dat zien we morgen wel. Nu gaan we (lees: Jurgen en ik) eerst een koffie halen bij Starbucks en daarna naar de film. De zaal zit bijna helemaal vol als we binnenkomen. Naast ons drieën tel ik nog 5 mensen en later komt er nog iemand binnnen. Maar ja, het is dan ook woensdag. Niet echt een dag om naar de film te gaan. Eerst krijgen we een stuk of wat voorvertoningen van een aantal op het oog spectaculaire films (o.a. John Carter) en daarna begint dan eindelijk "onze" film. Het is een onderhoudende film met een aantal grappige momenten. Ik mis een heel klein stukje van de film, maar dat gebeurt me wel vaker. We hadden de film van 19:20 uur, dus we zijn lekker vroeg weer buiten. De winkels zijn dicht en de Mall is helemaal verlaten. Grappig gezicht. Buiten is het koud en zijn de ramen van de auto bevroren. Alleen niet aan de buitenkant, maar aan de binnenkant! We krabben de voorruit schoon met het pasje van het hotel en het lijkt nu net of het in de auto gesneeuwd heeft. Er is niemand in de bar van het hotel, maar we (m.u.v. Pieter) hebben toch al geen zin meer om wat te drinken, dus we maken een eind aan de Woensdag. Nog 2 dagen te gaan.
dinsdag 17 januari 2012
Cleveland Cavaliers
Gisteravond ben ik redelijk bijtijds gaan slapen, met als gevolg dat ik vanmorgen rond 5'en wakker word. Om 06:00 uur sta ik in de gym en ren het rubber uit de loopband. Vandaag vervolg ik mijn reeks van gezonde ontbijtjes met fruit en yoghurt. Ik ben erg goed bezig. Vind ik zelf. Het regent vandaag. Gelukkig brengt Starbucks wat licht in deze treurige dag. Vanmorgen bij het ontbijt heeft Filiep gemeld dat er vandaag een uitdagende call mijn kant op komt, dus ik ben benieuwd. Maar ook zonder die call zijn er vandaag genoeg nieuwe uitdagingen beschikbaar, dus ik kan mijn lol op. We zijn van plan om vanavond naar de thuiswedstrijd van de Cavs tegen de Warriors te gaan en na wat heen en weer gemail met Gena is alles geregeld. We krijgen center court tickets! Het is niet goedkoop, maar dan heb je ook wel wat. Pieter vindt het te duur en gaat niet mee. Ik skype nog even met Ellen over de problemen met de auto en de gezondheid van haar vader en dan is het gelukkig al weer tijd om te eten. Na veel getouwtrek gaan we maar weer eens naar Buffalo Wild Wings. Jurgen volgt vandaag mijn voorbeeld en is ook zeer tevreden over de Fish Taco's. Toon neemt weer een salade en Pieter een Chicken Wrap. Als we terugkomen vind ik een email van Flash Seats in mijn Inbox waarmee ik mijn tickets kan claimen (zoals zij dat noemen). Hiertoe moet ik me eerst registreren en dat lukt zonder problemen. Helaas lukt het me vervolgens niet om mijn credit card op te geven als identificatiemiddel. En dat is nodig, anders kom je er niet in. Na de hulp ingeroepen te hebben van Gena en Trisha, blijkt het allemaal niet te kunnen en zorgt Trisha ervoor dat de kaartjes bij de kassa op ons liggen te wachten. En zo gaat het toch gebeuren. Na al bijna 30 jaar een NBA-fan te zijn, ga ik dan eindelijk voor het eerst live een NBA-wedstrijd zien. Fantastisch. De middag gaat uiteindelijk toch voorbij en om 16:30 vertrekken we richting hotel om Pieter af te zetten en de laptops op onze kamers te zetten. Als we de parkeerplaats afrijden, zien we ineens een drietal eekhoorns. Gaaf. De mensen hier zullen het wel heel gewoon vinden, maar wij vinden het nog steeds heel erg bijzonder. We staan even stil om ze te observeren en 1 loopt zelfs voor onze auto langs naar de andere kant van de weg. Als we bij het hotel geweest zijn, vertrekken we richting Cleveland. Ik heb voor de zekerheid nog even gekeken hoe we moeten rijden en we komen zonder problemen bij de parkeergarage tegenover The Q, zoals ze bij de Cavaliers hun thuishave noemen. Het is dezelfde parkeergarage waar ik afgelopen zaterdag de auto ook geparkeerd heb, alleen is het vandaag $5 duurder. Na even hier en daar gevraagd te hebben, komen we bij de kassa waar de kaartjes op ons liggen te wachten. Zodra we de kaartjes hebben, besluiten we maar meteen naar binnen te gaan en daar wat te eten. We moeten echter nog 10 minuten wachten, want de zaal gaat pas 90 minuten voor aanvang van de wedstrijd open. Als we eenmaal binnen zijn, lopen we eerst even naar de zaal. Even sfeer proeven. Het is een mooie zaal en de spelers staan al in te schieten. Een van de stewards zegt dat we best wel even naar beneden mogen lopen om wat dichter bij het veld to komen. Dat laten we ons natuurijk geen twee keer zeggen. Beneden gekomen wijst een andere steward een vak aan waar we mogen gaan zitten als we een handtekening van een van de spelers willen en een ander vak waar we mogen gaan zitten om foto's te maken. De tijd van handtekeningen heb ik wel gehad en we lopen even naar een andere plek waar we goed uitzicht hebben op de vloer. Ik herken maar weinig spelers. Van de Cavs herken ik eigenlijk alleen Anderson Varejao en Antawn Jamison en later van de Warriors nog Nate Robinson en David Lee. Beide teams zijn dan ook geen hoogvliegers. Na nog even gekeken te hebben, gaan we op zoek naar wat te eten. Jurgen en Toon hebben in de tussentijd al even geïnformeerd waar de beste burgers te krijgen zijn. Het blijkt maar weer eens dat "de beste burger" maar een relatief begrip is. Als dit "de beste burger" is, zijn we wel benieuwd hoe erg "de slechtste burger" dan wel niet is. Steve had ons al gewaarschuwd dat het niet goedkoop zou zijn en dat klopt. Even tussendoor: terwijl ik dit zit te typen, zie ik een geweldige alley-oop van Blake Griffin. Wat een beest is dat toch! Maar goed: 3 burgers en 3 cola -> $40. Again, I rest my case. Na het eten gaan we op zoek naar onze plaatsen. We moeten eerst met de lift nog een niveau omhoog en daar aangekomen blijkt dat we geweldige plaatsen hebben. Center court en op een mooie hoogte zodat we goed uitzicht op het veld hebben. Zodra we zitten komt er een medewerker naar ons toe met de vraag of we nog wat willen eten of drinken. Nee, dank je. En daarna komt er van de andere kant weer één met dezelfde vraag. Nee, dank je. Dat is trouwens iets wat ons al eerder opgevallen is: er zijn hier echt ontzettend veel mensen aan het werk. Om de tien meter staat er bij wijze van spreken iemand die ons vraagt of ze ons kunnen helpen. Het is echt opvallend. Aan service geen gebrek bij de Cleveland Cavaliers. De spelers zijn inmiddels het veld opgekomen en gaan verder met hun warming-up. Na het volkslied (ontzettend slecht gezongen, maar toch weer ontroerend) en het voorstellen van de starting five (compleet met vlammen uit het scorebord waarvan we de hitte kunnen voelen), gaat de wedstrijd dan eindelijk beginnen. En het is een draak van een wedstrijd. Ontzettend veel balverlies en geklungel onder de borden. Vooral Varejao loopt te klooien. Maar desondanks hebben we het enorm naar ons zin. Er gebeurt zo ontzettend veel tijdens zo'n wedstrijd. Bij elke time-out gebeurt er wel iets speciaals. Er zijn natuurlijk cheerleaders en een dansgroep genaamd het Scream Team, maar ook een race met lazy chairs en in de pauze een of andere act met acrobaten. Verder worden er tijdens de wedstrijd kleine filmfragmentjes getoond op het scorebord en natuurlijk worden er supporters getoond, die vervolgens uit hun dak gaan. Kortom, we zijn in Amerika! Omdat het voor ons alledrie de eerste keer is, vinden we het allemaal prachtig. Jurgen sluit nog even vriendschap met een dronkelap die naast hem zit en die beweert dat hij een (of meerdere?) seizoenskaart(en) heeft en daar $6000 per stoel voor betaalt. Hij heeft vanavond een zakenrelatie mee en ze gaan al tijdens het 3e kwart weg. We vinden het wel best, want hoe meer hij dronk hoe vervelender hij werd. Je kunt hier namelijk gewoon bier bestellen. Opvallend. Het niveau van de wedstrijd blijft belabberd en uiteindelijk winnen de Warriors ook nog met 105 - 95. Vooral door David Lee, die 29 punten maakt. Door deze uitslag staat het nu 1 - 2. Alleen de Indians (honkbal) wonnen hun wedstrijd, terwijl de Browns (American football) en de Cavaliers (basketball) verloren. Ik moet nu alleen nog een NHL-wedstrijd (ijshockey) bezoeken, maar dat gaat voorlopig niet lukken. Cleveland heeft namelijk geen NHL-team en bovendien gaan we a.s. vrijdag alweer naar huis. Na de wedstrijd heb ik nog even een momentje waarmee ik de hartslag van Toon naar de 200 weet te krijgen: ik kan mijn autosleutels niet vinden. Gelukkig zitten ze in mijn binnenzak, waar ik ze normaal nooit stop. Buiten gekomen sneeuwt het weer een beetje en gaan we nog even een drankje doen bij Flannery's, onze stamkroeg in Cleveland. Als we weer naar Strongsville vertrekken is al het weer lekker rustig op straat en de parkeergarage bijna verlaten. Op ons gemakje tuffen we terug en omdat we nog (weer?) een beetje trek hebben, stoppen we even bij een McDonald's waar we 1 Angus Deluxe en 2 Angus Cheese & Bacon bestellen en 3 Angus Deluxe krijgen. De burger heet Deluxe en wij vragen ons af waarom. In het hotel aangekomen lopen we nog even naar de bar waar Pieter nog zit, samen met nog wat andere collega's, maar we gaan al snel naar onze kamers. Al met al was het een enerverende dag en een fantastische ervaring om eindelijk eens een NBA-wedstrijd te bezoeken.
maandag 16 januari 2012
Blue Monday
De eerste dag van de laatste week en meteen de meest deprimerende dag van het jaar. Blue Monday. Ik beleef een onrustige nacht en ben daar wel een beetje verrast over. Het is tenslotte al de tweede week. Ik denk dat ik om 4 uur klaarwakker ben, maar slaap toch nog in. Het gevolg is natuurlijk wel dat ik tegen zessen nog behoorlijk vermoeid ben. Ik overweeg zelfs om niet naar de gym te gaan, maar dat gaat me toch te ver. Ik "spring" daarom uit bed en schiet mijn sportkleren aan. In de gym is het onverwachts erg druk. Theo is er al en nog 3 van zijn vrienden. "Mijn" loopband is bezet, dus ik pak noodgedwongen een andere. Ondanks de onrustige nacht gaat het lopen best goed. Bij het ontbijt ben ik de eerste en ik ga maar weer aan de grote tafel zitten, want er zullen er vast wel nog een stel bijkomen. Theo is de eerste, want die gaat om 07:30 met Nigel mee. Denkt-ie. Toon heeft weer slecht geslapen. Ik ben benieuwd of hij voor het einde van de week over zijn jetlag problemen heen is. Ik vrees het ergste voor hem. Na een weekeinde van omeletjes neem ik vandaag weer een Granolaatje. Maar ik heb er moeite mee en hij gaat niet helemaal op. Het is wel weer gezellig aan het ontbijt, want we hebben onze "favoriete" serveerster weer. Ook kom ik er eindelijk achter wie de man is, waarvan ik vind dat hij zo'n bekend gezicht heeft. Hij blijkt inderdaad van AkzoNobel te zijn en van het autorisatieteam te zijn. Een van onze "favoriete" teams. Not. Na het ontbijt gaan we nog even naar boven en als ik weer beneden kom, zijn Jurgen en Toon er al. En Theo ook. Nigel is zonder hem naar kantoor gereden! :-) Uiteindelijk kan hij met Dave meerijden, dus dat is ook weer opgelost. Ondertussen wachten wij weer op Pieter. En we wachten. En we wachten. En we wachten. En daar is mijnheer eindelijk. Met zijn wasgoed. Bij de Starbucks verzilveren we onze coupons. De serveerster vraagt of er iets fout gegaan is en wat onhandig probeer ik haar uit te leggen dat dat wel meeviel. Ik neem vandaag een Venti Triple Caramel Macchiato, want die kan ik na zo'n nacht wel gebruiken. Op kantoor aangekomen is Steve er niet. Hij zit vandaag weer in het andere gebouw om de CT Logistics interface te testen. Er zijn gelukkig wel wat issues binnengekomen, maar echt overtuigend is het allemaal nog niet. Ik hoop niet dat alles aan het einde van de week komt, want dat zou ik wel vervelend vinden. De ochtend sleept zich voort en de lunch is een welkome onderbreking. Penn Station. Met de Grizzlies tegen de Bulls (zonder Derrick Rose) op tv. De Philly Cheesesteak is weer lekker en meer dan verzadigd aanvaarden we even later weer de terugreis naar kantoor. Voordat we weggaan heeft Pieter weer een gouden momentje, door van tafel op te staan en weg te lopen zonder de restanten van zijn lunch mee te nemen en in de prullebak te gooien. Ik sta hem weer verwonderd na te kijken. Typisch Pieter. Er is geen behoefte bij de heren aan Caribou, dus we rijden linea recta door. Terug bij kantoor ben ik zo handig om mijn limonade in de auto te laten staan. Nou ja, heb ik vanavond wat te drinken. De limonade van Penn Station is echt heel lekker en zeker de moeite waard om mee te nemen. Ik kies altijd voor een regular size en zelfs die is te groot om in 1x op te drinken. Zoals reeds eerder vermeld heb ik slecht geslapen en ik heb 's middags dan ook een gigantische dip. Ik hoop maar dat ik het einde van de dag red zonder in slaap te vallen. Ik weet wel dat het vanavond niet laat gaat worden. 's Middags is de Monday nog Blue'er dan 's morgens. Toon dreigt het te begeven en ik zit ook geregeld te gapen. Helen komt op verzoek van Jurgen nog even langs. We geven aan dat er maar weinig te doen is voor ons en daar is ze heel enthousiast over. Volgens haar gaat het allemaal geweldig en ze ziet er heel tevreden uit. Nu maar hopen dat het echt zo is. Alleen de CT Logistics interface is nog een knelpuntje. De status daarvan is niet duidelijk en daar maken we ons wel zorgen over. Ik zie het al gebeuren dat ze vrijdag een uur voordat we vertrekken met allerlei issues gaan komen. En daar hebben we dan 2,5 week voor hier gezeten. Inmiddels zijn we het erover eens geworden dat we vanavond bij de Thaï gaan eten. Denken we. Aan het einde van de middag komt Evert binnen om even z'n gal te spuwen over een bepaalde Duitse "collega" van een extern bedrijf. Bottom line van het verhaal is dat de beste man volgende week komt met zijn programmatuur en de vraag is of wij dan beschikbaar zijn. Kijk, dat is de eerste indicatie dat ons verblijf weleens verlengd zal kunnen worden. De CT Logistics interface is mogelijkerwijs de tweede. En wie weet volgen er nog meer. Je zou bijna denken dat het niet zo goed kan blijven gaan. Half zeven noemen we het een dag en gaan we richting Thaï. Als we de parkeerplaats afrijden zien we ineens een drietal herten grazen. Ik heb hier al eens eerder herten gezien, maar het blijft heel apart om ze zo in de "bewoonde" wereld te zien. Ik stop en we proberen er wat fotootjes van te maken. Ze zijn heel alert en ik rijd heel rustig weg om ze niet teveel lastig te vallen. Bij de Thaï aangekomen is Jurgen de eerste die over Brown Derby begint en als Pieter dan de heerlijke Chardonnay noemt, loopt Toon al richting Brown Derby en eten we vanavond dus toch bij Brown Derby Roadhouse. Uiteraard neem ik hetzelfde als "altijd" en uiteraard is het weer top. Verder zijn de enige opmerkelijke punten van de avond de pul met 1 (één!) liter bier van Jurgen en de verwachtingen die Toon koestert over zijn thuiskomst. We zijn alweer vroeg in het hotel, waar we Dave (bijna) tegen het lijf lopen. Toon gaat nog even aan de ijzers hangen in de gym en Jurgen, Pieter en ik besluiten nog even "af te pilsen" in de bar. Als ik bij mijn kamer kom, zie ik dat ik vanmorgen vergeten ben om het "Do Not Disturb"-kaartje uit mijn slot te halen. Hierdoor is mijn kamer niet gedaan, maar je moet me maar geloven als ik zeg dat het verschil minimaal is. Als ik beneden in de bar kom zit alleen Pieter er, samen met Dave, Nigel en Theo. Jurgen heeft waarschijnlijk geen zin meer. Later komt Ernst er ook nog bij zitten en hebben we het over cruises. Ernst is namelijk een echte cruiser. Het is heel gezellig, maar tegen half 11 begint de slechte nacht zich te wreken en worden mijn ogen wat zwaar. Ik wens iedereen goedenacht en ga naar boven. Morgen gaan we met een beetje mazzel naar de Cavaliers. Ik kan bijna niet wachten. Tot morgen!
zondag 15 januari 2012
Columbus
De hoofdstad van Ohio, trouwens. Ik wist het ook niet. De start van de dag is identiek aan de start van zaterdag:- 07:30 uur in de gym
- 09:00 uur aan het ontbijt met een zelfsamengestelde omelet
- tussen 10:00 en 10:30 uur vertrek uit het hotel.
Alleen gaan we vandaag dus naar Columbus, een uurtje of 2 rijden. Het weer is nog beter dan gisteren en onderweg breekt zelfs de zon door en verdwijnen de wolken. Geweldig. Jurgen vraagt op een gegeven moment of we niet even moeten tanken, maar ik zeg heel optimistisch dat ik nog brandstof genoeg heb. Even later moet ik helaas constateren dat ik het bij het verkeerde eind had, want het metertje gaat een stuk sneller naar beneden dan ik verwacht had. Gelukkig komen we even later een tankstation tegen en tot ons genoegen zit daar ook een Starbucks, onze favoriete koffieshop. Ik sta even te pielen met mijn credit card bij het tanken maar gelukkig weet Jurgen om de juiste knoppen te drukken, zodat ik toch kan tanken. Gezien mijn ervaringen van de vorige keer let ik deze keer heel goed op. En gelukkig gaat het goed. Na het tanken lopen we naar de Starbucks. Ik probeer vandaag eens de favoriet van Jurgen, de (triple) Cinnamon Dolce Latte. Heerlijk, maar de (triple) Caramel Macchiato blijft toch mijn eigen favoriet. Na slechts 1x een verkeerde afslag genomen te hebben, komen we in het centrum van Columbus aan. We zetten de auto in een parkeergarage en als we buiten komen staan we in het zonnetje. Het is een mooie winterdag in Columbus, Ohio. Maar de vraag is nu: waarheen? Waarheen leidt de weg die wij moeten gaan? Op goed geluk lopen we een kant op, maar na verloop van tijd komen we we erachter dat er op zondag in Downtown Columbus ook geen ene moer te beleven valt. Inmiddels moet er weer eens een sanitaire stop gemaakt worden, dus wij op zoek naar een locatie waar dat kan. Maar je raadt het al, net als in Cleveland is alles hier dicht in het weekend. Uiteindelijk belanden we bij een Tim Horton's, die wel open is. Helaas hebben ze hier geen toilet en is de koffie niet te zuipen. Die koffie is hier zo ontzettend slecht, dat zelfs de zwerver aan wie we de koffie van Jurgen geven, er niet enthousiast van wordt. En dat is dus iemand die net nog in een vuilnisbak naar iets eetbaars aan het zoeken was. I rest my case. We besluiten om maar snel uit Columbus weg te gaan. Wel jammer van de 2 uur rijden, maar er is hier gewoon he-le-maal niks te beleven. De parkeergarage uit gaat niet zo gemakkelijk als de parkeergarage in. Bij de eerste slagboom zit niemand in het hokje, dus draaien we maar om en gaan op zoek naar een andere uitgang. Gelukkig komen we onderweg een stel tegen dat ons op weg helpt naar de juiste uitgang. De volgende stop is Easton Town Center, een enorme Shopping Mall. Het wordt een memorabele rit, ons aangeboden door onze "JurgenJurgen". De route leidt namelijk door de achterbuurten van Columbus en geloof mij maar als ik zeg dat je daar echt niet wilt wonen. Wat een vervallen toestand. Het merendeel van de huizen is dichtgetimmerd en de buurten zien er zo verloederd uit, dat zelfs stoppen ons levensgevaarlijk lijkt. Gelukkig springen de stoplichten meteen op groen als we aan komen rijden. We slaken dan ook een zucht van verlichting als we eindelijk in een beetje normale buurt belanden en kort daarna komen we bij Easton aan. Als we de auto geparkeerd hebben, heeft Pieter weer een gouden momentje door uit te stappen en weg te lopen zonder de deur van de auto dicht te doen. Ik kan het eerst niet geloven, maar hij heeft het echt niet door. Ik sta hem na te kijken en dan realiseert hij het zich en komt terug gelopen om 'm dicht te doen. Ongelooflijk. Als we de Mall "binnen" lopen moet er eerst enorm geplast worden door iedereen en net als gisteren is het daarna tijd om eerst wat te eten. Na even de plattegrond bestudeerd te hebben, vinden we een Max & Erma's. We bestellen alle 4 hetzelfde, de Aunt Patty (Max's size) en dat vindt de serveerster erg grappig. Het hoeft geen betoog dat de Aunt Patty ook hier uitstekend smaakt. Onder het eten volgen we de wedstrijd tussen de Baltimore Ravens en de Houston Texans. Het is 1 van de halve finales in de AFC en het is een wedstrijd waarin vooral goed verdedigd wordt. Natuurlijk kijken we niet de hele wedstrijd, maar uiteindelijk wint Baltimore met 20 - 13. Na het eten gaan we toch maar eens shoppen bij Hollister, Abercrombie & Fitch en H&M. Het is overal enorm druk en warm. We zien er dan ook uit alsof we een poolexpeditie gaan ondernemen en bij Abercrombie & Fitch voel ik gewoon letterlijk het zweet over mijn rug lopen. Het is trouwens ook hier dat ik weer eens geconfronteerd word met het feit dat na Amerika het roer echt dringend om moet. Ik slaak een zucht van verlichting als we buiten komen, want ik was bijna van mijn stokje gegaan, zo warm was het binnen. Buiten lopen we nog een rondje en belanden we in een Apple Store. En dat is maar goed ook, want hier komen we erachter dat de wedstrijd van de Cavs, die we willen bezoeken, niet op woensdag is maar op dinsdag! Tjonge, stel je toch eens voor dat we dat niet gezien hadden. Hadden we 'm mooi gemist. Daar zou ik toch wel ziek van geweest zijn. De enige thuiswedstrijd die ze spelen tijdens ons verblijf en 'm dan missen. Er bestaat natuurlijk altijd nog de mogelijkheid dat we 'm alsnog missen, indien er ineens bergen met issues zijn. Maar dat zien we dinsdag wel. Inmiddels is het tijd om terug naar Strongsville te gaan, want het is best nog wel een eindje karren. Eigenlijk willen we nog even een Starbucksje meenemen om de traditie in stand te houden, maar die vinden we zo snel niet. Gelukkig komen we langs de snelweg al redelijk snel een afslag tegen met een Starbucks op het bord. Het grappige aan deze Starbucks is, dat het een Starbucks met een Nederlands tintje is. Aan de wand hangen namelijk allemaal foto's waaronder foto's van Amsterdam en Kinderdijk. Toch leuk. Tegen beter weten in probeer ik hier weer het onmogelijke, namelijk tegelijkertijd met mijn Starbucks pas af te rekenen en 'm op te laden. Bijna een mission impossible. Na veel gedoe lukt het dan eindelijk toch en als er dan ook nog een probleem met de koffiemachine is waardoor we iets langer moeten wachten dan normaal, krijgen we 4 vouchers waarmee we de volgende keer een gratis koffie krijgen. Toch netjes, want zolang stonden we nou ook weer niet te wachten. We vervolgen onze weg richting hotel en het gesprek gaat weer over het geloof en de kerk. Pieter voelt zich als een vis in het water. Hij is de hele dag wat stil geweest, maar nu is hij volledig in zijn element en zo gaat de tijd snel voorbij. Voor we het weten zijn we bij de afslag naar het hotel en om 19:45 uur zijn we weer "thuis". Het autootje is ons weer prima van dienst geweest. Uiteraard moet er wel nog even gegeten worden. De keuze valt op Houlihan's en de 3 heren gaan voor de salade. Nou, ik niet. Ik heb met Toon afgesproken dat ik een full slab spareribs zal bestellen en dat hij dan ook een deel voor zijn rekening neemt. Zo gezegd, zo gedaan en ook hij is er erg enthousiast over. Ook Pieter probeert nog een stukje en ik vermoed zomaar dat dit niet ons laatste bezoek aan Houlihan's is. Overigens is dat niet te danken aan die chagerijnige muts die ons naar onze tafel brengt. Wat eens suf kind is dat, zeg. De serveerster die ons helpt is daarentegen wel heel aardig. Ze heeft ons al eens eerder geholpen en biedt zelfs haar excuses aan als we een opmerking maken over de chagerijnige muts. En zo eindigt zondag 15 januari 2012. Toch wel weer een gedenkwaardige dag.
Abonneren op:
Posts (Atom)