Verslapen

Ja, ja, echt waar. Ouderwets verslapen. Ik ging gisteravond dus eigenlijk een beetje te laat slapen en heb een hele onrustige nacht beleefd. Ik werd midden in de nacht wakker van mijn telefoon. "Privé-nummer" belde me, waarvoor dank. En mijn wekker heb ik wel gehoord, maar die ging gelukkig vanzelf weer uit. En toen was het 07:40 uur. Een beetje verdwaasd kijk ik naar de klok, maar het is toch echt 07:40 uur. Ik bel maar even met Jurgen om te vragen waar die zit en die komt net terug van het ontbijt. Ik "spring" onder de douche en rond een uur of 8 rijden we naar Caribou voor mijn ontbijt: een medium cappuccino met een extra shot en een muffin. Het is weer eens wat anders dan een omeletje. Maar gelukkig heeft Jurgen wat dat betreft de honneurs voor me waargenomen. Inmiddels zitten we op kantoor en is het weer business as usual. Tot later!

De ochtend verloopt moeizaam. Het zal wel te maken hebben met het feit dat ik me verslapen heb. Bovendien is het enorm warm in de kamer. De temperatuur geeft een graad of 24, 25 aan. Gelukkig mogen we voor de lunch weer naar buiten. Jurgen heeft trek in een burger en de keuze valt weer op Buffalo Wild Wings. Ik besluit om de keuze van Bart van de vorige keer te volgen en ga voor de Fish Taco’s. Excellent choice! ’s Middags blijft het onverminderd warm in de kamer en zelfs Farting Jim vindt het warm. Aan het einde van de middag stelt Jurgen voor om even koffie te gaan halen en na wat gedoe met pasjes (we gaan tenslotte niet alleen naar buiten, maar we moeten ook weer een keer naar binnen), gaan we op weg. Maar ja … waarheen? Uiteindelijk belanden we bij de Starbucks aan de andere kant van Royalton Road dan waar de Mall ligt. Zijn we daar ook eens geweest. Heerlijk. We knappen helemaal op. Op de terugweg naar kantoor merken we dat het behoorlijk druk op de weg is. Dat hebben we normaal nooit door omdat tegen de tijd dat wij van kantoor vertrekken de meerderheid van de mensen al thuis is. Op kantoor werken we nog wat door en om 19:00 zijn we er klaar mee. En dan krijgen we weer te maken met het dagelijks terugkerende dilemma: waar gaan we nu weer eten? Na een tijd stilgestaan te hebben bij de weg ga ik toch maar rijden en ineens krijg ik een ingeving. Ik heb met Richard en Martin al eens bij de Japanner gegeten en dat is toen goed bevallen en dus gaan we op weg naar Shinto. Het is er een stuk drukker dan de vorige keer en we belanden aan een plaat met een gezelschap van 5 vrouwen. Omdat het zo druk is duurt het even voordat we een kok krijgen en daarna barst het festijn weer los. Het gegoochel met zijn gereedschappen en alle andere grapjes van de vorige keer komen weer langs. Echt allemaal. Maar goed, het eten smaakt weer voortreffelijk. Het stukjes garnaal happen gaat echter niet zo goed. Ik ben de enige die niet in 1x een stukje uit de lucht weet te happen. Pas bij de 3e keer lukt het. Iedereen lachen, maar ik ben de laatste die lacht want ik heb mooi 3 stukjes gescoord. Als we terug naar huis rijden, begint de auto ineens te piepen. “Low Tire Pressure” geeft het infovenster aan. Heu? Wat krijgen we nou weer? Omdat ik toch nog moet tanken besluit ik bij het tankstation wel even te kijken wat er aan de hand is. Maar als we daar aangekomen zijn, zie ik niks bijzonders aan de banden. Misschien een losse zekering. Bij het tanken heb ik ook weer een geintje. Ik sta een beetje afwezig naar het display op de pomp te kijken en voel op een gegeven moment wel dat de druk van mijn greep verminderd, maar het komt niet in me op om te stoppen met tanken. In Nederland zou dat geen probleem zijn, want daar zou het tanken automatisch stoppen, maar hier niet. Jurgen roept op een gegeven moment dat ik moet stoppen omdat de brandstof eruit golft. En inderdaad, een hele plas benzine op de grond. Dat heb ik weer. Ik hang snel de slang op, haal een bonnetje binnen (ik had op de verkeerde knop gedrukt en kreeg er geen bon uit) en vlug rijden we naar het hotel. Daar brengen we de spullen naar de kamer en gaan in de bar nog even een afzakkertje drinken. Bart komt op een gegeven moment ook aan vanuit Huron in een felgele hoodie, die echt pijn aan je ogen doet en zo wordt het toch nog laat. Tegen twaalven gaan we pas naar boven. Morgen alweer de laatste dag.