Chicago - dag 1 -

Ik word wakker van de wekker. Oeps. Die had ik gisteravond even uit moeten zetten. Vergeten. Hij staat nog op Strongsville-tijd, wat inhoudt dat-ie een uur eerder afgaat dan normaal, want het is in Chicago 1 uur vroeger dan in Strongsville. Pieter lijkt er geen last van te hebben, want die zaagt gewoon verder. Ik zet 'm uit en word langzaam wakker en Pieter ook. Ouwe snurker. Na gedouched te hebben gaan we op weg naar het ontbijt. Het ontbijt is gratis ... en terecht. Nou ja, ik zal wel verwend zijn. In de ontbijtzaal blijken sommige mensen het ontbijt wel erg letterlijk te nemen en in hun pyjama aan tafel te zitten. Ach, misschien is dat wel de gewoonte hier in Chicago. Na het ontbijt nemen we de shuttle naar O'Hare Airport. Daar moeten we een verdieping naar beneden waar we de trein ("The Blue Line") kunnen pakken naar Downtown Chicago. Een enkeltje kost $2,25. Niet duur. De trein staat er al en nadat we ingestapt zijn, kunnen we gaan puzzelen wat we eerst zullen gaan doen en waar we dan uit moeten stappen. Helaas zijn de kaarten (lees: folders) die we hebben niet heel erg duidelijk. We besluiten om eerst naar Sears Tower (tegenwoordig Willis Tower) te gaan, totdat we er achter komen dat die pas om 10:00 uur opengaat. Achteraf hadden we er beter wel meteen heen kunnen gaan, maar daarover later meer. In plaats daarvan gaan we eerst even de Magnificent Mile (= Michigan Avenue) verkennen. Als we het treinstation uitkomen is het even kijken waar we precies heen moeten, maar gelukkig is er een behulpzame inwoner om ons de weg te wijzen. Onderweg naar de Magnificent Mile vallen we van de ene verbazing in de andere. Wat een enorme gebouwen. De een is nog hoger dan de andere. Ongelooflijk. En ze zijn niet alleen hoog, maar er zitten ook nog prachtige gebouwen tussen. Gisteravond hadden we natuurlijk de skyline van Chicago al mogen bewonderen, maar bij daglicht is het minstens zo indrukwekkend. Het grappige is dat de gebouwen wel gigantisch zijn, maar niet heel erg intimiderend. Ik kan niet goed uitleggen waar dat nou precies aan ligt. Misschien heeft het ook wel met de Chicago River te maken, die de boel een beetje "breekt". Het is heerlijk weer en helemaal niet koud. Sterker nog, het is zelfs wat aan de warme kant. Daar ga je met je weersverwachtingen. We lopen langs de Chicago River in de richting van Michigan Avenue. Als we daar aankomen blijkt net de DuSable Bridge open te gaan. Deze brug is vernoemd naar de stichter van Chicago, Jean Baptiste Pointe du Sable. Kijk, toch weer een leuk weetje. We wandelen Michigan Avenue op en lopen in de richting van Millennium Park. De koffie in het hotel was niet heel erg goed, dus zodra we onze favoriete coffeeshop tegenkomen, gaan we snel overstag. Zittend aan het raam hebben we een mooi overzicht over alles wat langskomt en op die bedelaar met zijn gulp open. Naast ons aan het raam zit een donkere man die ons ineens aanspreekt en vraagt of we uit Nederland komen. Tjonge. Dat geloof je toch niet? Hij had de klanken herkend. Hij blijkt bij FedEx gewerkt te hebben en regelmatig in Nederland geweest te zijn. Dat het geen bluf is, blijkt wel uit de namen die hij opsomt (Amsterdam, Rotterdam, Leiden, Damrak, Queensday). Hij vond het geweldig in Nederland. Uiteindelijk begrepen we dat wel nadat hij verteld had dat hij een vriend had die eigenaar was van een coffeeshop. Een Nederlandse coffeeshop. Hij blijft maar doorgaan over dat Chicago eigenlijk maar niks is en Amsterdam geweldig en over alle wiet die hij gerookt heeft. Ik besluit op een gegeven moment maar op te staan, want anders hadden we daar nu nog gezeten. We nemen afscheid en hij wenst ons nog veel plezier. Aardige kerel, maar wel weer enorm toevallig. Na een bezoekje aan Millennium Park gaan we dan toch eindelijk richting Sears Tower. Het is wel duidelijk dat we erg aan de afstanden moeten wennen, want het is toch nog wel even een stukje lopen. Als we er dan eindelijk aankomen, lijkt de rij buiten wel mee te vallen. Als we binnen zijn valt de rij ook nog best wel mee. Totdat een medewerker ons mededeelt dat de wachttijd 1,5 uur bedraagt. Oei. 1,5 uur. Dat is niet mis. We besluiten dat we sowieso naar boven willen en blijven staan. Als we aan de beurt zijn, blijkt dat je met een lift naar beneden gaat en daar aangekomen blijkt waarom de wachttijd 1,5 uur is. Wat een rij. We sluiten aan en wachten tot we bij de kassa zijn. Ondertussen lezen we alle weetjes en feitjes die overal getoond worden. Het is echt een enorm gebouw. Het is jarenlang het hoogste gebouw ter wereld geweest totdat het afgelost werd door de Petronas Towers in Kuala Lumpur (Maleisie). Het is trouwens nog steeds het hoogste gebouw in de Westerse wereld. Nadat we onze kaartjes gekocht hebben (inclusief een kaartje voor de Hop On Hop Off bus) gaan we een bioscoopzaaltje binnen waar we een film te zien krijgen over de historie van de toren. Toch wel erg leuk en leerzaam. Hierna is het dan toch eindelijk tijd om naar boven te gaan. De lift duurt een seconde of 60 en dan stap je uit op de 103e verdieping. De 103e verdieping! Mensen, wat een uitzicht. Imponerend. 103 verdiepingen hoog. Poehé. Wat wel grappig is, dat het gebouw dat naast de Sears Tower staat heel hoog lijkt en misschien wel net zo hoog als de Sears Tower zelf, maar als je dan eenmaal boven bent, blijk je er gewoon op neer te kijken. En niet zo'n klein beetje ook. Het mooiste van een bezoek aan de Sears Tower is The Ledge. Dit zijn 4 plexiglas boxen die aan de buitenkant van het gebouw zijn bevestigd en waarmee je dus min of meer 103 verdiepingen boven de straat "zweeft". Erg indrukwekkend, maar minder griezelig dan vooraf gedacht. Het volgende filmpje toont een korte impressie van de 103e verdieping, ook wel The Skydeck genoemd.



Heftig, he? Echt een aanrader mocht je ooit naar Chicago gaan. Na het bezoek aan de Sears Tower gaan we op zoek naar een andere "beroemdheid" in Chicago: de Chicago Dog. Uiteindelijk vinden we er een bij America's Dog. Ik ben zelf niet zo gek op hotdogs, maar hij smaakt lekker en daar gaat het om. Na de lunch is het tijd voor de rondrit per bus. We hebben bij Sears Tower een kaartje gekocht van de Chicago Trolley & Double Decker Co. Ze beweren dat ze de best beoordeelde tour in Chicago zijn, dus dat kan niet foutgaan. ;-) En inderdaad, het wordt een hele leuke rit met een goed geïnformeerde en grappige gids Danny, Chicago native en fan van de Chicago Cubs. Helaas is de batterij van mijn telefoon halverwege de rondrit leeg en kan ik dus verder geen foto's meer maken, maar dat mag de pret niet drukken. We zitten bovenin de open dubbeldekkerbus en ik moet eerlijk zeggen dat het na verloop van tijd behoorlijk koud begint te worden. Heel erg behoorlijk koud. We stappen op op Michigan Avenue en als we daar weer terugkomen, en bijna de hele tocht voltooid hebben, stappen we uit en gaan we snel een cappuccino drinken bij de Tavern at the Park om een beetje door te warmen. Daar ondervinden we dat niet alles in Amerika goedkoop is. $10,55 voor 2 cappuccino vind ik in ieder geval niet goedkoop. Als we weer een beetje op temperatuur zijn gekomen, gaan we op zoek naar de Legowinkel die op Michigan Avenue zou zijn. Tip van de gids. Pieter heeft beloofd wat Lego mee te nemen en dus lopen we weer die hele Michigan Avenue af. Aan beweging geen gebrek vandaag. En ja hoor, na het even gevraagd te hebben, vinden we de winkel en vindt Pieter de Lego die hij zoekt. Na ook nog wat lekkere luchten aangeschaft te hebben, ben ik aan de beurt, want wat is een bezoek aan Amerika zonder een zoektocht naar Uggs. En bij Nordstrom vind ik de Uggs voor Ellen en eigenlijk ook wel die voor Lisa, maar daarbij twijfel ik nog even over de maat. Ik durf het risico niet te nemen en dus worden die het niet. Maar ik ben wel blij met de Uggs voor Ellen. Het is inmiddels al behoorlijk laat geworden en dus tijd voor 1 van onze favoriete bezigheden hier in Amerika: eten. We hebben wederom een goeie tip gehad van de gids op de bus: Weber Grill Restaurant. Als we daar aankomen lijkt het wel druk in het restaurant en binnen krijgen we dan ook te horen dat de wachttijd zonder reservering tussen de 2 en 2,5 uur bedraagt. Tussen de 2 en 2,5 uur! Om iets te eten. Dat gaat 'm dus niet worden. Wel jammer. Er tegenover zit nog een Steak restaurant (RB Grill), dus lopen we daar maar heen. Wachttijd: 1 uur en een kwartier. Toch maar even verder kijken dan. Kijk, Cantina Laredo, Mexicaans, ook lekker. Wachttijd: tussen de 1 en 1,5 uur. En zo gaat het de hele tijd door. De kortste wachttijd is 20 minuten voor een tafeltje buiten op het terras. Maar het is al vrij laat en we hebben geen zin om kou te lijden. Inmiddels nemen zowel de honger als de vermoeidheid in evenredige mate toe. We zijn bijna op het punt gekomen om dan maar een fastfoodrestaurant in te duiken, als we ergens een trapje naar beneden nemen en uitkomen bij het Thaïse restaurant Star of Siam. Daar zien we wat lege tafeltjes en ja hoor, we kunnen plaatsnemen. Eindelijk. Ik plof neer en besluit om voorlopig niet overeind te komen. Als dan het eten ook nog heerlijk smaakt, is de avond helemaal compleet. Uitgerust en verzadigd ondernemen we daarna de terugreis. Tenminste, dat denken we. Helaas speelt mijn totaal gebrek aan gevoel voor richting ons parten en dus lopen we State Street af in de verkeerde richting. #$%#$^%&$*$%!!!!
Wij weer terug en uiteindelijk bereiken we dan toch de trein terug naar O'Hare. De trein zit stampvol en wij staan natuurlijk weer naast de enige stomdronken passagier in de trein. Mijn god, wat is die kerel dronken. En vervelend. Heel vervelend. Helaas is er even geen ontkomen aan totdat het merendeel van de passagiers uitgestapt is. Als we dan toch eindelijk op O'Hare aankomen duurt het niet lang of de "rijdende sauna" naar het hotel arriveert en kunnen we op weg naar het hotel. Tjonge, die chauffeur denkt zeker dat het buiten vriest of zo. Ik heb zelden in zo'n warme bus gezeten en ik ben blij als we bij het hotel arriveren. En dat was het dan. Chicago. De eerste dag. En wat voor een dag. Die zullen we niet snel vergeten. En dan hebben we morgen nog een dag, al zal die wel een stuk rustiger zijn. We spreken af om morgen geen wekker te zetten en op ons gemakkie alles in te pakken, uit te checken en daarna weer naar Chicago te gaan. Maar voor nu gaan we eerst slapen. Dat hebben we wel verdiend.