dinsdag 8 november 2011

There's no place like ... Strongsville

En dus zijn we er weer. Strongsville, Ohio. Het begint al een beetje als mijn tweede huis te voelen. En het is niet de laatste keer. 5 januari volgend jaar gaan we weer heen. Ik denk dat ik maar even bij wat makelaars langs ga om naar een tweede huis te kijken.
Maandag ben ik met Delta Airlines vlucht DL0259 van Schiphol naar Minneapolis gevlogen. De vlucht vertrok om 10:45, dus tijd genoeg zou je zeggen. Helaas kwamen we in een behoorlijke file terecht, waardoor ik iets later op Schiphol was dan ik gewild had. Bij vertrekhal 3 werd ik door Ellen uit de auto gegooid en ging ik op weg om mijn koffer af te geven. Bij de balie voelde ik nog even in mijn zakken of ik alles had en tot mijn schrik voelde ik mijn telefoon niet. Sufferd. Als ik in mijn auto zit, leg ik de telefoon altijd in het vakje boven de radio en daar lag-ie dus nog steeds. En de auto was alweer op weg naar Beverwijk. Shit. Bij de balie probeerde ik eerst om Ellen te bellen, maar daar kreeg ik geen gehoor. Toen belde ik mijn eigen telefoon, maar ook daar kreeg ik geen gehoor. Shit. Nou ja, dan was het niet anders. Het was inmiddels tijd om naar de gate te gaan, want het vliegtuig missen vanwege een telefoon was natuurlijk geen optie. Bij de douane keek ik nog even rond, maar helaas zag ik niemand met mijn telefoon. Gelukkig was mijn gate (E5) niet ver weg en na het geijkte praatje kon ik aan boord. Tenminste, dat dacht ik. Maar bij het scannen van mijn boardingpas sprong het lichtje op rood. En nog eens. En nog eens. En op het display verscheen de melding waarom het lichtje op rood was gesprongen: telefoon gevonden. Wat bleek? Ellen had ontdekt dat de telefoon nog in de auto lag, was meteen teruggereden naar Schiphold en had de telefoon afgegeven bij de balie. En terwijl het lichtje steeds op rood sprong, was er al een stewardess gearriveerd met mijn telefoon. Pffff. Wat een topper hè, die Ellen van mij? Het is niet onmogelijk natuurlijk om zonder telefoon te leven, maar wel een stuk onhandiger.
Maar goed, ik had 'm weer en wat mij betrof konden we vertrekken. En dat ging goed, totdat we bij de startbaan waren en bijna met de aanloop zouden beginnen. Toen kwam de melding vanuit de cockpit dat er (plotseling?) ergens een storing was, die even bekeken moest worden door de afdeling Onderhoud en dus reden we weg van de startbaan. Dat hadden wij weer. Ik kreeg alweer Singapore visioenen, toen het vliegtuig wegens een defect niet kon vertrekken en ik een nacht door kon brengen in het Van der Valk hotel langs de A4. Het enige verschil was dat het nu nog overdag was en ik naar huis zou kunnen gaan. Gelukkig was het geen grote storing en even later konden we dan toch opstijgen. Op weg naar Minneapolis. De vlucht verliep verder zonder bijzonderheden. Het eten was goed en ik had dit keer ook de goede films uitgekozen. Ik heb maar liefst 4 films gezien. Allemaal lekker simpel en dus prima geschikt voor een Transatlantische vlucht:
- The Green Lantern (actie & humor);
- Mr.Popper's Penguins (een niemendalletje met Jim Carry en 6 pinguins);
- Something Borrowed (romantiek & humor);
- Horrible Bosses (Humor met een hoofdletter H!!!!!);
Echt, Horrible Bosses is een geweldig leuke film. Ik hoop dat de rest van de passagiers ook hun koptelefoon op had, want ik heb echt enorm gelachen om deze film. Vooral de scène met de cocaïne was hilarisch. Kort na afloop van de Horrible Bosses landen we met een enorme klap het vliegveld van Minneapolis. Welcome in the USA. Een warm welkom dit keer, want de douane levert geen problemen op en ook mijn koffer heeft het dit keer gehaald. Nadat ik mijn koffer weer afgegeven heb en weer door de controle ben geweest, ga ik op weg naar gate C22 waarvandaan het vliegtuig naar Cleveland zal vertrekken. Het vliegveld van Minneapolis St.Paul blijkt een enorm vliegveld te zijn. Tenminste, voor mijn gevoel. Nou moet ik wel toegeven dat ik behoorlijk moe ben, dus dan lijkt alles groot en ver. Maar voor mijn gevoel moet ik echt een halve marathon lopen voordat ik bij de gate ben. Gelukkig hebben ze veel lopende banden, dus dat scheelt weer wat energie. Ik ben mooi op tijd en het vliegtuig ook, dus we vertrekken volgens schema en rond een uur of half 6 lokale tijd landen we op Cleveland Airport. Nadat we geland zijn, probeert de piloot het record "Snel naar de gate taxiën" te verbreken en dus zijn we in no-time bij de gate en bij de bagageband. Ook daar kan de vlag uit, want de koffer heeft ook Cleveland bereikt. Hoeveel geluk kan iemand hebben? Nu begint het wachten op Pieter, die een vlucht later had en net voordat ik weg begin te doezelen, zie ik hem aankomen. Met z'n handbagage. Voor 2 weken Strongsville. Tja. De bus brengt ons naar de autoverhuur, waar het gedoe om een auto te huren weer begint. Uiteindelijk krijgen we een Chevrolet Malibu mee. Een witte. Net als de vorige keer. Prima auto. Heelhuids bereiken we het hotel waar we gelukkig weer in de Toren een kamer hebben. We spreken af om nog even wat te eten (een hamburger) en te drinken (bier/cola) in de bar, maar al snel dreigen de luiken dicht te vallen en spreken we af om om 07:00 uur te gaan ontbijten. Op mijn kamer blijkt eens te meer dat ik iemand ben die erg hecht aan tradities. En dus geef ik me over aan de traditie "Ik ga even liggen", om vervolgens ook geheel volgens de traditie om 03:30 uur wakker te worden, geheel gekleed nog en met alle lichten en ook de TV nog aan. Gelukkig val ik even later toch nog in slaap en komt er toch nog een goed einde aan deze lange en enerverende dag.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten