Goede daad

Goede daad? Ja, een goede daad. Maar daarover straks meer. Vannacht word ik dus om 03:45 uur wakker met alle lichten nog aan en de tv ook. Ik doe alles uit en verwacht weer in slaap te vallen. Dat lukt dit keer dus niet. :-( Mmm, wat nu? Ik probeer het nog een paar keer, maar het lukt echt niet. Dan maar wat tv kijken. Gelukkig is er een ochtendshow en niet van die suffe fitnessreclames. Op een gegeven moment besluit ik mijn weblog maar eens bij te gaan werken, want ik heb nog een achterstand. Ik heb een mailtje van Ellen in mijn Inbox met de Uggs bestelling. Nu maar hopen dat ze ze nog hebben. Voor 7'en ben ik weer beneden en ga bij de receptie mijn beklag doen dat m'n VI verdwenen is. Niet dat het veel zal helpen, maar ik wil wel even dat ze het weten. Na het ontbijt neemt Pieter bij Caribou Coffee ook een cappuccino. Een kleintje weliswaar maar het is toch een goed teken. Op kantoor komt Helen bij ons op de kamer langs voor een status update. Het blijkt dat men denkt dat ik vandaag voor het laatst ben en dat ik morgen zal vertrekken. Ik kan ze dus de heugelijke mededeling doen dat ik zaterdag pas vertrek en morgen dus de hele dag in Strongsville zal zijn. Ik heb dus nog 2 dagen en we geven weer vol gas. De tijd begint nu wel een beetje te dringen, dus ik hoop dat we het gaan redden. Voor de lunch gaan we naar de KFC. Het is voor het eerst dat ik bij een KFC kom en het valt me niet tegen. Het is er niet druk, dus we zijn meteen aan de beurt en we zijn ook alweer snel weg. De middag gaat net zo snel als de ochtend en misschien nog wel sneller. Als ik op de klok kijk is het alweer 19:00 uur, dus tijd om af te taaien. De bestemming voor het avondeten is dit keer de Westfield SouthPark Shopping Mall. Voordat we gaan eten loop ik nog even bij de winkel met de Uggs naar binnen om te informeren naar de door m'n meisjes "bestelde" Uggs. Ik neem nog maar eens een paar goeie foto's van ze om er zeker van te zijn dat dit de Uggs zijn die ze willen. Ik wil het zeker weten, want is toch nog een hoop geld. Als we bij Ruby Thai Kitchen aankomen is de man die gisteren zo vriendelijk naar ons lachte er niet. Toch jammer. Maar als we staan te bestellen komt hij er toch aan en ik krijg meteen een hand van hem. Het kwebbelt wat en zegt op een gegeven moment "Mr. AkzoNobel". Heu? Hoe weet hij dat nou? Ik kan me niet herinneren dat we dat de vorige keer (in Mei!) gezegd hebben. Maar dat moet wel, want hoe weet hij dat anders? Wel grappig dat hij dat onthouden heeft. Hij vertelt dat zijn broer bij AkzoNobel in Atlanta gewerkt heeft. En 3x raden waarbij. Bij een SAP-implementatie! Het blijkt een Indonesiër te zijn, maar zijn naam komt me niet bekend voor. Mocht je overigens een keer bij Ruby Thai Kitchen gaan eten, dan is de Mango Chicken een absolute aanrader. Lekker hoor. Als we klaar zijn met eten gaat Pieter even bij een goochelaar kijken en ik ga maar weer eens shoppen. Vlak voor sluitingstijd kunnen we nog een paar Caramel Macchiato's op de kop tikken bij Starbucks en dan gaan we weer op weg naar het hotel. Als ik in de auto naar de brandstofmeter kijk, dan is de bodem al bijna in zicht. Het lichtje brandt weliswaar nog niet, maar bij het hotel aangekomen besluit ik toch maar even te gaan tanken bij het tankstation dat er tegenover ligt. Als ik klaar ben met tanken stopt er een auto achter me en stapt er een man uit, die een heel verhaal tegen me begint op te hangen. Ik kan het niet helemaal volgen, maar ik maak eruit op dat hij zijn portefeuille kwijt is en brandstof nodig heeft. Hij lijkt behoorlijk van z'n stuk en staat helemaal te trillen. Hij overvalt me er een beetje mee en even weet ik niet wat ik ermee aan moet. Het is een hele normale man en ik krijg echt de indruk dat hij oprecht is. Hij rijdt ook een behoorlijke auto en alhoewel dat natuurlijk niets zegt, draagt het toch bij aan het algehele plaatje. Pffff. Uiteindelijk besluit ik hem te helpen en rijd mijn auto naar een parkeerplaats. Als ik uitstap wijst hij me er nog op dat ik in alle consternatie vergeten ben om mijn benzinetank af te sluiten. Hij zegt dat hij voor $10 brandstof nodig heeft om naar huis te komen en ik tank dat voor hem. Hij is duidelijk opgelucht en blijft maar doorpraten over zijn portefeuille en dat hij de $10 aan een goed doel zal geven. Joh, ik vind het allemaal prima. Wat jij wil. Als ik klaar ben, krijg ik een hand van hem en nemen we afscheid. Ik ben nog steeds een beetje beduusd, maar heb er wel een goed gevoel over. Ik heb het er met Pieter over en hij zou hetzelfde gedaan hebben. Zelfs de Barmhartige Samartiaan komt in de conversatie nog even voorbij. Zijn we bijbelvast of niet? Op onze verdieping gekomen spreken we af om morgen weer om 07:00 uur te gaan ontbijten. En zo komt er een einde aan een dag die vreemd begon en ook vreemd eindigde.