Een weekje

Een weekje. Zo lang zit ik deze keer in Strongsville. Home away from home. Het is nu maandag en bijna tijd om te gaan ontbijten. Deze keer is Jurgen mee, want Pieter kreeg geen toestemming van zijn baas om mee te gaan. Het is zijn eerste trip naar de US. Gistermiddag om 14:25 uur vertrok het vliegtuig van Delta Airlines vanaf Schiphol naar Memphis, Tennessee. Ik werd door Ellen en Lisa afgezet bij Schiphol. Lisa liep nog even mee naar de incheckbalie, want er was dit keer geen tijd genoeg om wat te gaan drinken. Ellen bleef bij de auto op haar wachten. Na inchecken ging ik op weg naar gate E3 waar het vliegtuig al klaar stond. Na de verplichte standaard vraagjes ging ik aan boord en zag dat Jurgen ook al aan boord was. We hadden beiden een stoel aan dezelfde kant van het vliegtuig, maar niet naast elkaar. Maar na een snelle switch met een vriendelijke Belg zaten we uiteindelijk toch naast elkaar. Voordat we vertrokken probeerde ik nog even contact te krijgen met Jan Kees om te vragen hoe de West Coast Challenge van afgelopen zaterdag gegaan was en ik kreeg zowaar contact. Het was gelukkig goed gegaan. Met z'n tweeën 61 km over het strand hardlopen en fietsen. Ik geef het je te doen. En toen vertrok het vliegtuig. Over de vlucht zelf valt niet veel te vermelden. Het eten was matig. Mijn biefstuk leek wel een schoenzool. Het aanbod aan films was nog hetzelfde als de vorige keer. Uit arren moede heb ik maar naar The Hangover II gekeken, die wel leuk was en heb ik Horrible Bosses nog maar een keer gekeken omdat die de vorige keer zo leuk was. En hij was ook deze keer weer erg leuk. Verder nog wat afleveringen van TV series en dat was het wel. Oh ja en we hebben ons verbaasd over de kwaliteit van de stewardessen aan boord. Die was dus kwalitatief uitermate teleurstellend. Het is altijd al niet bijzonder bij Delta, maar deze keer was het wel heel minnetjes. Het leek wel alsof ze een heel blik herintredende huisvrouwen opengetrokken hadden. De een was nog ouder dan de andere. En die steward in zijn spenser zou ik op zijn eerste dag al ontslagen hebben. Nee, dit was duidelijk niet het crème de la crème van het Delta cabinepersoneel. In Memphis aangekomen ondervinden we verbazingwekkend weinig problemen bij de douane en onze koffers komen al snel op de band naar buiten. Mijn koffer wint dit keer zelfs de bronzen medaille! Memphis is gelukkig niet zo'n groot vliegveld en al snel zijn we bij de gate waar ons vliegtuig naar Cleveland zal vertrekken. We zijn zo snel dat we nog bijna een uur overhebben voordat de vlucht vertrekt. Gelukkig is tegenover onze gate een Starbucks. Helaas zal deze Starbucks nooit de Starbucks-Of-The-Year award winnen, want mijn Caramel Macchiato is niet zo goed. En dat is nog een understatement. Het zijn aardige meiden maar koffiezetten kunnen ze niet. Jammer. Voordat we aan boord gaan zie ik Christo Nel lopen die blijkbaar ook via Memphis vliegt. Later horen we van Bart dat hij in Florida woont. Niet verkeerd. De vlucht naar Cleveland duurt 1 uur en 20 minuten en ik dood de tijd met een beetje wegdoezelen en Angry Birds Seasons. Jurgen sluit in de tussentijd een vriendschap voor het leven met een Amerikaan, die de hele vlucht tegen hem aan zit te kletsen. Als we geland zijn en bij de bagageband staan te wachten, duurt het een hele tijd voordat de koffers eruit komen. Ik begin al een beetje een déja vu te krijgen en begin een beetje te balen dat ik geen handbagage met een setje kleding bij me heb, maar gelukkig heeft de koffer het toch gered. Daarna gaan we op zoek naar een ATM, maar als we er één gevonden hebben, blijkt deze het niet te doen. Handig. Dan maar op weg naar de bus naar de autoverhuur. Bij de autoverhuur ondergaan we het gebruikelijke ritueel van upgrades die we niet willen en verzekeringen waar we geen behoefte aan hebben en uiteindelijk eindigen we met een Ford Focus. En weer een witte. Voor de derde keer op rij. Hoe is het mogelijk. Als we weggereden zijn, valt het me ineens op dat de lichtjes op het middenconsole het niet doen. Heu? Hoe zit dat dan? Dan bedenk ik me ineens dat het dashboard weliswaar verlicht is, maar dat waarschijnlijk mijn lichten nìet branden. En inderdaad, ze branden niet. Lekker verwarrend. Een dashboard dat wel verlicht is, terwijl de lichten niet aan staan. Maar goed, het probleem is snel verholpen en we komen uiteindelijk veilig bij het hotel aan. Bij het inchecken kunnen we kiezen uit een kamer met 2 dubbele bedden en een kamer met een King-bed. Aangezien je in je eentje niet zoveel hebt aan 2 dubbele bedden, valt de keuze op de kamer met het King-bed (253). En het is inderdaad een King-bed. Mijn hemel, wat een enorm bed. Als ik daarin maar niet verdwaal. Ik pak mijn spullen uit en ga daarna slapen, want morgenochtend om 07:00 uur gaan we ontbijten. Welcome to Strongsville.