De eerste dag van de laatste week en meteen de meest deprimerende dag van het jaar. Blue Monday. Ik beleef een onrustige nacht en ben daar wel een beetje verrast over. Het is tenslotte al de tweede week. Ik denk dat ik om 4 uur klaarwakker ben, maar slaap toch nog in. Het gevolg is natuurlijk wel dat ik tegen zessen nog behoorlijk vermoeid ben. Ik overweeg zelfs om niet naar de gym te gaan, maar dat gaat me toch te ver. Ik "spring" daarom uit bed en schiet mijn sportkleren aan. In de gym is het onverwachts erg druk. Theo is er al en nog 3 van zijn vrienden. "Mijn" loopband is bezet, dus ik pak noodgedwongen een andere. Ondanks de onrustige nacht gaat het lopen best goed. Bij het ontbijt ben ik de eerste en ik ga maar weer aan de grote tafel zitten, want er zullen er vast wel nog een stel bijkomen. Theo is de eerste, want die gaat om 07:30 met Nigel mee. Denkt-ie. Toon heeft weer slecht geslapen. Ik ben benieuwd of hij voor het einde van de week over zijn jetlag problemen heen is. Ik vrees het ergste voor hem. Na een weekeinde van omeletjes neem ik vandaag weer een Granolaatje. Maar ik heb er moeite mee en hij gaat niet helemaal op. Het is wel weer gezellig aan het ontbijt, want we hebben onze "favoriete" serveerster weer. Ook kom ik er eindelijk achter wie de man is, waarvan ik vind dat hij zo'n bekend gezicht heeft. Hij blijkt inderdaad van AkzoNobel te zijn en van het autorisatieteam te zijn. Een van onze "favoriete" teams. Not. Na het ontbijt gaan we nog even naar boven en als ik weer beneden kom, zijn Jurgen en Toon er al. En Theo ook. Nigel is zonder hem naar kantoor gereden! :-) Uiteindelijk kan hij met Dave meerijden, dus dat is ook weer opgelost. Ondertussen wachten wij weer op Pieter. En we wachten. En we wachten. En we wachten. En daar is mijnheer eindelijk. Met zijn wasgoed. Bij de Starbucks verzilveren we onze coupons. De serveerster vraagt of er iets fout gegaan is en wat onhandig probeer ik haar uit te leggen dat dat wel meeviel. Ik neem vandaag een Venti Triple Caramel Macchiato, want die kan ik na zo'n nacht wel gebruiken. Op kantoor aangekomen is Steve er niet. Hij zit vandaag weer in het andere gebouw om de CT Logistics interface te testen. Er zijn gelukkig wel wat issues binnengekomen, maar echt overtuigend is het allemaal nog niet. Ik hoop niet dat alles aan het einde van de week komt, want dat zou ik wel vervelend vinden. De ochtend sleept zich voort en de lunch is een welkome onderbreking. Penn Station. Met de Grizzlies tegen de Bulls (zonder Derrick Rose) op tv. De Philly Cheesesteak is weer lekker en meer dan verzadigd aanvaarden we even later weer de terugreis naar kantoor. Voordat we weggaan heeft Pieter weer een gouden momentje, door van tafel op te staan en weg te lopen zonder de restanten van zijn lunch mee te nemen en in de prullebak te gooien. Ik sta hem weer verwonderd na te kijken. Typisch Pieter. Er is geen behoefte bij de heren aan Caribou, dus we rijden linea recta door. Terug bij kantoor ben ik zo handig om mijn limonade in de auto te laten staan. Nou ja, heb ik vanavond wat te drinken. De limonade van Penn Station is echt heel lekker en zeker de moeite waard om mee te nemen. Ik kies altijd voor een regular size en zelfs die is te groot om in 1x op te drinken. Zoals reeds eerder vermeld heb ik slecht geslapen en ik heb 's middags dan ook een gigantische dip. Ik hoop maar dat ik het einde van de dag red zonder in slaap te vallen. Ik weet wel dat het vanavond niet laat gaat worden. 's Middags is de Monday nog Blue'er dan 's morgens. Toon dreigt het te begeven en ik zit ook geregeld te gapen. Helen komt op verzoek van Jurgen nog even langs. We geven aan dat er maar weinig te doen is voor ons en daar is ze heel enthousiast over. Volgens haar gaat het allemaal geweldig en ze ziet er heel tevreden uit. Nu maar hopen dat het echt zo is. Alleen de CT Logistics interface is nog een knelpuntje. De status daarvan is niet duidelijk en daar maken we ons wel zorgen over. Ik zie het al gebeuren dat ze vrijdag een uur voordat we vertrekken met allerlei issues gaan komen. En daar hebben we dan 2,5 week voor hier gezeten. Inmiddels zijn we het erover eens geworden dat we vanavond bij de Thaï gaan eten. Denken we. Aan het einde van de middag komt Evert binnen om even z'n gal te spuwen over een bepaalde Duitse "collega" van een extern bedrijf. Bottom line van het verhaal is dat de beste man volgende week komt met zijn programmatuur en de vraag is of wij dan beschikbaar zijn. Kijk, dat is de eerste indicatie dat ons verblijf weleens verlengd zal kunnen worden. De CT Logistics interface is mogelijkerwijs de tweede. En wie weet volgen er nog meer. Je zou bijna denken dat het niet zo goed kan blijven gaan. Half zeven noemen we het een dag en gaan we richting Thaï. Als we de parkeerplaats afrijden zien we ineens een drietal herten grazen. Ik heb hier al eens eerder herten gezien, maar het blijft heel apart om ze zo in de "bewoonde" wereld te zien. Ik stop en we proberen er wat fotootjes van te maken. Ze zijn heel alert en ik rijd heel rustig weg om ze niet teveel lastig te vallen. Bij de Thaï aangekomen is Jurgen de eerste die over Brown Derby begint en als Pieter dan de heerlijke Chardonnay noemt, loopt Toon al richting Brown Derby en eten we vanavond dus toch bij Brown Derby Roadhouse. Uiteraard neem ik hetzelfde als "altijd" en uiteraard is het weer top. Verder zijn de enige opmerkelijke punten van de avond de pul met 1 (één!) liter bier van Jurgen en de verwachtingen die Toon koestert over zijn thuiskomst. We zijn alweer vroeg in het hotel, waar we Dave (bijna) tegen het lijf lopen. Toon gaat nog even aan de ijzers hangen in de gym en Jurgen, Pieter en ik besluiten nog even "af te pilsen" in de bar. Als ik bij mijn kamer kom, zie ik dat ik vanmorgen vergeten ben om het "Do Not Disturb"-kaartje uit mijn slot te halen. Hierdoor is mijn kamer niet gedaan, maar je moet me maar geloven als ik zeg dat het verschil minimaal is. Als ik beneden in de bar kom zit alleen Pieter er, samen met Dave, Nigel en Theo. Jurgen heeft waarschijnlijk geen zin meer. Later komt Ernst er ook nog bij zitten en hebben we het over cruises. Ernst is namelijk een echte cruiser. Het is heel gezellig, maar tegen half 11 begint de slechte nacht zich te wreken en worden mijn ogen wat zwaar. Ik wens iedereen goedenacht en ga naar boven. Morgen gaan we met een beetje mazzel naar de Cavaliers. Ik kan bijna niet wachten. Tot morgen!
maandag 16 januari 2012
Blue Monday
De eerste dag van de laatste week en meteen de meest deprimerende dag van het jaar. Blue Monday. Ik beleef een onrustige nacht en ben daar wel een beetje verrast over. Het is tenslotte al de tweede week. Ik denk dat ik om 4 uur klaarwakker ben, maar slaap toch nog in. Het gevolg is natuurlijk wel dat ik tegen zessen nog behoorlijk vermoeid ben. Ik overweeg zelfs om niet naar de gym te gaan, maar dat gaat me toch te ver. Ik "spring" daarom uit bed en schiet mijn sportkleren aan. In de gym is het onverwachts erg druk. Theo is er al en nog 3 van zijn vrienden. "Mijn" loopband is bezet, dus ik pak noodgedwongen een andere. Ondanks de onrustige nacht gaat het lopen best goed. Bij het ontbijt ben ik de eerste en ik ga maar weer aan de grote tafel zitten, want er zullen er vast wel nog een stel bijkomen. Theo is de eerste, want die gaat om 07:30 met Nigel mee. Denkt-ie. Toon heeft weer slecht geslapen. Ik ben benieuwd of hij voor het einde van de week over zijn jetlag problemen heen is. Ik vrees het ergste voor hem. Na een weekeinde van omeletjes neem ik vandaag weer een Granolaatje. Maar ik heb er moeite mee en hij gaat niet helemaal op. Het is wel weer gezellig aan het ontbijt, want we hebben onze "favoriete" serveerster weer. Ook kom ik er eindelijk achter wie de man is, waarvan ik vind dat hij zo'n bekend gezicht heeft. Hij blijkt inderdaad van AkzoNobel te zijn en van het autorisatieteam te zijn. Een van onze "favoriete" teams. Not. Na het ontbijt gaan we nog even naar boven en als ik weer beneden kom, zijn Jurgen en Toon er al. En Theo ook. Nigel is zonder hem naar kantoor gereden! :-) Uiteindelijk kan hij met Dave meerijden, dus dat is ook weer opgelost. Ondertussen wachten wij weer op Pieter. En we wachten. En we wachten. En we wachten. En daar is mijnheer eindelijk. Met zijn wasgoed. Bij de Starbucks verzilveren we onze coupons. De serveerster vraagt of er iets fout gegaan is en wat onhandig probeer ik haar uit te leggen dat dat wel meeviel. Ik neem vandaag een Venti Triple Caramel Macchiato, want die kan ik na zo'n nacht wel gebruiken. Op kantoor aangekomen is Steve er niet. Hij zit vandaag weer in het andere gebouw om de CT Logistics interface te testen. Er zijn gelukkig wel wat issues binnengekomen, maar echt overtuigend is het allemaal nog niet. Ik hoop niet dat alles aan het einde van de week komt, want dat zou ik wel vervelend vinden. De ochtend sleept zich voort en de lunch is een welkome onderbreking. Penn Station. Met de Grizzlies tegen de Bulls (zonder Derrick Rose) op tv. De Philly Cheesesteak is weer lekker en meer dan verzadigd aanvaarden we even later weer de terugreis naar kantoor. Voordat we weggaan heeft Pieter weer een gouden momentje, door van tafel op te staan en weg te lopen zonder de restanten van zijn lunch mee te nemen en in de prullebak te gooien. Ik sta hem weer verwonderd na te kijken. Typisch Pieter. Er is geen behoefte bij de heren aan Caribou, dus we rijden linea recta door. Terug bij kantoor ben ik zo handig om mijn limonade in de auto te laten staan. Nou ja, heb ik vanavond wat te drinken. De limonade van Penn Station is echt heel lekker en zeker de moeite waard om mee te nemen. Ik kies altijd voor een regular size en zelfs die is te groot om in 1x op te drinken. Zoals reeds eerder vermeld heb ik slecht geslapen en ik heb 's middags dan ook een gigantische dip. Ik hoop maar dat ik het einde van de dag red zonder in slaap te vallen. Ik weet wel dat het vanavond niet laat gaat worden. 's Middags is de Monday nog Blue'er dan 's morgens. Toon dreigt het te begeven en ik zit ook geregeld te gapen. Helen komt op verzoek van Jurgen nog even langs. We geven aan dat er maar weinig te doen is voor ons en daar is ze heel enthousiast over. Volgens haar gaat het allemaal geweldig en ze ziet er heel tevreden uit. Nu maar hopen dat het echt zo is. Alleen de CT Logistics interface is nog een knelpuntje. De status daarvan is niet duidelijk en daar maken we ons wel zorgen over. Ik zie het al gebeuren dat ze vrijdag een uur voordat we vertrekken met allerlei issues gaan komen. En daar hebben we dan 2,5 week voor hier gezeten. Inmiddels zijn we het erover eens geworden dat we vanavond bij de Thaï gaan eten. Denken we. Aan het einde van de middag komt Evert binnen om even z'n gal te spuwen over een bepaalde Duitse "collega" van een extern bedrijf. Bottom line van het verhaal is dat de beste man volgende week komt met zijn programmatuur en de vraag is of wij dan beschikbaar zijn. Kijk, dat is de eerste indicatie dat ons verblijf weleens verlengd zal kunnen worden. De CT Logistics interface is mogelijkerwijs de tweede. En wie weet volgen er nog meer. Je zou bijna denken dat het niet zo goed kan blijven gaan. Half zeven noemen we het een dag en gaan we richting Thaï. Als we de parkeerplaats afrijden zien we ineens een drietal herten grazen. Ik heb hier al eens eerder herten gezien, maar het blijft heel apart om ze zo in de "bewoonde" wereld te zien. Ik stop en we proberen er wat fotootjes van te maken. Ze zijn heel alert en ik rijd heel rustig weg om ze niet teveel lastig te vallen. Bij de Thaï aangekomen is Jurgen de eerste die over Brown Derby begint en als Pieter dan de heerlijke Chardonnay noemt, loopt Toon al richting Brown Derby en eten we vanavond dus toch bij Brown Derby Roadhouse. Uiteraard neem ik hetzelfde als "altijd" en uiteraard is het weer top. Verder zijn de enige opmerkelijke punten van de avond de pul met 1 (één!) liter bier van Jurgen en de verwachtingen die Toon koestert over zijn thuiskomst. We zijn alweer vroeg in het hotel, waar we Dave (bijna) tegen het lijf lopen. Toon gaat nog even aan de ijzers hangen in de gym en Jurgen, Pieter en ik besluiten nog even "af te pilsen" in de bar. Als ik bij mijn kamer kom, zie ik dat ik vanmorgen vergeten ben om het "Do Not Disturb"-kaartje uit mijn slot te halen. Hierdoor is mijn kamer niet gedaan, maar je moet me maar geloven als ik zeg dat het verschil minimaal is. Als ik beneden in de bar kom zit alleen Pieter er, samen met Dave, Nigel en Theo. Jurgen heeft waarschijnlijk geen zin meer. Later komt Ernst er ook nog bij zitten en hebben we het over cruises. Ernst is namelijk een echte cruiser. Het is heel gezellig, maar tegen half 11 begint de slechte nacht zich te wreken en worden mijn ogen wat zwaar. Ik wens iedereen goedenacht en ga naar boven. Morgen gaan we met een beetje mazzel naar de Cavaliers. Ik kan bijna niet wachten. Tot morgen!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten