Italian day

Langzaam maar zeker word ik wakker. Heel erg langzaam maar zeker. Op de wekker is het over half zeven. Ik begin me af te vragen waarom ik de "wekker" (lees: de wekker op mijn telefoon) niet gehoord heb. Vreemd. Ik probeer me te herinneren waar ik 'm eigenlijk gelaten heb, maar ik kan me niet veel herinneren. Ik probeer mijn bed uit te komen, maar ik heb er eigenlijk niet veel zin in. Pfffff. Ik draai me nog maar eens een keer om. Wat een drama. Als het kwart voor 7 is, sleep ik me toch maar mijn bed uit. Het ontbijt is om 7 uur. Waar is toch die telefoon? Hij zit niet in mijn broekzak. En ook niet in mijn jaszakken. Nu begin ik me toch een beetje ongerust te maken. Zou-ie nog in de auto liggen? Dat zou in ieder geval verklaren waarom ik de wekker niet gehoord heb. Ik ga me maar aankleden en voordat ik naar beneden ga voel ik nog even in mijn jaszakken. En nu voel ik 'm ineens wel. Gelukkig. De batterij is leeg, dus dat verklaart waarom ik de wekker niet gehoord heb. Gelukkig. Stiekem ben ik er blij mee dat ik 'm weer gevonden heb. Deze telefoon heeft me al heel wat hoofdbrekens gekost deze reis. Ik ben door dit alles wat later beneden, maar onze Pieter is nòg later beneden, dus daar sla ik 'm wel even mee om zijn oren. Ondanks dat ik me wel wat beter voel, heb ik nog steeds niet heel veel trek. Wel heel veel dorst. Ik beperk me dus tot wat drinken en een schaaltje fruit met wat yoghurt. Als we naar kantoor rijden, twijfel ik hevig of ik wel een cappuccino bij Caribou zal halen. Heb ik daar nou wel of geen trek in? Ik besluit er toch maar voor te gaan en achteraf zal wel blijken of het een goede beslissing geweest is. De ochtend verstrijkt en gaat over in de middag. Het is woensdag, dus pizzadag. Wederom slaat de twijfel toe. Heb ik trek in pizza of niet? Twijfel, twijfel, twijfel. Ik moet toch eten, dus ik neem maar een paar stukjes. Het is meer dan genoeg. Over de middag valt wederom niets to weinig te vermelden. Het einde van ons verblijf in Strongsville nadert en we zijn er niet rouwig om. Abhishek vraagt of we zin hebben om ergens te gaan eten. En aangezien ik toch iets moet eten gaan we daarmee akkoord. Bart zou ook meegaan maar heeft bij nader inzien geen zin en dus gaan we met zijn drieën op weg. Het is even puzzelen waarheen, maar uiteindelijk valt de keuze op Olive Garden. We hebben hier al eens eerder gegeten en dat is toen goed bevallen. Ook nu is het weer een succes. Naast de reeds eerder ervaren re-fill van drankjes doet nu ook de re-fill van de soep zijn intrede. Grappig. Ik sla het af, want er komt nog een voorgerecht en een hoofdgerecht aan. Overigens krijg ik nu ook een re-fill van mijn drankje, alleen heb ik mijn eerste glas nog niet leeg en krijg ik een nieuw vol glas. Er is niks gevraagd, ik krijg 'm gewoon. Toch raar. Hij gaat ook onaangeraakt weer terug, want 1 glas is meer dan voldoende. Na het afrekenen nemen we afscheid van Abhishek en rijden we naar het hotel terug. Daar blijk ik een onbewust voorgevoel (is dit een pleonasme?) te hebben, want zodra ik me omgekleed heb en "even" in bed ben gaan liggen, val ik meteen in slaap en slaap ik in 1 ruk door tot de volgende morgen.