Monday, monday, so good to me ...

Aldus The Mamas and The Papas. En het klopt. Want ondanks de gebruikelijke onderbrekingen word ik redelijk uitgerust en nog voor de wekker wakker. Ik heb dus alle tijd om me aan te kleden en af te zakken naar het restaurant voor mijn traditionele ontbijt. Als ik beneden kom is Jurgen er nog niet, maar Bart daarentegen wel. Kort na mij komt Jurgen er ook aan en zo wordt het een uitermate gezellig ontbijt. De traditie schrijft voor dat het eerste ontbijt de Eggs Benedict wordt en dat komt ook wel goed uit, want op maandag is het buffet gesloten. Jurgen volgt mijn voorbeeld en Bart houdt het bij zijn gebruikelijke fruit en yoghurt. Zo heeft iedereen zijn eigen traditie. Preston is er gelukkig ook weer, dus The Mamas and The Papas krijgen steeds meer gelijk. En The Boomtown Rats dus niet. We nemen de tijd voor het ontbijt en rijden daarna naar Caribou voor de traditionele koffie. Mooi hoor, tradities. Op kantoor maakt Jurgen kennis met Steve en worden we in kamer 222a gedropt. Er is genoeg te doen, dus we maken een vliegende start. Voor de lunch gaan we met z'n drieën (Jurgen, Bart en ik) naar Penn Station. Ik neem deze keer de lemonade als drankje i.p.v. het water, want ik kan me nog herinneren dat dat de vorige keer echt niet te drinken was. De lemonade smaakt prima. De Chicken Teriyaki sandwich trouwens ook. It's good to be back! Als we terug naar kantoor rijden, zien we op een landje een stel herten grazen. Dat is toch altijd weer leuk om te zien. De middag vliegt verder voorbij en voor we het weten staan we weer voor het altijd weer terugkerende probleem: waar gaan we nu weer eten? Het wordt weer een traditionele keuze: Brown Derby Roadhouse. Bart heeft net als ons een Ford Focus en als we wegrijden van de parkeerplaats zie ik dat hij vergeten is om zijn licht aan te doen. Waarschijnlijk is hij, net als ik gisteren, in verwarring gebracht door de dashboard verlichting. Ik sein met mijn lichten, maar het heeft geen zin want hij is de weg al overgestoken en weggeraced. Laat ik het netjes zeggen: Bart houdt van doorrijden. Als ik weer achter hem rijd, sein ik nog maar eens met mijn lichten totdat het tot me doordringt dat ik in alle hectiek en lol om de lichten van Bart, zelf ook vergeten ben om mijn lichten aan te doen. We komen niet meer bij van het lachen. Ja, het is een vrolijke boel. Uiteindelijk weet ik Bart ook toe te roepen dat hij zijn lichten aan moet doen en zo komt het allemaal nog goed. Het is ook vreemd dat er nergens een symbooltje te bekennen is waar je aan kunt zien dat je lichten branden. Heel vreemd. De keuze bij Brown Derby valt net als de vorige keer op een van de combinaties. Dit keer wordt het steak and shrimps. De salade die we ook krijgen is niet aan mij besteed. Zonde van de ruimte. Ik neem nog wel een broodje, maar dat is geen goede keuze. Als mijn hoofdgerecht arriveert, blijken ze de shrimps vergeten te zijn. De serveerster is echter al weggelopen en verder is er niemand te bekennen. Ik begin dus maar vast aan mijn steak. En dat is bijna het begin van het einde voor mij, want ik verslik me. En niet zo'n klein beetje ook. Poeh, dat scheelde maar een haartje of Brown Derby Roadhouse was mijn eindbestemming geweest. Op dat moment loopt er een serveerster langs en kan ik met een piepstemmetje informeren naar mijn shrimps. Blijkbaar is mijn piepstemmetje erg grappig, want de heren Beijk en Verlinden komen niet meer bij van het lachen. Ik vind het zelf wat minder geslaagd, maar het eten verloopt verder zonder hindernissen en het smaakt allemaal weer prima. We sluiten de avond af met een drankje in de bar van het hotel en zo eindigt de Maandag. Een mooi begin van de week.