Weer een laatste dag

En weer een onrustige nacht gehad. Ik wilde me natuurlijk niet opnieuw verslapen en had de wekker keihard gezet en een ontzettend irritante toon ingesteld. Maar toch werd het een onrustige nacht, waarin ik regelmatig wakker werd. Middenin de nacht ging ook nog eens het piepje van de telefoon dat er een SMS'je binnengekomen was. Later bleek dat zo'n irritant berichtje van Vodafone te zijn, dat er nog een onbeluisterde voicemail was. Lekker belangrijk. Maar al met al was ik op tijd wakker en zowaar de eerste bij het ontbijt. Daarna kwam Jurgen en zelfs Bart kwam er in zijn gele hoodie weer bij zitten. Gezellig. Het laatste ontbijt werd natuurlijk een lekker omeletje. Na het ontbijt ging ik mijn koffer inpakken en na het uitchecken reden we voor de laatste keer deze week naar Caribou. Vandaag zitten we weer in kamer 222A en dat scheelt een stuk in de temperatuur en de scheten van Jim. Het is duidelijk afbouwen en we hebben van Bart het advies gekregen om voor de lunch eens naar Max & Erma's te gaan. Zo gezegd, zo gedaan en ik moet zeggen dat het een uitstekende keuze is. Ik heb een Aunt Patty en die smaakt werkelijk waar erg lekker. Wat mij betreft is dit wel een blijvertje. Het is iets verder weg dan die andere tenten, maar ja, wat je van ver haalt is lekker. Inmiddels loopt het tegen half 4 en wordt het tijd om af te taaien. Tot volgend jaar!

Inmiddels zitten we in The Pub op Cleveland Airport. Het gaat tot nu toe erg voorspoedig. De auto afleveren leverde weer geen problemen op. Het inchecken van de bagage ook niet. We hebben stoelen naast elkaar kunnen regelen op de vlucht van Memphis naar Amsterdam. En ook door de douane gaan leverde nul en generlei problemen op. Kortom: geen stress. Het is nu 17:00 uur en over 50 minuten gaat de vlucht pas. Ik heb een jus d'orange genomen, want de cola komt me inmiddels mijn neus uit. Voor mij even een tijdje geen cola meer. En ook geen patat en hamburgers, overigens. De vlucht vanaf Memphis gaat met de KLM in een Boeing 767. Ik ben benieuwd. Op Seatguru.com zag ik dat we de juiste stoelen hebben gekozen. De stoelen F en G van de rijen 2-5 hebben net iets meer ruimte als de overige stoelen in de cabine. En laten wij nou stoel 4F en 4G hebben. Het kan niet op vandaag. De rekening is gevraagd en we gaan zo naar gate B04. Going home baby, yeah!

Naschrift: Het vliegtuig naar Memphis vertrok iets later dan gepland en zat verre van vol. Er zaten maar 31 passagiers in. Ik had stoel 1B en Jurgen zat een paar rijen achter me. De vlucht zou 1 uur en 40 minuten duren en ik dacht: zo, zo, dan hebben we niet heel veel tijd om de aansluitende vlucht te halen. En als we dan de daling inzetten richting Memphis kijk ik op mijn telefoon. 19:37 uur. En onze volgende vlucht vertrekt om 19:55 uur. Shit, dat gaan we nooit redden. Shit, shit, shit. Wat nu? En dan hoor ik op een gegeven moment de stewardess zeggen dat de lokale tijd 18:45 uur is. Pfffff, er zit een uur tijdsverschil tussen Cleveland en Memphis. Gelukkig. Als we geland zijn, duurt het nog een hele tijd voordat we het vliegtuig eindelijk kunnen verlaten. Er staat een ander vliegtuig in de weg. Als we er dan uit zijn, gaan we op weg naar gate B43 waar het vliegtuig naar Nederland staat. De koffers worden automatisch doorgestuurd. Op een gegeven moment moeten we ons nog haasten, want de vlucht wordt via de luidsprekers omgeroepen. We lopen samen op met een andere Nederlander, maar ik heb geen idee waarom we zo snel moeten lopen, want we hebben nog een half uur de tijd. We redden het en ploffen neer in onze stoelen. Het blijkt dat de afhandeling van een KLM-vlucht door Delta Airlines inhoudt, dat ook het cabinepersoneel van Delta is. En wat dat inhoudt hebben we op de heenvlucht wel gezien. De vlucht gaat gelukkig minder lang duren dan initieel gepland. We zullen om 11:15 uur lokale tijd landen i.p.v. 12:00 uur. De tijd vliegt werkelijk voorbij, omdat het me zowaar lukt om te slapen. Ook wel eens lekker. Het eten is weer bedroevend van kwaliteit. De soep is koud en als we nieuwe krijgen is die ook koud. En het vlees is weer goed doorbakken. Wat ben ik ook een verwend nest, hè? Omdat ik een groot deel van de tijd kan slapen, kijk ik maar weinig films. Sterker nog, ik kijk maar 1 film helemaal (Crazy, Stupid, Love (erg leuk)) en 1 film gedeeltelijk (Horrible Bosses (ook erg leuk)). Even voor tienen word ik wakker tijdens het serveren van het ontbijt. Lekker hoor. Dat slapen dan. Als we geland zijn en door de paspoortcontrole zijn, moeten we naar bagageband 17 en daar zie ik Ellen en Doortje al door het glas. Leuk. Alle 3 m'n meiden zijn er. Na even gewacht te hebben op mijn koffer en zonder problemen door de "Nothing to declare" deuren gelopen te zijn, kan ik ze weer in mijn armen sluiten. Jurgen moet zich nog haasten, want hij moet met de trein mee en die vertrekt om 12:00 uur. En wij gaan op weg naar de auto en lekker naar huis. Tot volgend jaar!

Verslapen

Ja, ja, echt waar. Ouderwets verslapen. Ik ging gisteravond dus eigenlijk een beetje te laat slapen en heb een hele onrustige nacht beleefd. Ik werd midden in de nacht wakker van mijn telefoon. "Privé-nummer" belde me, waarvoor dank. En mijn wekker heb ik wel gehoord, maar die ging gelukkig vanzelf weer uit. En toen was het 07:40 uur. Een beetje verdwaasd kijk ik naar de klok, maar het is toch echt 07:40 uur. Ik bel maar even met Jurgen om te vragen waar die zit en die komt net terug van het ontbijt. Ik "spring" onder de douche en rond een uur of 8 rijden we naar Caribou voor mijn ontbijt: een medium cappuccino met een extra shot en een muffin. Het is weer eens wat anders dan een omeletje. Maar gelukkig heeft Jurgen wat dat betreft de honneurs voor me waargenomen. Inmiddels zitten we op kantoor en is het weer business as usual. Tot later!

De ochtend verloopt moeizaam. Het zal wel te maken hebben met het feit dat ik me verslapen heb. Bovendien is het enorm warm in de kamer. De temperatuur geeft een graad of 24, 25 aan. Gelukkig mogen we voor de lunch weer naar buiten. Jurgen heeft trek in een burger en de keuze valt weer op Buffalo Wild Wings. Ik besluit om de keuze van Bart van de vorige keer te volgen en ga voor de Fish Taco’s. Excellent choice! ’s Middags blijft het onverminderd warm in de kamer en zelfs Farting Jim vindt het warm. Aan het einde van de middag stelt Jurgen voor om even koffie te gaan halen en na wat gedoe met pasjes (we gaan tenslotte niet alleen naar buiten, maar we moeten ook weer een keer naar binnen), gaan we op weg. Maar ja … waarheen? Uiteindelijk belanden we bij de Starbucks aan de andere kant van Royalton Road dan waar de Mall ligt. Zijn we daar ook eens geweest. Heerlijk. We knappen helemaal op. Op de terugweg naar kantoor merken we dat het behoorlijk druk op de weg is. Dat hebben we normaal nooit door omdat tegen de tijd dat wij van kantoor vertrekken de meerderheid van de mensen al thuis is. Op kantoor werken we nog wat door en om 19:00 zijn we er klaar mee. En dan krijgen we weer te maken met het dagelijks terugkerende dilemma: waar gaan we nu weer eten? Na een tijd stilgestaan te hebben bij de weg ga ik toch maar rijden en ineens krijg ik een ingeving. Ik heb met Richard en Martin al eens bij de Japanner gegeten en dat is toen goed bevallen en dus gaan we op weg naar Shinto. Het is er een stuk drukker dan de vorige keer en we belanden aan een plaat met een gezelschap van 5 vrouwen. Omdat het zo druk is duurt het even voordat we een kok krijgen en daarna barst het festijn weer los. Het gegoochel met zijn gereedschappen en alle andere grapjes van de vorige keer komen weer langs. Echt allemaal. Maar goed, het eten smaakt weer voortreffelijk. Het stukjes garnaal happen gaat echter niet zo goed. Ik ben de enige die niet in 1x een stukje uit de lucht weet te happen. Pas bij de 3e keer lukt het. Iedereen lachen, maar ik ben de laatste die lacht want ik heb mooi 3 stukjes gescoord. Als we terug naar huis rijden, begint de auto ineens te piepen. “Low Tire Pressure” geeft het infovenster aan. Heu? Wat krijgen we nou weer? Omdat ik toch nog moet tanken besluit ik bij het tankstation wel even te kijken wat er aan de hand is. Maar als we daar aangekomen zijn, zie ik niks bijzonders aan de banden. Misschien een losse zekering. Bij het tanken heb ik ook weer een geintje. Ik sta een beetje afwezig naar het display op de pomp te kijken en voel op een gegeven moment wel dat de druk van mijn greep verminderd, maar het komt niet in me op om te stoppen met tanken. In Nederland zou dat geen probleem zijn, want daar zou het tanken automatisch stoppen, maar hier niet. Jurgen roept op een gegeven moment dat ik moet stoppen omdat de brandstof eruit golft. En inderdaad, een hele plas benzine op de grond. Dat heb ik weer. Ik hang snel de slang op, haal een bonnetje binnen (ik had op de verkeerde knop gedrukt en kreeg er geen bon uit) en vlug rijden we naar het hotel. Daar brengen we de spullen naar de kamer en gaan in de bar nog even een afzakkertje drinken. Bart komt op een gegeven moment ook aan vanuit Huron in een felgele hoodie, die echt pijn aan je ogen doet en zo wordt het toch nog laat. Tegen twaalven gaan we pas naar boven. Morgen alweer de laatste dag.

40%

En weer op tijd wakker. Maar wel een stuk vermoeider dan de voorgaande dagen, want gisteravond ging ik pas laat slapen. Maar een douche doet wonderen. Vandaag is het qua ontbijt tijd voor een balansdag en dus beperk ik me tot wat vers fruit en yoghurt. Ook lekker hoor. Jurgen trekt zich daar niks van aan en geniet van zijn omeletje. Bart is nergens te bekennen en we vermoeden dat het gisteravond wat laat is geworden. Ook bij Caribou en op kantoor is hij nergens te bekennen en dat sterkt ons in onze mening. Totdat we horen dat hij vandaag naar Huron is afgereisd en dus gewoon eerder dan ons vertrokken is. Bij kantoor aangekomen zie ik ineens een enorme eekhoorn langslopen. Maar dan ook echt enorm. De receptioniste kijkt ons aan met een blik van "Wat maken jullie je nou druk? Het is maar een eekhoorn". Maar dan wel een kolossale eekhoorn. Zelfs de eekhoorns in Amerika zijn groot. Grappig. Vandaag bivakkeren we op de grote kamer. Het is er wel wat drukker, maar verder niet storend. Voor de lunch kiezen we The Brew Kettle uit en daar gaat Jurgen er echt voor: The Buddha. Kijk maar eens op het menu en je begrijpt wat ik bedoel. Ik beperk me tot de Buffalo Chicken Wrap en ben daar zeer tevreden mee. Ik heb in de tussentijd een MMS bericht van Ellen gehad, maar ik kan de afbeelding niet openen. Dat moet dus even wachten tot ik weer op kantoor ben. Ook daar lijkt het in eerste instantie niet te lukken, maar uiteindelijk krijg ik 'm dan toch te zien: Doortje met een kerstmuts op. Een muts met een muts. Leuk hoor. Vooral die blik in haar ogen is geweldig. Echt zo'n blik van: "Wat moet ik hier nou weer mee? Jullie vinden het misschien wel leuk, maar is er dan niemand die rekening houdt met mijn gevoelens?". Zo'n blik. De middag verloopt wat mij betreft wat moeizaam. Het is erg druk en ik heb het een beetje gehad. Gelukkig wordt het vanzelf 19:00 uur en tijd om terug naar de Mall te gaan. Jurgen moet even een trui omruilen, want daar blijkt een gat in te zitten. Da's lekker. Maar eerst gaan we naar WalMart, want ik heb tandpasta nodig. En we kopen allebei meteen de grootste tube die ze hebben. Colgate Total. Een tube van 221 gram. En geloof me maar: hij is groot. Alles in Amerika is groot. Verder hebben we niks nodig en vertrekken dus maar naar de Mall. Bij Abercrombie & Fitch aangekomen, blijkt bij omruiling dat hij ook nog geld terugkrijgt. Heu? Dat is raar. Het is toch echt dezelfde trui. En wat blijkt er aan de hand te zijn? Vandaag krijg je 40% extra korting op de totale collectie. 40%! Dat is nogal wat. Hadden we nu maar vandaag inkopen gedaan i.p.v. gisteren. Maar ja, achteraf kijk je een koe in z'n kont. Ik ben in ieder geval blij dat ik maar 1 artikel gekocht heb. Ik vraag me af hoe die Aziaat zich zou voelen als hij dit zou horen. 7 volle tassen! Op weg naar de hoofdingang van de Mall lopen we altijd langs Houlihan's, maar we hebben daar nog nooit gegeten. En dat terwijl het er best wel ok uitziet. Dus vanavond gaat daar verandering in komen en daar krijgen we geen spijt van. Het eten smaakt uitstekend, dus dit is wel een blijvertje. In Januari moeten we tenslotte 2,5 week zien door te brengen in Strongsville. Wat ook wel grappig was, was dat een medewerkster van het restaurant op een gegeven moment kwam melden dat het eten iets later kwam omdat mijn steak niet medium was zoals ik gevraagd had en dat ze daarom een nieuwe gingen maken. Dat had ik nog niet eerder meegemaakt. Maar mijn nieuwe steak was wel medium en het wachten meer dan waard en dat gold ook voor de shrimps. Inmiddels is het na twaalven, dus tijd om tandjes te poetsen en de oogjes te sluiten. See you tomorrow!

7 volle tassen

Net als gisteren ben ik weer voor de wekker wakker. En ik moet zeggen dat dat me uitermate goed bevalt. Op deze manier heb ik ruim de tijd om me te douchen en aan te kleden. Omdat ik ruim de tijd heb besluit ik even met Nederland te bellen. Ellen staat in een winkel en is dus niet in de gelegenheid om te Skypen. We spreken af dat ik op kantoor wel even zal bellen. Daarna bel ik mijn ouders. Gezien mijn ervaringen van de vorige keer let ik deze keer heel erg goed op welke toetsen ik indruk en druk ik ze ook heel goed in. En de 2e keer krijg ik ze inderdaad aan de lijn. Gisteren had ik voor het eerst een email van ze gehad, die ze bij Gertjan en Jolanda aan mij verstuurd hadden. Ze zijn er erg trots op. Welkom in 2011. Binnenkort toch maar eens die IPad 2 voor ze kopen. Vandaag is het buffet weer geopend en ik kan me niet beheersen. En degenen die me kennen weten wat dat betekent: omelet time! En natuurlijk ook wat vers fruit voor het idee. Na het ontbijt is Bart al snel vertrokken en ook bij Caribou is hij niet meer. Ja, ja, we naderen de go-live en de druk neemt toe. Dinsdag is minstens net zo druk als Maandag en voor we het weten moeten we alweer lunchen. We besluiten de wachttijd voor lief te nemen en een burger te gaan scoren bij Buffalo Wild Wings. Het blijkt gelukkig wat sneller te gaan dan de vorige keer en ik vind mijn burger uitermate goed gelukt. De middag lijkt nog wel sneller te gaan als gisteren en we zijn het er over eens dat het toch wel nuttig is om hier te zijn. Het werkt toch wat sneller en gemakkelijker als je bij elkaar zit i.p.v. alles via Communicator en mail te moeten doen. Na werktijd gaan we met zijn tweeën naar de Mall. Jurgen is helemaal in een shoppingmood en gaat ook flink tekeer bij Abercrombie & Fitch. Ik hou me in en koop maar 1 dingetje. Achteraf blijkt dat maar goed te zijn ook, maar daarover morgen meer. Terwijl Jurgen staat af te rekenen sta ik met verbazing te kijken naar een Aziaat die maar liefst 7 volle tassen met kleding koopt. 7 volle tassen! Hij kan het bijna niet eens meenemen. 7 volle tassen! Ook de verkoopster is er erg van onder de indruk en neemt er zelfs een foto van. 7 volle tassen. En Abercrombie & Fitch is echt niet heel erg goedkoop, zoals bijvoorbeeld Aeropostale. Daar ben ik ook nog even naar binnen gelopen, maar daar zie ik verder niks bijzonders dus dat gaat 'm dit keer niet worden. Wie weet in Januari weer. Na Abercrombie gaan we naar Dillard's voor spijkerbroeken. We haasten ons omdat ik in de veronderstelling ben dat de winkels om 21:00 uur sluiten. Later komen we erachter dat de winkels vanwege The Holiday Season pas om 23:00 uur sluiten. En dus hebben we nog tijd genoeg om even bij Dick's Sporting Goods langs te gaan. Ik ga op zoek naar een skihelm van Giro, maar kan helaas het model dat ik graag wil hebben niet vinden en eigenlijk kan ik er helemaal geen één vinden in mijn maat. Had ik maar niet zo'n grote kop. Erg jammer. Dan maar op naar de hardloopschoenen en van pure ellende koop ik daar maar een paar. Omdat ik die echt nodig had. Not. Ze zijn wel mooi. Saucony Grid Shadow Genesis. En ook niet duur. Omgerekend een eurootje of 60. En ik lees net dat ze uit de handel gaan, dus wellicht was het toch niet zo'n goeie deal. Nou ja, ik ben er blij mee. Inmiddels is het al behoorlijk laat geworden en hebben we nog steeds niks gegeten. Ik begin wel trek te krijgen en we besluiten naar Olive Garden te gaan. Goede keuze. De Ravioli smaakt weer prima. Dat we wat laat in het restaurant waren is te merken aan het personeel dat halverwege onze maaltijd stoelen op de bar gaat zetten en het restaurant aan gaat vegen. Maar het toppunt is nog wel dat we na het afrekenen niet naar buiten kunnen omdat de deur al op slot zit. Het moet toch niet gekker worden. En dat was de dinsdag. Nog 3 dagen.

Monday, monday, so good to me ...

Aldus The Mamas and The Papas. En het klopt. Want ondanks de gebruikelijke onderbrekingen word ik redelijk uitgerust en nog voor de wekker wakker. Ik heb dus alle tijd om me aan te kleden en af te zakken naar het restaurant voor mijn traditionele ontbijt. Als ik beneden kom is Jurgen er nog niet, maar Bart daarentegen wel. Kort na mij komt Jurgen er ook aan en zo wordt het een uitermate gezellig ontbijt. De traditie schrijft voor dat het eerste ontbijt de Eggs Benedict wordt en dat komt ook wel goed uit, want op maandag is het buffet gesloten. Jurgen volgt mijn voorbeeld en Bart houdt het bij zijn gebruikelijke fruit en yoghurt. Zo heeft iedereen zijn eigen traditie. Preston is er gelukkig ook weer, dus The Mamas and The Papas krijgen steeds meer gelijk. En The Boomtown Rats dus niet. We nemen de tijd voor het ontbijt en rijden daarna naar Caribou voor de traditionele koffie. Mooi hoor, tradities. Op kantoor maakt Jurgen kennis met Steve en worden we in kamer 222a gedropt. Er is genoeg te doen, dus we maken een vliegende start. Voor de lunch gaan we met z'n drieën (Jurgen, Bart en ik) naar Penn Station. Ik neem deze keer de lemonade als drankje i.p.v. het water, want ik kan me nog herinneren dat dat de vorige keer echt niet te drinken was. De lemonade smaakt prima. De Chicken Teriyaki sandwich trouwens ook. It's good to be back! Als we terug naar kantoor rijden, zien we op een landje een stel herten grazen. Dat is toch altijd weer leuk om te zien. De middag vliegt verder voorbij en voor we het weten staan we weer voor het altijd weer terugkerende probleem: waar gaan we nu weer eten? Het wordt weer een traditionele keuze: Brown Derby Roadhouse. Bart heeft net als ons een Ford Focus en als we wegrijden van de parkeerplaats zie ik dat hij vergeten is om zijn licht aan te doen. Waarschijnlijk is hij, net als ik gisteren, in verwarring gebracht door de dashboard verlichting. Ik sein met mijn lichten, maar het heeft geen zin want hij is de weg al overgestoken en weggeraced. Laat ik het netjes zeggen: Bart houdt van doorrijden. Als ik weer achter hem rijd, sein ik nog maar eens met mijn lichten totdat het tot me doordringt dat ik in alle hectiek en lol om de lichten van Bart, zelf ook vergeten ben om mijn lichten aan te doen. We komen niet meer bij van het lachen. Ja, het is een vrolijke boel. Uiteindelijk weet ik Bart ook toe te roepen dat hij zijn lichten aan moet doen en zo komt het allemaal nog goed. Het is ook vreemd dat er nergens een symbooltje te bekennen is waar je aan kunt zien dat je lichten branden. Heel vreemd. De keuze bij Brown Derby valt net als de vorige keer op een van de combinaties. Dit keer wordt het steak and shrimps. De salade die we ook krijgen is niet aan mij besteed. Zonde van de ruimte. Ik neem nog wel een broodje, maar dat is geen goede keuze. Als mijn hoofdgerecht arriveert, blijken ze de shrimps vergeten te zijn. De serveerster is echter al weggelopen en verder is er niemand te bekennen. Ik begin dus maar vast aan mijn steak. En dat is bijna het begin van het einde voor mij, want ik verslik me. En niet zo'n klein beetje ook. Poeh, dat scheelde maar een haartje of Brown Derby Roadhouse was mijn eindbestemming geweest. Op dat moment loopt er een serveerster langs en kan ik met een piepstemmetje informeren naar mijn shrimps. Blijkbaar is mijn piepstemmetje erg grappig, want de heren Beijk en Verlinden komen niet meer bij van het lachen. Ik vind het zelf wat minder geslaagd, maar het eten verloopt verder zonder hindernissen en het smaakt allemaal weer prima. We sluiten de avond af met een drankje in de bar van het hotel en zo eindigt de Maandag. Een mooi begin van de week.

Een weekje

Een weekje. Zo lang zit ik deze keer in Strongsville. Home away from home. Het is nu maandag en bijna tijd om te gaan ontbijten. Deze keer is Jurgen mee, want Pieter kreeg geen toestemming van zijn baas om mee te gaan. Het is zijn eerste trip naar de US. Gistermiddag om 14:25 uur vertrok het vliegtuig van Delta Airlines vanaf Schiphol naar Memphis, Tennessee. Ik werd door Ellen en Lisa afgezet bij Schiphol. Lisa liep nog even mee naar de incheckbalie, want er was dit keer geen tijd genoeg om wat te gaan drinken. Ellen bleef bij de auto op haar wachten. Na inchecken ging ik op weg naar gate E3 waar het vliegtuig al klaar stond. Na de verplichte standaard vraagjes ging ik aan boord en zag dat Jurgen ook al aan boord was. We hadden beiden een stoel aan dezelfde kant van het vliegtuig, maar niet naast elkaar. Maar na een snelle switch met een vriendelijke Belg zaten we uiteindelijk toch naast elkaar. Voordat we vertrokken probeerde ik nog even contact te krijgen met Jan Kees om te vragen hoe de West Coast Challenge van afgelopen zaterdag gegaan was en ik kreeg zowaar contact. Het was gelukkig goed gegaan. Met z'n tweeën 61 km over het strand hardlopen en fietsen. Ik geef het je te doen. En toen vertrok het vliegtuig. Over de vlucht zelf valt niet veel te vermelden. Het eten was matig. Mijn biefstuk leek wel een schoenzool. Het aanbod aan films was nog hetzelfde als de vorige keer. Uit arren moede heb ik maar naar The Hangover II gekeken, die wel leuk was en heb ik Horrible Bosses nog maar een keer gekeken omdat die de vorige keer zo leuk was. En hij was ook deze keer weer erg leuk. Verder nog wat afleveringen van TV series en dat was het wel. Oh ja en we hebben ons verbaasd over de kwaliteit van de stewardessen aan boord. Die was dus kwalitatief uitermate teleurstellend. Het is altijd al niet bijzonder bij Delta, maar deze keer was het wel heel minnetjes. Het leek wel alsof ze een heel blik herintredende huisvrouwen opengetrokken hadden. De een was nog ouder dan de andere. En die steward in zijn spenser zou ik op zijn eerste dag al ontslagen hebben. Nee, dit was duidelijk niet het crème de la crème van het Delta cabinepersoneel. In Memphis aangekomen ondervinden we verbazingwekkend weinig problemen bij de douane en onze koffers komen al snel op de band naar buiten. Mijn koffer wint dit keer zelfs de bronzen medaille! Memphis is gelukkig niet zo'n groot vliegveld en al snel zijn we bij de gate waar ons vliegtuig naar Cleveland zal vertrekken. We zijn zo snel dat we nog bijna een uur overhebben voordat de vlucht vertrekt. Gelukkig is tegenover onze gate een Starbucks. Helaas zal deze Starbucks nooit de Starbucks-Of-The-Year award winnen, want mijn Caramel Macchiato is niet zo goed. En dat is nog een understatement. Het zijn aardige meiden maar koffiezetten kunnen ze niet. Jammer. Voordat we aan boord gaan zie ik Christo Nel lopen die blijkbaar ook via Memphis vliegt. Later horen we van Bart dat hij in Florida woont. Niet verkeerd. De vlucht naar Cleveland duurt 1 uur en 20 minuten en ik dood de tijd met een beetje wegdoezelen en Angry Birds Seasons. Jurgen sluit in de tussentijd een vriendschap voor het leven met een Amerikaan, die de hele vlucht tegen hem aan zit te kletsen. Als we geland zijn en bij de bagageband staan te wachten, duurt het een hele tijd voordat de koffers eruit komen. Ik begin al een beetje een déja vu te krijgen en begin een beetje te balen dat ik geen handbagage met een setje kleding bij me heb, maar gelukkig heeft de koffer het toch gered. Daarna gaan we op zoek naar een ATM, maar als we er één gevonden hebben, blijkt deze het niet te doen. Handig. Dan maar op weg naar de bus naar de autoverhuur. Bij de autoverhuur ondergaan we het gebruikelijke ritueel van upgrades die we niet willen en verzekeringen waar we geen behoefte aan hebben en uiteindelijk eindigen we met een Ford Focus. En weer een witte. Voor de derde keer op rij. Hoe is het mogelijk. Als we weggereden zijn, valt het me ineens op dat de lichtjes op het middenconsole het niet doen. Heu? Hoe zit dat dan? Dan bedenk ik me ineens dat het dashboard weliswaar verlicht is, maar dat waarschijnlijk mijn lichten nìet branden. En inderdaad, ze branden niet. Lekker verwarrend. Een dashboard dat wel verlicht is, terwijl de lichten niet aan staan. Maar goed, het probleem is snel verholpen en we komen uiteindelijk veilig bij het hotel aan. Bij het inchecken kunnen we kiezen uit een kamer met 2 dubbele bedden en een kamer met een King-bed. Aangezien je in je eentje niet zoveel hebt aan 2 dubbele bedden, valt de keuze op de kamer met het King-bed (253). En het is inderdaad een King-bed. Mijn hemel, wat een enorm bed. Als ik daarin maar niet verdwaal. Ik pak mijn spullen uit en ga daarna slapen, want morgenochtend om 07:00 uur gaan we ontbijten. Welcome to Strongsville.